The Lawyer || Dramione

007

Hermelien Griffel

Ik staar Draco een tijdje in stilte aan, mijn vermoeden is bevestigd. Ik wou alleen dat ik hier eerder was achter gekomen, op Zweinstein al. Ik had hem misschien niet kunnen helpen maar ik zou dan begrip voor hem kunnen hebben, voor waarom hij alles deed. Waarom hij verschillende moordpogingen deed op Perkamentus waardoor Ron en Katja beiden in de problemen kwamen. Waarom is het me nooit opgevallen, toen we nog op Zweinstein zaten?

Ik doe mijn mond open om wat te zeggen, ik weet niet wat ik wil zeggen maar het komt er waarschijnlijk op neer dat hij zichzelf niet moet haten en dat ieder mens zo zijn fouten heeft. Maar voordat ik wat kan zeggen begint Draco al te praten, hij kijkt recht naar de grond en ontwijkt mijn blik. Hij klinkt zo ontzettend breekbaar.

"Zeg maar niks Hermelien," zegt hij.

Ik doe wat hij vraagt en zeg niks, stilletjes kijk ik naar hem. Ik neem elk detail in me op; zijn haar wat helemaal door de war zit, zijn gezicht waar een paar rode vlekken op zitten, zijn ogen die nog steeds naar de grond kijken en de enorme wallen onder zijn ogen. Als laatste kijk ik naar zijn polsen, vol met littekens en er zit wat bloed op. Hoe is dat mogelijk?

"Draco, wanneer heb je jezelf voor het laatst fysiek pijn gedaan?" vraag ik, Draco kijkt op van de grond en kijkt me recht in de ogen. Zijn ogen staan vol verdriet.
"Voordat jij kwam," zegt hij, na het woordje voordat kijkt hij alweer naar de grond. Mijn blik ontwijkend zucht hij diep.
"Hoe?" vraag ik hem, "Ik heb mezelf geknepen tot bloedens toe," geeft Draco toe.

**

Ik loop de lange hal door, ergens ben ik blij dat Draco nog niet in Azkaban zit. Dat het voorarrest altijd in het Ministerie Van Toverkunst is want sinds mijn derde jaar op Zweinstein ben ik echt bang voor Demontors. Ik open de deur waardoor ik weer midden in het Ministerie sta, ik loop door naar de lift. Direct kom ik hier Arthur Wemel tegen, hij glimlacht vriendelijk.

"Hermelien, hoe is het met je?" vraagt hij me, "Ach het gaat wel, hoe is het met jou Arthur?" reageer ik.
"Tja, het gaat steeds beter.." beantwoord Arthur mijn vraag, ik knik kort. Ik haal een hand door mijn haar en het blijft even stil. Een vrouw die achter me staat spreekt een spreuk uit waardoor al haar papieren op volgorde worden gelegd.
"Zeg Hermelien, heb je zin om vanavond bij ons te komen eten? Ginny en Harry komen ook, we zouden het leuk vinden als jij er ook bij bent," vraagt Arthur me, "Ja, gezellig," reageer ik.

Dan komt de lift op de juiste verdieping, ik zeg Arthur gedag en loop de lift uit. Ik loop naar mijn kantoor toe en ga hier aan mijn bureau zitten. Ik zucht diep en begin na te denken, ik draai wat rondjes op mijn bureaustoel. Ik probeer me te bedenken hoe ik Draco ooit kan gaan helpen, met alles. Niet alleen met deze rechtszaak maar ook met weer positief denken. Ik weet niet als ik dat wel eens kan, maar ik hoop het zo erg.

Ik kijk naar de foto van Ron en mij die op mijn bureau staat, samen staan we in de tuin. Ron heeft zijn arm losjes om mijn schouder hangen en grijnst breed, ik daar in tegen sta een beetje stijf op de foto. Een nep glimlachje siert mijn lippen, ik kijk goed naar mezelf en zie de grote blauwe plek op mijn arm zitten. Ik sluit mijn ogen kort en direct komt het beeld van die dag naar voren, ik beleef het weer helemaal opnieuw..

