Always&Forever

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7 (Μέρος 2)

Στο αεροπλάνο καθόυμουν δίπλα στον Άρη, ο Αλέξης καθόταν στο πίσω κάθισμα και ο πατέρας μου κοιμόταν δίπλα του. Τι αναίσθητος άνθρωπος! Ακούμπησα το κεφάλι μου στον ώμο του Άρη και άκουσα το απαλό ροχαλητό του. Αποκοιμήθηκε τελικά. Ευτυχώς γιατί είχε πολλά νεύρα και θα έκανε σκηνή. Έσκυψα, άφησα ένα απαλό φιλί στα ζουμερά του χείλη και βολεύτηκα στο κάθισμά μου.

'' Κοιμήθηκε; '' ακούστηκε η φωνή του Αλέξη από πίσω μου. Υπερβολικά κοντά θα έλεγα. Γύρισα το κεφάλι μου προς το μέρος της φωνής του και ήρθα αντιμέτωπη με τα ζεστά μελί μάτια του. Τα πρόσωπά μας ήταν τόσο κοντά που ένιωθα την καυτή του ανάσα να ''χτυπά'' το πρόσωπό μου. Επίσης μπορώ να παραδεχτώ πως για κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη: πως θα ήταν αν η καυτή του ανάσα ''χτυπούσε'' ένα άλλο -πιο ευαίσθητο- σημείο του σώματός μου και εξίσου... καυτό; Απέτρεψα γρήγορα αυτή την σκέψη με ένα κούνημα του κεφαλίου και γύρισα ξανά μπροστά.

'' Ναι ήταν κουρασμένος. '' απάντησα δήθεν αδιάφορα φροντίζοντας να κάνω ξεκάθαρη την... δραστηριότητά μου με τον Άρη πριν μας πάρουν τηλέφωνο.

'' Μμμμ... '' στην συνέχεια μουρμούρισε κάτι ακατάληπτο αλλά δεν έκατσα να ασχοληθώ άλλο μαζί του.

Μετά από λίγες ώρες προσγειωθήκαμε Θεσσαλονίκη. Πήραμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε τις αποσκευές μας -ο Άρης δεν άντεχε λεπτό παραπάνω κοντά στον πατέρα μου και αυτό ήταν φανερό- και πήγαμε στο ξενοδοχείο.

_________________________________________________________

" Τον πατέρα σου θα τον πλακώσω στο ξύλο αν τολμήσει να ξαναμιλήσει έτσι για σένα. " είπε ο Άρης με νεύρο και πέρασε για χιλιοστή φορά τα δάχτυλά του στα μαλλιά του.  

Από την ώρα που γυρίσαμε από το αεροπλάνο δεν λέει να ηρεμήσει. Με το ζόρι τον κρατούσα.

" Στο αεροπλάνο ήθελα να του κάνω την μούρη κρέας, αλλά οοοοχι...δεν με άφησες! " φώναξε τονίζοντας και δίνοντας έμφαση στο "οχι". Έκατσα στο κρεβάτι και πήρα αγκαλιά ένα από τα πολλά μαξιλάρια του ξενοδοχείου. Τρομάζω όταν φωνάζει ο Άρης και μισώ τον πατέρα μου που μας έφερε σε αυτή την κατάσταση. 

" Είχε το θράσος να πει ότι πηδιόμαστε αντί να δουλεύουμε! " είπε φτύνοντας τις λέξεις. Ένα μοναχικό δάκρυ κύλησε στο μάγουλό μου. Γυρίσαμε στα παλιά; Εκεί που φώναζε και έβριζε; Γύρισε και με κοίταξε. Το βλέμμα του μαλάκωσε.

" Γαμώτο μου! Συγγνώμη μωρό μου. " μου είπε και με αγκάλιασε σφιχτά. Έτσι ξαφνικά όλη η ένταση της μέρας με πλάκωσε και ξέσπασα σε κλάματα.

" Σςςς ηρέμησε μωρό μου. " ψιθύρισε στο αυτί και άρχισε να με λικνιζει για να με ηρεμήσει όπως κάνουν οι μαμάδες όταν κλαίνε τα παιδιά τους. 

 '' Άρη... '' ψιθύρισα μέσα στα αναφιλητά μου. 

''Συγγνώμη αγάπη μου, δεν θα σου ξαναφωνάξω. Εσύ δεν φταις σε τίποτα εξάλλου. Συγγνώμη '' φίλησε απαλά την κορυφή του κεφαλίου μου και με κράτησε πιο σφιχτά. '' Κοιμήσου μωρό μου '' ψιθύρισε γλυκά στο αυτί μου. Στην συνέχεια ξάπλωσε στο κρεβάτι και με έβαλε να ξαπλώσω πάνω στο στήθος του. Το απαλό χάδι του στα μαλλιά μου, τα χείλη του στον κρόταφό μου και οι χτύποι της καρδιάς μου με οδήγησαν στην αγκαλιά του Μορφέα.