Jeremy.

Chapter 6

Zenuwachtig liep ik naar de trein. Ik was te vroeg en ging even op het bankje zitten. Ik probeerde mezelf te kalmeren. 'Je hebt niets te verliezen!' Zei ik in mezelf. 'Dat heb je nooit, jongeman!' hoorde ik naast me. Ik keek op en zag een oude vrouw naast me zitten. 'H-h-hallo...' zei ik. 'Hallo. Wat is er zo spannend? Je trilt helemaal.' zei de vrouw. Ik had eigenlijk helemaal geen zin in een gesprek. Gelukkig kwam de trein net aanrijden. 'Ik moet gaan! Sorry.' zei ik tegen de vrouw en ik liep richting de tram. 'Ik geloof in je' riep de vrouw me na. Zonder nog iets terug te zeggen stapte ik in de trein. Ik pakte mijn oortjes en ik ging zitten.

Ik kwam om 15.45 aan. Nog een kwartier en ik zou Joost zien. Ik liep het station op en keek om me heen. Hoe zou Joost eruit zien? Ik trilde omdat ik het zo spannend vond. Verzonken in gedachten liep ik naar buiten en ging op een bankje zitten. Ik keek op mijn horloge en zag dat het 15.55 was. Ik keek om me heen. Ik stond op zodat ik beter kon zien of ik Joost ergens herkende. Ik liep over het grote plein rond Utrecht Centraal. Mijn horloge gaf aan dat het al 15.57 was. Het was erg druk en terwijl ik over het plein liep botste ik tegen iemand op. Hij draaide zich om zijn blauwe ogen keken me aan. 'J-Joost?' zei ik met een trillende stem. Als versteend keek ik hem aan. Het was als slowmotion. 'Jeremy?' zei Joost. Ik voelde tranen over mijn wangen glijden. Ik zag niemand meer behalve hem. Ik kon het niet geloven. Ook hij kon dat niet geloof ik. Mijn hart brak. Voor ik het wist had ik mijn armen om hem heen. Dit had ik nodig. Een vriend. Een echte vriend. Over zijn schouder zag ik dat er mensen om ons heen stonden en sommige ook huilden. Ik liet Joost los en keek beter om me heen. Hij deed dat ook. Mensen maakten foto's en keken ons aan met tranen in hun ogen. 'Dit is zo romantisch' zei iemand. Joost nam het woord 'We zijn geen homostel ofzo!' riep hij. Iedereen had even tijd nodig om het te beseffen. 'Kom Joost.' zei ik en we liepen door de mensenmassa. Iemand tikte op mijn rug en als reflex draaide ik me om. 'Hallo... Kan ik even met je praten?' zei een meisje van rond de 17. 'Geen tijd.' Snel schreef ik mijn mailadres op en gaf het. 'als het belangrijk is kan je hierheen mailen.' zei ik kortaf. Toen we bij een rustig stuk van het station kwamen konden we normaal praten. 'Joost..' begon ik. 'Jeremy. Man...' zei hij. We konden beide niet uit onze woorden komen. Ik voelde de zelfde brok in mijn keel. Ik pakte mijn telefoon en klikte op YouTube. Ik gaf mijn oortjes aan hem en hij deed ze in. Ik klikte naar de video die ik vanmiddag geupload had en liet het zien. Terwijl hij keek gleden er nog was verdwaalde tranen over zijn wangen. Toen de video was afgelopen keek hij me aan terwijl er steeds meer tranen over zijn wangen gleden. Bij mij gebeurde hetzelfde. 'Manoman.' zei hij zacht.

Wat vinden jullie er van? Best romantisch he? :)
-Luca