The Lawyer || Dramione

009

Hermelien Griffel

"Omdat hij jou wat aan deed," fluistert Draco, hij fluistert het zo zacht dat ik betwijfel als ik het wel goed hoor. Ik haal een hand door mijn haar, ik denk niet dat ik het goed heb gehoord. Draco heeft geen idee wat er allemaal gebeurd is, wat Ronald mij allemaal heeft aangedaan. Waarschijnlijk zei hij heel wat anders, iets van omdat hij mij wat aan deed of zoiets.
"Wat zei je Draco?" vraag ik aarzelend, Draco kijkt me lang aan voordat hij zijn mond open doet en het opnieuw zegt. "Omdat hij jou wat aan deed," zegt hij dan, ik heb het goed gehoord maar ik hoop dat ik het niet goed begrijp. Ik hoop dat hij heel wat anders bedoeld.
"Hoe bedoel je?" vraag ik, ik haal nogmaals een hand door mijn haren. Draco kijkt van me weg, naar de grond en zucht zacht. Hij buigt zich helemaal naar de grond waardoor ik zijn gezicht niet meer zie, zijn schouders schokken. Is hij nou aan het huilen? Oh, alsjeblieft laat het niet waar zijn. Als er iets is waar ik niet tegen kan is het huilende mensen en jongens die huilen vind ik nog erger. Dat is ook de reden dat ik uiteindelijk geen psycholoog ben geworden.

"Draco, niet huilen alsjeblieft.." zeg ik aarzelend, ik sta op en schuif mijn stoel naast die van Draco. Ik sla een arm om hem heen en probeer hem te troosten. Draco kijkt me aan, tranen rollen over zijn wangen en ik voel een eenzame traan ook over mijn wang lopen.
"Vertel me wat je bedoelt, hoe bedoel je dat Ronald mij wat aan deed?" vraag ik hem aarzelend, "Ik heb alles gezien Hermelien," zegt Draco. Ik kan niet eens meer vragen hoe en wat, ik sta op en loop naar de deur toe. Ik doe de deur open maar vlak voordat ik er uit wil lopen en de kamer verlaat draai ik me om..

"Draco, zweer je dat je niet liegt?" vraag ik, Draco knikt. Ik loop weg.

**

"Hij weet het Ginny, hij weet alles.." zeg ik direct als ik binnenkom bij Ginny en Harry thuis, beiden kijken ze me verbaasd aan. Ik haal een hand door mijn haar.
"Draco weet wat Ronald deed," zeg ik meer tegen mezelf dan tegen Ginny, Ginny kijkt me met grote ogen van verbazing aan. "Hermelien waar heb je het over?" vraagt Harry verbaasd. Ik haal een hand door mijn haar en zucht zacht, dit is het moment waarop ik het moet vertellen aan Harry. Als ik nou wil of niet.

"Ron heeft Hermelien mishandeld," zegt Ginny.

**

Die volgende dag sta ik toch opnieuw voor de celdeur van Draco, ook al bleef ik liever in bed liggen vanmorgen. Hij is me een uitleg verontschuldigd en ik heb behoefte om hem eens te vertellen wat hij me wel niet heeft aangedaan. Ik kan het gewoon niet bevatten, hij had me kunnen helpen.. Al die tijd, maar hij deed het niet. Ik klop kort aan, direct wordt er open gedaan.

"Hermelien?" vraagt Draco me verbaasd als hij de deur open doet, ik zeg niks en loop de kamer in. Direct loopt Draco achter me aan, ik haal een hand door mijn haar en ga op een stoel zitten. Draco komt tegenover me zitten en kijkt me stil aan. Een akelige stilte hangt tussen ons. Ik weet dat ik waarschijnlijk degene ben die hem ga onderbreken maar ik durf het niet, ik ben te bang om een erge ruzie te veroorzaken. Ik weet dat Draco de ruzie verdiend, maar ik weet ook wat hij zichzelf aan doet. Ik ben bang, bang om het gesprek te beginnen.
Ik kijk naar de pols van Draco, zoals ik al stiekem had verwacht heeft hij zijn mouw helemaal over zijn pols heen. Oftewel, ik kan niks zien van zijn pols. Dan neem ik een besluit, ik sta op en ga naast Draco op zijn bed zitten. Ik pak de pols van Draco vast en stroop zijn mouw omhoog. De littekens die ik inmiddels al vaker heb gezien vallen me direct op, maar dan zie ik wat anders. Bijtwonden.

"Heb je jezelf gebeten?" vraag ik direct, "Alsof het jou boeit," reageert Draco direct.
"Heb je jezelf gebeten of niet Malfidus?" vraag ik zuchtend, "Ja, tevreden Griffel?"
"Nou, waarom deed je dat dan?" vraag ik snauwend, "Omdat ik pijn wou voelen," zucht Draco.
"Waarom?" ik vergeet om te snauwen, "Omdat ik het verdien, nou tevreden? Ik verdien pijn dus ik doe mezelf pijn!" schreeuwt Draco boos. Het interesseert me allemaal niks meer wat hij zichzelf aan doet, het enige wat ik nog wil doen is boos tegen hem doen. Schreeuwen, gillen en huilen.

"Ja, je verdient die pijn inderdaad! Hoe kon je me dit aan doen?" schreeuw ik, "Wil je al mijn littekens eens zien? Jij kiest er tenminste zelf voor, maar ik? Ik heb al mijn littekens gekregen van Ronald! En ze achtervolgen me de rest van mijn leven!" gil ik woedend, ineens kan ik het niet meer hebben. Dat Draco zichzelf al die littekens geeft vrijwillig en dat ik onvrijwillig al mijn littekens heb. Dan heb ik het nog niet over het ergste litteken dat ik heb, het litteken waar modderbloedje op staat.
"Oh ik kies ervoor? Dus ik kies voor alle pijn die ik heb? Mentale pijn  doe ik mezelf niet aan hoor!" schreeuwt Draco woedend, "Karma Draco!" gil ik.
"Hoelang denk je dat dit bezig is? Ik snij mezelf als sinds ons zesde jaar verdomme!" schreeuwt Draco, "Jij kent maar een paar jaar pijn en daarna is je man vermoord!" gaat hij verder, "Bij jou is het gestopt!"
"Ja, ik koos er voor dat mijn man vermoord werd of niet soms?" sis ik woedend, "Je hebt mijn man vermoord verdomme! Hij was dan wel mijn echte liefde maar wel één van mijn beste vrienden, verdomme Draco!"

"Dus jij denkt dat ik je man vrijwillig vermoord heb? Dat ik je man vermoorde omdat ik je pijn wou doen? Want zo is het niet gegaan Griffel," snauwt Draco woedend, "Nou, vertel het eens dan.. Hoe is het wel gegaan? Ik brand van verlangen om het te weten," snauw ik sarcastisch.
"Omdat ik ruzie met hem had!" schreeuwt Draco, "Oh en waarom dat dan?" gil ik woedend.
"Omdat ik voor je op kwam, verdomme!" reageert Draco, "Nou, nou na hoelang toekijken?" reageer ik boos.

"Hou je bek, vuil modderbloedje," snauwt Draco.

[woop woop, sorry dat het zolang duurde. hopelijk vonden jullie het leuk xo Nienke]