Always&Forever

Κεφάλαιο 20

Μεριά Μελίνας.

Παίρνω βαθιές αναπνοές καθώς σκέφτομαι τις επόμενες κινήσεις μου. Όλα πρέπει να γίνουν βάση σχεδίου· δεν υπάρχει χώρος για λάθη! Βάζω τα αποδεικτικά στοιχεία και την υπόλοιπη χαρτούρα στον φάκελό μου, και κατευθύνομαι προς την αίθουσα συνεδριάσεων. Η στιγμή της αλήθειας έφτασε!

'' Καλημέρα, Μελινάκι! '' μου λέει πρόσχαρα η γραμματέας του πατέρα μου. Ναι μωρή δεν ξέρω πως πηδίεστε...

'' Καλημέρα και σε σένα. '' της λέω κάπως αδιάφορα. Εκείνη μου ρίχνει ένα μπερδεμένο βλέμμα, όμως γρήγορα στρέφει την προσοχή της στα χαρτιά που βρίσκονται μπροστά της. Επιτέλους, καιρός να συμπεριφέρθει σαν γραμματέας!

Κάθομαι στην θέση μου, απέναντι από τον πατέρα μου, και περιμένω να έρθουν και τα υπόλοιπα μέλη της συνεδρίασης. Ο Άρης αυτή την στιγμή βρίσκεται στο αστυνομικό τμήμα και κάνει καταγγελία. Όλα θα βρούν το φως της δικαιοσύνης...όλα!

Μετά από λίγα λεπτά στην αίθουσα μπαίνει ο Αλέξης. Μόλις το βλέμμα του συναντά το δικό μου, κάνει νοήμα στην σκύλα και εκείνη αποχωρεί αθόρυβη και αμίλιτη σαν υπάκουος σκύλος. Δεν θα με εξέπληττε το γεγονός να πηδίεται και με τον Αλέξη.

'' Και τώρα οι δυό μας! '' επισήμανε με ένα σοβαρό ύφος. Του έριξα μια αδιάφορη ματιά και συνέχισα να μελετώ τα χαρτιά μου.

'' Θα στο πω μια κι έξω· ποιανού είναι το παιδί; '' ρώτησε. Έστρεψα την προσοχή μου πάνω του και του χαμογέλασα ειρωνικά.

'' Δικό μου. '' απάντησα απλά και επικεντρώθηκα στην προηγούμενη ασχολία μου. Δεν περίμενα όμως με τίποτα αυτό που ακολούθησε!

Μια κραυγή δραπέτευσε από τα χείλη του, τα χέρια του σχημάτισαν γροθιές. Έσπρωξε δυνατά μια καρέκλα και έπειτα την κλώτσησε με αποτέλεσμα αυτή να συγκρουστεί με τον τοίχο. Ένιωσα τον τρόμο να κυλάει άθφονος στο αίμα μου. Ο φόβος και ο τρόμος μόνο κλιμακώθηκε όταν τον είδα να κινείται προς την πόρτα και να την κλειδώνει.


'' Τι ακριβώς κάνεις; '' τον ρώτησα πλέον τρομοκρατημένη. Εκείνος με πλησίασε με αργά βήματα καθώς τα μάτια του έκαιγαν τα δικά μου.

'' Αν δεν μου πεις ποιανού είναι το παιδί, δεν φεύγεις απο εδώ μέσα! '' μου σφύριξε με νεύρο μέσα από τα δόντια του.

'' Του Άρη είναι το παιδί, ευχαριστημένος; '' του φώναξα. Για λίγα λεπτά το βλέμμα του θόλωσε, όμως λίγο αργότερα τα μάτια του γέμισαν με θυμό.

'' Λες ψέματα! '' ούρλιαξε. Τα χέρια του γράπωσαν με δύναμη τον λαιμό μου και με κόλλησαν στον τοίχο.

'' Αλέξη, ηρέμησε. '' προσπάθησα να τον συνετίσω.

'' Παλιοβρώμα, αν ανακαλύψω ότι το παιδί είναι δικό μου, θα σε σκοτώσω! Άκουσες; Δεν γουστάρω να γεννηθεί ένα μπάσταρδο δικό σου και δικό μου. '' ψιθύρισε απειλητικά στο αυτί μου. Ένα μοναχικό δάκρυ κύλησε στο μάγουλο μου.

Είναι από την πίεση που μου ασκεί; Από τον πόνο; Μήπως είναι από το αίσθημα της απόρριψης που κατέβαλε σε δευτερόλεπτα το είναι μου;

Δεν είναι το γεγονός ότι είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί του ή κάτι τέτοιο...απλώς...να...δεν είμαι σίγουρη για το ποιανού είναι το παιδί.

Όταν γύρισα εκείνη την ήμερα στην Αθήνα, πονούσα σωματικά και ψυχικά. Ο Άρης προσπαθούσε να με πλησιάσει, να με κάνει να αισθανθώ καλύτερα. Είχε καταλάβει από την πρώτη στιγμή πως κάτι παίζεται με εμένα και τον Αλέξη, όμως ποτέ δεν παραδέχθηκε κάτι τέτοιο, ούτε άνοιξε συζήτηση γι'αυτό το θέμα.

Θυμάμαι να έχω ναυτίες, να ζαλίζομαι, να μην μπορώ να σταθώ στα πόδια μου, να κάνω εμετούς όλη την ώρα. Αυτός ήταν δίπλα μου να με σηκώνει από το πάτωμα όποτε λιποθυμούσα, αυτός ήταν εκεί να κρατάει τα μαλλιά μου ενώ εγώ άδειαζα το περιεχόμενο του στομαχιού μου στην λεκάνη. Εντέλει αυτός ήταν που μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα με πήρε αγκαλιά και μου έδωσε ένα τεστ εγκυμοσύνης. Εκείνος με πήγε στον γυναικολόγο όταν είδε λίγο αίμα στα σεντόνια.

Πάντοτε στα δύσκολα διπλα μου ήταν ο Άρης, όχι ο Αλέξης. Το παιδί λοιπόν είναι του Άρη, όπως και να έρθουν τα πράγματα.

.
.
.
.
.

.

.
.

.

Αποκαλύψεις λοιπόν. Πείτε μου την γνώμη σας! :3 <3