"Ron staat schreeuwend tegenover me, "Jij vieze vuile slet!" schreeuwt hij telkens opnieuw. Ik sta helemaal in elkaar gekrompen tegen de muur aan, ik voel een druppel speeksel op mijn wang belanden als Ron weer begint te schreeuwen.
"Een beetje flirten met mijn collega he? Wat ben je toch ook een slet!" schreeuwt hij, we zijn net een paar minuten terug van een feestje van Rons collega's en het is al weer raak. Ik moest alleen maar lachen om iemands grap en sindsdien kijkt Ron me de hele avond al woedend aan, nu we thuis zijn weet ik al precies wat er gaat gebeuren. Toch ben ik doodsbang.
Dan doet hij het, hij slaat me in mijn gezicht.
Ik wens oprecht dat ik hier niet was, dat ik nooit met Ron had gezoend.
Hij trekt aan mijn haren, ik gil.
Waarom ben ik ooit met deze man getrouwd, ik hou niet eens van hem.
Hij trapt me tegen mijn scheenbeen, een felle pijnscheut schiet er door.
Ik moet echt weg van dit leven.
Hij gooit me op de grond, trekt me aan mijn polsen mee naar de keuken.
Ik gil harder dan ooit tenvoren.
Hij pakt een mes uit de keukenla, ik probeer te vluchten.
Ik moet weg van dit leven en snel ook.
Ik gil, hij is woedend en zet het mes in mijn pols."

Een traan rolt over mijn wang, ik zucht diep en besluit dat ik er helemaal klaar mee ben voor vandaag. Ik pak mijn spullen van mijn bureau af. Dan loop ik mijn kantoor uit, snel verschijnsel ik naar huis maar wanneer ik hier aan kom huil ik alleen maar harder.

**

Als ik die avond met de familie Wemel en Harry aan de grote eettafel zit is mijn slechte humeur er nog steeds, ik kan niet meer stoppen met denken aan wat Ron me allemaal heeft aangedaan. Daarbij, als ik daar eindelijk niet aan denk dan denk ik wel aan Draco. Wat nou als hij zichzelf al weer pijn heeft gedaan? Hij kan alles doen nu ik er niet bij ben, niemand houd hem tegen. Verdomme.
"Hoe gaat het met de rechtszaak van Ronald, Hermelien?" vraagt Molly me, een kleine traan loopt over haar wang.. "Weetje al waarom die schoft mijn zoon heeft vermoord?" vraagt ze er direct achterna.

"Ik weet de precieze reden nog niet.. Draco zegt wel dat hij een goede reden heeft gehad en hij komt geloofwaardig over," zeg ik serieus, Molly kijkt me geschrokken aan.
"Je kunt geen goede reden hebben voor zoiets," sist ze, "Tja, dat dacht ik ook altijd. Maar daar komen we binnenkort achter, ik weet zeker dat hij het me binnenkort verteld," reageer ik.
"Ik hoop oprecht dat hij de rest van zijn leven in Azkaban zit, kan je daar voor zorgen Hermelien?" vraagt George me, "Nou, het ligt aan de reden en vanaf daar kan ik pas kijken naar hoelang de straf wordt. Levenslang sowieso niet, het langste kan tien jaar zijn omdat er een teken is van zelfverdediging," vertel ik hem.

Dan eet ik verder, Molly heeft zoals altijd weer eens heerlijk gekookt. Ik neem een hap van mijn lasagne voordat ik me tot Ginny richt.
"Ginny, is het misschien mogelijk dat ik een tijdje bij jullie kan logeren?" vraag ik haar wat aarzelend, ik denk hier nou al een tijdje over na en ik wil echt graag weg van mijn huis.
"Ja hoor, hoezo?" vraagt Ginny me, "Ik voel me niet veilig in mijn eigen huis," vertel ik haar.

En zo gezegd zo gedaan, die avond val ik inslaap in de logeerkamer van Ginny en Harry. Ik heb Ginny alleen één ding moeten beloven, we gaan het binnenkort vertellen aan Harry. Alles wat Ron mij heeft aangedaan.

[zoooo weer een nieuw hoofdstuk, ik weet inmiddels al precies hoe dit verhaal gaat aflopen enne bereid je maar voor op drama ^^ hopelijk was het een beetje een leuk hoofdstuk ook al kwam er vrij weinig dramione in voor, sorry. xo Nienke]