The Lawyer || Dramione

018

Draco Malfidus

Zenuwachtig loop ik achter Hermelien. Ze loopt voor me uit richting haar appartement, "Er is veel veranderd afgelopen twee maanden. Ik heb het huis van mij en Ronald verkocht, dit appartement er van gekocht. Door al het extra geld kon ik het maken zoals ik wilde en-" Ik onderbreek Hermelien met een simpele vraag.
"Heb je afgelopen maanden ook iemand gedatet?" vraag ik vol aarzeling. Hermelien kijkt me vol verbazing aan maar glimlacht dan kort. "Nee. Zelfs als er iemand zo gek was om op me af te stappen zou het onmogelijk voor me zijn om met hem een relatie te beginnen," reageert Hermelien.

"Ik durf te wedden dat er zat mensen gek genoeg zijn om op je af te stappen," zeg ik tegen Hermelien, ik zie hoe ze lichtjes bloost. "Nou dan zit je er naast," zegt Hermelien, "Dan zijn de mensen pas echt gek."

"Ach, er zijn weinig mensen met wie ik nog praat sinds afgelopen maanden. De meeste mensen kijken me nog steeds na als ik over straat loop. Daarnaast heb ik ook echt geen behoefte om één of andere creep te daten. En zonder arrogant over te komen ik heb nogal hoge eisen voordat ik met iemand besluit te daten," zegt Hermelien. Ik kijk haar vol verbazing aan.
"Heb je dezelfde hoge standaarden om iemand te zoenen?" vraag ik Hermelien, "Tja ik denk het wel," reageert Hermelien.

Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht, "Dus ik voldoe aan je hoge standaarden?" vraag ik. "Draco Malfidus, probeer je met me te flirten?" vraagt Hermelien me glimlachend. Blozend knik ik.  "Maar Draco, omdat je zo eerlijk was zou ik dat ook zijn. Ja, je voldoet aan mijn standaarden en eisen," geeft Hermelien blozend toe.

Hermelien opent de deur van haar appartement. Verbaasd kijk ik om me heen als ik het appartement binnenloop. Ik kan me voorstellen dat Hermelien wat meer geld heeft dor haar werk en doordat ze in een groot huis woonde maar het ziet er uit alsof het ingericht is door een miljonair. Vanuit mijn ooghoeken zie ik een grote keuken waarin de nieuwste technische apparatuur staat, in de woonkamer staat een witte hoekbank waar een televisie voor staat. Iets daarachter staat een uitgebreide open haard met een witte stoel, tegen de muur daarnaast staat een boekenkast. Direct grinnik ik, deze hele plek is zo typisch Hermelien. Ook al is het een rijk gevuld appartement het ziet er knus uit.

"Het ziet er goed uit hier Hermelien," vertel ik, "Bedankt Draco," reageert ze.

Hermelien loopt wat naar voren om vervolgens op de bank te gaan zitten, wat aarzelend ga ik naast haar zitten. Ze haalt een hand door haar haren en kijkt me aan.

"Hermelien, ik heb nog één vraag. Ik weet dat het al een paar maanden terug is maar waarom kwam je nooit terug? Nadat je me vertelde dat je niks voor me voelde, dat het gebeurde in een opwelling en verkeerd was dat we zoenden.." "Kijk Draco, dit klinkt zo stom maar ik voelde me zo in de war. Ik wist dat mensen me nog erger zouden haten als het aan het licht kwam en daarnaast klopte het niet. Het klopt nu nog niet, als ik nu met jou over straat zou gaan lopen zijn er zat mensen die suggereren dat alles in scene is gezet. Dat Ronald me nooit geslagen heeft en dat dit mijn manier is om met jou te eindigen. Ik wil geen leugenaar genoemd worden, niemand neemt geeft me dan nog een zaak," zegt Hermelien vol aarzeling.

Voordat ik kan reageren begint Hermelien alweer te praten, "Nu weet ik dat het me weinig boeit wat mensen van me denken. Daarnaast is het lastig om mensen zoals jou gewoon te negeren."
"Mensen zoals mij?" vraag ik Hermelien met opgetrokken wenkbrauw, "Kijk, er zijn geen mensen die hetzelfde zijn als jou. Maar, iemand om wie je geeft wil je niet negeren. Snap je?" reageert Hermelien.
"Je geeft om me?" is het enige wat ik vol verbazing kan vragen, "Wist je dat niet?" is de reactie van Hermelien. Ik schud mijn hoofd.

"Hermelien wat denk je wat er was gebeurd als je niet weg was gegaan? Als je die dag daarna gewoon opnieuw kwam?" vraag ik aan haar. Voor een korte tijd blijft Hermelien stil. Ze haalt een hand door haar haren. "Ik denk dat ik me dan niet meer zou kunnen inhouden.. Dat ik je had verteld hoe ik me voelde."
"Hoe voelde je je dan?" is het enige wat ik kan vragen, "Kut en fantastisch. Als ik bij jou was dan was ik zo in de war maar tegelijk voelde ik me levend. Alleen toen ik weer weg ging voelde ik me beroerd."

"Maar nu we elkaar toch diepe vragen aan het stellen zijn. Waarom heb je zolang toegekeken voordat je wat deed? Je hebt zolang gezien hoe Ronald me mishandelde, waarom greep je later pas in?" vraagt Hermelien me.

"Ik weet het niet. Ik wilde het zo vaak doen maar het lukte niet. Er was een dag dat ik had aangebeld om hem af te leiden maar toen werd hij alleen maar bozer en gaf hij jou de schuld. Alleen ik weet niet waarom ik het niet deed, ik ben een klootzak. Ik had zoveel kunnen voorkomen maar ik had er de ballen niet voor," vertel ik Hermelien, "Door mij heb je zoveel blauwe plekken gehad. Heb je zo vaak gebloed. Heb je zoveel pijn geleden. Als ik de ballen zou hebben om Wemel tegen te houden dan was je misschien zoveel gelukkiger geweest zijn."

Hermelien en ik kijken elkaar aan. Een traan rolt over mijn wang. Al snel wordt die ene traan gevolgd door meerdere tranen. Het gevolg hiervan is dat mijn wangen al snel nat en betraand zijn.

"Het spijt me zo," zeg ik, aan het einde van de zin snik ik kort. Hermelien gaat met haar hand naar mijn wang. Voorzichtig gaat ze met haar vingertoppen over mijn wang heen, haar aanraking bezorgd me kippenvel. Dan vanuit het niets drukt Hermelien haar lippen op die van mij.