Jeremy.

Chapter 27

POV Roos
Elke keer als er iemand binnen kwam keek ik hoopvol op. Maar steeds bleek het over iemand anders te gaan. Toen ging mijn telefoon af. Het was mijn moeder. Oh ja die hebben het natuurlijk allemaal gezien vanuit de zaal. 'Ik ben zo terug.' zei ik tegen Enzo. Niet dat ik het idee had dat hij luisterde, maar ik heb het in ieder geval gezegd. Toen ik in de gang stond nam ik mijn telefoon op. 'Schat! Roos!' schreeuwde mijn moeder door de telefoon. 'H-hoi.. Ik... Het spijt me dat het zo liep.' gooide ik eruit. 'Wat? Oh schat jij hoeft geen spijt te hebben! Ben jij oké? Waar ben je?' vroeg ze. 'Het gaat goed met mij... Ik ben in het ziekenhuis.' zei ik. 'We komen er meteen aan. Hoe is het met Jeremy? Wat is het ook een held hé. Ik heb altijd geweten dat jullie perfect waren!' ratelde ze. 'Jeremy... Jeremy ligt in coma.' zei ik en begon te huilen. 'Oh nee! Sorry..' zei ze. Ik nam vlug afscheid en hing op. Ik rende naar de WC en keek mezelf aan in de spiegel. 'Het komt goed' zei ik tegen mezelf en herhaalde het net zo lang tot ik het geloofde. Toen liep ik weer naar de wachtkamer. Maar... Wat? Enzo was er niet. Ik begon snel na te denken wat er gebeurt kon zijn. Er moest een dokter zijn gekomen. Ugh. Waarom heeft hij mij niet gehaald! Toen ik door de gang keek zag ik hem lopen naast een verpleegster. Snel rende ik naar hem toe. 'Enzo! Weet je al iets over Jeremy?' vroeg ik. 'Nou zo misschien wel. Kom mee.' zei hij en ik volgde de verpleegster. We liepen door de gang en stopte voor deur 005. De vrouw gebaarde ons mee naar binnen te lopen en daar was Jeremy. Doodstil lag hij op het bed.