When I found you

Chapter31: PICTURE

AN: SORRY LATE UPDATE!

Mae's POV

Magiisang buwan na simula ng huli kaming nagkita ni Jhonel. The goodbye under the rain. And yeah. It's still hurting me. Its breaking me inside. I should do no harm to take no shit. I should not fall.

"Mae?"

Hindi ako bumabangon ng kama at patuloy pading nakahiga.

"Your'e here again" Sabi ko saka tumayo.

"Are you okay now?"

"NO"

"Ilang araw ka ng hindi pumapasok. Nag-aalala na kami sayo"

"Ako nga hindi nag-aalala sa sarili ko kayo pa?" Sarkastiko kong sagot.

"Mae please..."

"Get out Luhan. Please. Gusto ko mapag-isa"

"For almost one month yan yung sinasabi mo sakin. Araw-araw ka na lang ba magkukulong dito? Maawa ka naman sa sarili mo"

Hindi ko namalayang unti-unti na palang tumulo ang luha ko.

"Lahat kayo naaawa sakin pati ba naman ako maaawa pa ko sa sarili ko? For God's sake Luhan ano bang nakaaawa sakin?!"

My hands turn into fist. Hindi dahil sa gusto kong manuntok kundi dahil sobrang sikip ng dibdib ko.

"Nakakaawa ka dahil muka kang tangang nagkukulong dito dahil lang sinaktan ka ni Jhonel. Sa kanya lang ba umiikot ang mundo mo? Edi kung sinabi mo sakin na sa kanya ka lang dedepende sa lahat ng bagay matagal na sana kitang nilaslasan dyan sa esophagus mo"

Napatingin ako sa babaeng nagsabi nun. Si Uhkan.

"LET ME TALK TO HER"

Mariing sabi ni Uhkan kay Luhan. Umalis naman agad si Luhan sa kwarto ko.

Sandaling natahimik ang buong kwarto. Nagpapakiramdaman lang kaming dalawa.

"Go cry"

Sabi ni Uhkan habang nakaupo sa upuan at nakapatong ang dalawang paa sa learning table ko.

And then there it goes. Nagpatakan lahat ng luha ko. Watta weak girl am I?

"Uhkan ang sakit e" Umiiyak ako ng umiiyak hanggang sa maramdaman ko yung mga luha ko na tumutulo na sa leeg ko.

"All this time play lang ang lahat? Deal lang lahat?! Bakit Uhkan?! Ginawa ko naman lahat e! I fight for your him even if hindi sila gusto nina Mom and Dad! But Uhkan eto lang ba ang kapalit ng lahat?! Hindi ba ko deserving maging masaya?"

Naramdaman kong unti unti na namang sumikip ang dibdib ko.

"You deserved to be happy. Its just, he dont deserve you. He dont deserve those tears. Sa tingin mo ba makakatulong ang pagkukulong mo dito sa kwarto mo?"

For almost 1 month ngayon lang ulit ako kinausap ni Uhkan. Laging si Luhan ang nakikipagusap at pumipilit sakin na lumabas ng bahay. Siguro naaasar na din sya sa katangahan ko at alam nyang hindi ako agad agad papayag na lumabas dito kaya humanap muna sya ng timing.

Patuloy padin ang pag agos ng luha ko habang nakayuko at nakikinig kay Uhkan.

"Answer that Mae. Sa tingin mo anong ginagawa ni Jhonel? Nagpapakasaya? Nambabae? Tapos ikaw nandito sa kwarto at umiiyak? Sino ba namang hindi maaawa sayo?! Will you please stop acting like a kid?! Act like a lady, think like a boss. Matalino ka, gamitin mo naman yang utak mo ng maayos!"

Ngayon ko lang ulit narinig na nagsalita ng ganito si Uhkan. May inis. May galit. All this time sya lang ang nakapagpatahimik sakin.

Tumingin ako sa kanya pero I just saw him looking and staring at me. Wondering what will be my reaction.

"I dont know what to do"

Bigla na lang yung pumasok sa utak ko. Nakakahiya. Hindi ko man lang alam ang gagawin ko. Isa akong malaking tanga.

"Catch" Sabi nya dahilan para mapatingin ako. Sinambot ko ang cellphone na hinagis nya.

"I need to go. See you tommorrow"

Lumabas sya ng kwarto.

Ini unlock ko ang cellphone na hinagis ni Uhkan sakin.

At napatigil ako sa nakita ko.

Si Jhonel at si Kesia...

Naghahalikan.

AN: Si Kesia yung pinsan ni Luhan.

Okay. Next time ulit babeeeey ^____^V