The Lawyer || Dramione

002

Draco Lucius Malfidus

Ik staar wat voor me uit, ik kan alleen maar aan gisteren denken. Denken aan Hermelien is het enige wat ik doe sinds ze weer weg is. Het is net alsof ik droomde gisteren, alsof ik helemaal van de wereld af was. Waarom zou Hermelien in vredesnaam mijn advocaat willen zijn, na alles wat ik haar heb aangedaan? Nadat ik haar zo vaak een modderbloedje heb genoemd of heb beledigd om heel wat anders. Nadat ik haar zo vaak verdrietig heb gemaakt, haar zo vaak zien huilen zonder er iets aan te doen en zo vaak haar vrienden heb beledigd. Waarom zou ze me nu in vredesnaam willen helpen? Het slaat helemaal nergens op.
Daarbij ik heb haar man vermoord. Ik heb Ron Wemel vermoord, haar fucking man. Het is niet logisch dat ze me wil helpen! Het slaat helemaal nergens op! Het irriteert me dat ik niet weet waarom Hermelien me wil helpen, behalve voor het feit dat ze waarschijnlijk wil weten waarom ik het heb gedaan maar daar kon ze ook op andere manieren achter komen. Ze hoefde me maar te bezoeken en zodra ze zou huilen weet ik zeker dat ik het zou zeggen. Sinds een paar jaar kan ik absoluut niet tegen een huilende Hermelien.

Ik zucht diep en haal een hand door mijn haar, dan haal ik het notitieblok onder mijn kussen weg. Het notitieblok wordt steeds dikker maar ik heb geen behoefte om er iets in te schrijven vandaag. Ik heb alleen maar de behoefte om er in te gaan lezen. Ik blader naar de maand december van een 2014. Dan begin ik te lezen;

"                    20 december 2014,

Ik ben zo boos, op mezelf maar ook op die achterlijke Wemel. Ik kan gewoon niet geloven dat Hermelien met zo'n sukkel is getrouwd. Hij is een idioot en dat heeft hij weer eens goed bewezen vandaag, ik haat dat joch.
Maar ook ben ik weer eens zo slim geweest.. Ik was vanmiddag in de Drie Bezemstelen en toen ik een Zwadderaar samen met een Griffoendor zag zoenen ben ik direct naar het huis van Hermelien verschijnseld. Ik weet het, ik zou er mee stoppen maar het lukt me maar niet. Dus, zoals altijd ben ik op dezelfde verstop plek gaan zitten.
De bosjes voelden zo vertrouwd, na een week er niet zitten besefte ik me pas hoe vreselijk erg ik het had gemist. Ik keek door het raam, het stond open wat me -bleek later- erg goed uit kwam. Toen zag ik haar, Hermelien. Ze was prachtig, net zoals altijd maar van de afstand zag ik dat er tranen over haar wangen rolden. Het liefst wou ik naar binnen rennen en haar troosten maar dat leek me een beetje vreemd.

Toen gebeurde het, Wemel kwam binnenstromen hij schreeuwde woedend naar Hermelien. Ik heb het niet heel goed verstaan maar ik gokte dat het slet was wat hij schreeuwde. Hermelien dook in elkaar, ik denk dat het van angst was en dat wist ik later ook wel zeker.
"Vieze vuile slet!" had Wemel naar haar geschreeuwd, Hermelien deed een stap naar achteren in richting naar mij. Wemel liep dreigend op haar af. Hermelien deed nog meer stappen naar achteren totdat ze tegen het raam aan knalde, op dat moment was ik zo bang om betrapt te worden dat ik zacht een ontzichtbaarheidsspreuk over mezelf uitgesproken.
Hermelien was op de grond gevallen en ik stond op, ze konden me toch niet zien. Wemel boog zich dreigend over haar heen, hij zakte door zijn benen en trok haar aan haar arm omhoog. Hermelien schreeuwde en huilde.
Wemel balde zijn hand in een vuist, vijf seconden later sloeg hij Hermelien. Hermelien gilde. Wemel deed zijn vuist weer omhoog, "Stop Ron!" gilde Hermelien. Maar hij mepte haar opnieuw, zo ging het een tijdje door. Vijf minuten volgens mij, daarna rende Wemel weg. Ik zag hem verschijnselen. Hij liet Hermelien huilend achter.

Ik deed hetzelfde, ik liep weg en verschijnselde naar mijn appartement. Ik liet Hermelien huilend achter vol pijn. En dat is dus waarom ik zo boos op mezelf ben."

Ik denk terug aan dat moment, aan hoeveel pijn Hermelien had en hoe harteloos ik was om haar achter te laten. Ik schaam me nog steeds voor mezelf, maar ik haat mezelf er ook voor. Ik leg het notitieboek weer terug en stroop mijn mouw op. Direct zie ik het litteken, vlakbij mijn hand. Vlakbij mijn slagader, het litteken wat ik op dezelfde dag maakte.

Ik weet nog hoe graag ik dezelfde pijn wou voelen als Hermelien deed, hoe boos ik was op mezelf. Ik wou de angst voelen dat één verkeerde beweging mijn dood kon worden, net zoals bij haar. Soms baal ik wel eens dat ik niet heb doorgezet, dat ik mezelf niet heb vermoord. Eerlijk waar.

**

Er wordt drie keer op de deur geklopt voordat ik hem open doe, ik open de deur met de gedachte dat een bewaker er staat om me eten te brengen maar blijkbaar is dit niet het geval. Hermelien staat er. Ik voel mijn hart wat sneller slaan. Dit is niet goed.

"Hé Draco," zegt ze vriendelijk, "Hey Hermelien," zeg ik rustig terug. Ik probeer me zo rustig mogelijk te houden maar weet niet zeker als dit wel zo goed lukt. Ik hoop wel dat het lukt.
"Hoe is het met je?" vraagt Hermelien me, ik stap iets op zij zodat ze naar binnen kan lopen. "Ach het gaat wel," antwoord ik dan, "hoe is het met jou dan?"
"Ach het gaat wel, maar ik heb een leuk idee voor vandaag. Dus laten we snel beginnen," zegt Hermelien met een klein glimlachje. Ze pakt mijn bureaustoel en gaat hierop zitten. Ik pak de stoel die bij de kleine tafel staat en sleep deze richting Hermelien, daarna ga ik er op zitten.

"Wat is dat leuke idee van je dan?" vraag ik nieuwsgierig, "Nou aangezien we elkaar nog niet echt goed kennen en ook niet echt vertrouwen leek het me wel leuk om twintig vragen te doen. Oké?" stelt Hermelien voor. Ik knik als antwoord op haar vraag.
"Laten we maar snel beginnen dan! Jij mag wel beginnen," zegt ze enthousiast. Ik knik kort.

"Doe je dit met al je cliënten?" vraag ik, "Nee, eigenlijk ben je de eerste met wie ik dit doe. Wat is je favoriete eten?" reageert Hermelien.
"Pizza, maar onze ex huiself Dobby maakte dit altijd zelf en sinds hij weg is heb ik geen lekkere pizza meer gehad. Wat is dat van jou?" reageer ik.

"Draco, deze vraag telt niet. Ben je er van op de hoogte dat Dobby dood is gegaan vorig jaar?"

--

[sorry sorry sorry dat het zolang duurde, ik heb het echt druk met school en wil geen kleine k u t hoofdstukken doen dus het duurt wat langer. ik hoop dat jullie het wel een leuk hoofdstuk vonden en ben erg benieuwd naar feedback! xo Nienke]