The Lawyer || Dramione

008

Draco Malfidus

26 november 2014

"Vieze slet!" schreeuwt Ron naar Hermelien, ik zie haar ingedoken tegen de muur aan zitten. Ron trapt haar hard, Hermelien gilt voor haar leven. Ik voel me zo slecht, ik sta hier gewoon toe te kijken wat Ron haar allemaal aan doet. Ik zou ook kunnen helpen, door iets kleins te doen. Door de aandacht van Ron naar iets anders te laten gaan.. Dan krijg ik een idee, ik loop naar de voordeur toe en bel lang aan. Dan ren ik terug naar de plek waar ik net zat, gelukkig ben ik onzichtbaar.
"Wie was dat Ron?" vraagt Hermelien als Ron de kamer weer in komt lopen, ze zit nog steeds tegen de muur aan maar begint weer op te staan.
"Jij vieze vuile slet! Je hebt gewoon een spreuk op de bel uitgesproken he, zodat je je straf niet zou krijgen? Vieze vuile slet dat je er rondloopt!" schreeuwt Ron. Ik voel me direct ontzettend schuldig, door mij krijgt ze nu nog meer gedoe.
Ron trapt Hermelien, ze gilt..

Ik doe mijn notitieboek dicht. Tranen lopen over mijn wangen en ik snik een paar keer. Hermelien kan elk moment weer langskomen dus ik moet echt stoppen met huilen. Toch lukt het me maar niet, ik zucht diep en meer tranen rollen over mijn wangen. Waarom ben ik ook zo zwak?
Ik kijk naar mijn arm, vol littekens en kleine wondjes van de keren dat ik mezelf heb geknepen. Met mijn rechterhand ga ik naar mijn pols, ik neem een stukje fel tussen mijn vingers en begin te knijpen. Steeds harder en harder, er ontstaat bloed wat langzaam over mijn pols loopt. Dan laat ik los, direct stopt de pijn. Ik pak een nieuw stukje fel vast, ik begin weer te knijpen. De pijn schiet door mijn pols, een traan rolt over mijn wang.

"Draco?"

Ik kijk op en laat van de schrik mijn fel weer los, direct kijk ik in de geschrokken ogen van Hermelien. Kut zooi. Ik sta op, veeg mijn tranen weg en trek mijn mouw weer omlaag.

"We moeten praten Draco en het wordt een heel serieus gesprek," zegt Hermelien, ik knik.

Hermelien loopt naar de stoel waar ze altijd zit en gaat zitten, ik ga tegenover haar zitten op de andere stoel. Het blijft een tijdje stil, ik denk dat Hermelien zoekt naar woorden. Misschien verteld ze me wel dat ze het opgeeft, dat ze mijn advocaat niet meer wil zijn. Dat ze er helemaal klaar mee is, dat ze het opgeeft.

"Ik wou hier later pas over beginnen maar je laat me echt geen andere keus Draco," zegt Hermelien zuchtend, ze kijkt me medelevend aan.

Ze gaat het nog niet opgeven. Ik durf te wedden dat ze over het feit gaat hebben dat ik mezelf pijn doe, dat ik mezelf al die littekens geef. Ze gaat het daar over hebben, sowieso. Misschien verteld ze me daarna wel dat ik hopeloos ben. Dat ik niet meer te redden ben, ik geloof haar dan ook direct.

"Draco, je moet proberen te stoppen met jezelf al die littekens geven. Het is niet goed en het helpt je niet met alle pijn die je voelt," zegt Hermelien.

Ik blijf stil en staar haar aan. Ze moet eens weten waarom ik zoveel pijn heb. Waarom ik mezelf zoveel littekens geef. Ze kan me niet meer aan kijken als ik het haar vertel. Ze haat me dan nog meer dan ooit.

"Draco, beloof het me. Beloof me dat je probeert te stoppen," zegt Hermelien.

Ik kijk recht in Hermeliens ogen, ze kijkt me hoopvol aan. Alsof het haar uitmaakt als ik stop met mezelf pijn doen of niet, ik beteken niks voor haar. Ik ben gewoon een cliënt voor haar, als ze mij helpt krijgt ze een weer betere reputatie. Ik ben gewoon een cliënt voor haar, het boeit haar niks dat ik mezelf pijn doe.

"Draco, beloof je het me?" vraagt Hermelien.

Ik wil nee zeggen, mijn hoofd schudden van nee. Ik wil haar vertellen dat het haar toch niks uitmaakt. Gewoon heel hard nee zeggen. Ik wil niet stoppen met mezelf pijn doen. Ik wil nee zeggen, zo graag. Maar ik kan geen nee zeggen tegen Hermelien, godverdomme.

"Oké," zeg ik zacht.

Hermelien glimlacht naar me en staat op, ik neem aan dat ze weer weg gaat en sta dus ook op. Hermelien stapt op me af, ik zit me echt af te vragen wat ze wil gaan doen. Serieus. Ze komt steeds dichterbij tot ze tegenover me staat. Wat ongemakkelijk kijk ik haar aan, Hermelien ontwijkt mijn blik. Dan omhelst ze me. Ze slaat haar armen om me heen. Ik sla mijn armen ook om haar heen, nog steeds verbaasd knuffel ik haar terug.

"Draco, dit klinkt misschien wat vreemd maar het lucht me echt op dat je gaat proberen te stoppen.." zegt Hermelien dan zacht. Ik negeer het en hou haar stevig vast. Dit kan maar zo de enige keer zijn dat ik haar zo kan vasthouden, dus beter geniet ik er van.
Dan laat Hermelien me los, ik laat haar ook los. We staan vlak voor elkaar en staren in elkaars ogen. Ik voel de nijging om iets naar voren te leunen en mijn lippen op die van haar te drukken. Om haar te zoenen. Wat zou ik dat graag willen. Hermelien leunt iets naar voren en ik doe hetzelfde. Onze lippen raken elkaar bijna, nog maar een klein beetje naar voren leunen..

"Ik denk dat ik maar eens ga Draco, tot morgen."

**

Als Hermelien weer weg is blader ik weer in mijn notitieblok, ik wil er graag weer wat inzetten maar weet niet goed wat. Ik haal een hand door mijn haar en zucht zacht, ik kan alleen maar aan Hermelien denken. Serieus, we hadden gewoon bijna gezoend. Ik ga op mijn bed liggen en staar naar boven. Ik sluit mijn ogen en probeer wat te slapen.

**

"Ik zeg het gewoon Draco zodat het niet te awkward voor ons wordt. We hebben gisteren bijna gezoend en dat had niet mogen gebeuren, ik ben gewoon wat in de war de laatste tijd. Vandaag vergeten we dit alles gewoon en gaan we het hebben over de reden dat je Ronald hebt vermoord, oké?" is één van de eerste dingen die Hermelien zegt zodra ze voor me zit. Ik knik kort.

"Dus Draco, waarom heb je Ronald vermoord?" vraagt Hermelien, ik haal een hand door mijn haren en zucht. "Om wat hij jou aan deed," fluister ik dan zo zacht dat ik betwijfel als Hermelien me wel kan horen.

**

zooo een nieuw hoofdstuk :)) vanaf nu gaat het drama beginnen -denk ik- muhahaha. in elk geval, extra veel dramione dit hoofdstuk omdat het vorig hoofdstuk best wel weinig was. hopelijk vonden jullie het leuk. xo Nienke