Jeremy.

Chapter 29

POV Jeremy
De dokter kwam al snel binnensnellen toen ze merkte dat ik wakker was. Roos lag met haar hoofd op mijn borst en trok zich niets aan van dat er meerdere dokters heen en weer rende. Ze vroegen me allerlei dingen en steeds antwoordde ik 'Ik voel me beter dan ooit.' en dat zei ik niet omdat ik geen pijn had, want mijn hoofd deed verschrikkelijk veel pijn en ik dacht niet dat ik kon lopen. Ik zei het omdat Roos bij me was, en dat was beter dan ooit. Toen kwam Enzo binnenlopen. Wat deed HIJ hier. Demonstratief draaide ik mijn hoofd de andere kant op. 'Jeremy.. Kom op.' zei hij. 'Laat me met rust.' zei ik. 'Ik, ik heb fouten gemaakt en dat weet ik. Maar kan je me dan echt niet vergeven?' vroeg hij zacht. 'Weet ik veel.' zuchtte ik. Ik had helemaal geen zin daar over na te denken. Enzo besefte dat ook en liep teleurgesteld de kamer uit. 'Schat, hij heeft Joost gered. Dat weet je wel toch?' zei Roos, die inmiddels opgestaan was. 'Hoe bedoel je?' vroeg ik. Roos legde uit wat er gebeurt was en ik keek haar met open mond aan. 'Kutzooi.' zei ik en ik stond op om naar hem toe te gaan. Ik negeerde de pijn in mijn been en de dokters die me tegen wilde houden. Enzo zat in de wachtkamer en keek naar zijn schoenen. Hij huilde, vond hij mijn oordeel dan zo belangrijk? Dat had ik nooit achter hem gezien. 'Enzo.' zei ik en hij keek op. Toen hij me zag stond hij op en ik gaf hem een knuffel. 'Ik hoorde wat je voor Joost hebt gedaan. Ik vergeef het je.' zei ik en hij keek me dankbaar aan. Ineens kwam Milan de wachtkamer inrennen en keek me geschrokken aan. 'Oh god ik heb het gehoord.' zei hij. 'Jup, kutleven.' zei ik en ik glimlachte. 'Gelukkigkan je er zelf nog om lachen.' zei Milan iets vrolijker. Een dokter kwam aangelopen en zei dat ik moest worden nagekeken omdat ik zo dom het bed uitgegaan was en hield een heel verhaal over de gevolgen. In knipoogte naar Milan en volgde de dokter. 'Sure ik kom mee.' zei ik. 'Ik heb het verhaal gehoord, daar niet van. Ik vind het heel erg voor je.' zei hij terwijl we naar de kamer liepen. 'Yes yes sure.' zei ik. Ik had geen zin in zijn medelijden, ik wilde mijn leven leven.