The Lawyer || Dramione

006

[in best veel hoofdstukken is het onderwerp depressief zijn al voor gekomen maar ik wil toch even waarschuwen, in dit hoofdstuk wordt het wel veel meer. Er kan in dit hele boek steeds meer over jezelf pijn doen, depressief zijn en ga zo maar door voorkomen. Als je je hier niet prettig bij voelt weet ik niet als het wel zo slim is om het allemaal te lezen, het word echt veel meer. Zelfmoordgedachten, jezelf haten het gaat er waarschijnlijk allemaal in voorkomen. Dus, wees gewaarschuwd.]

Draco Malfidus

Ik kijk naar mijn pols, ineens voel ik het brandende verlangen om er een nieuwe snee op te maken. Om een nieuw litteken te veroorzaken, om mezelf pijn te doen. Ik staar naar elk litteken, ik wil mezelf zo graag pijn doen. Ik wil alle pijn voelen die ik verdien, de pijn omdat ik een moordenaar ben bijvoorbeeld. De pijn die ik Hermelien heb aangedaan door haar man te vermoorden, ik wil het voelen. Verdomme!
Een traan rolt over mijn wang heen, ik loop rond door mijn kamer. Stiekem hoop ik iets scherps te vinden, zoals een mesje van een puntenslijper of wat dan ook. Ik moet iets hebben om mezelf pijn mee te doen en snel ook. Er lopen meer tranen over mijn wangen. Ik wil pijn voelen en snel ook. Ik verdien niets meer dan een vreselijke pijn, meer dan de pijn van binnen.
Het zal heerlijk voelen om mezelf weer pijn te doen, om de pijn van binnen even te stillen. Om weer even alleen aan de pijn te kunnen denken, om het sterke verlangen naar pijn even te stillen. Ik verlang er zo erg naar dat ik opnieuw ga zitten, mijn pols voor me hou en dan als een gek op een klein stukje fel begin te knijpen. Het steekt ontzettend en het doet ontzettend veel pijn, ik voel me voor dat moment compleet. Ik sta op mijn plaats als ik over al pijn heb omdat ik simpelweg niet meer verdien dan dat.

Een halfuur later heb ik mezelf meerdere keren geknepen, er zit allemaal bloed op mijn pols. Ik sta op en loop naar de wastafel, hier begin ik het bloed van mijn pols af te wassen. Ik kijk naar het litteken van een tijdje terug, het litteken dat het dichtste bij mijn slagader is. Het zit er ongeveer een millimeter naast, ik blijf er een tijdje naar staren.. Het verhaal van het litteken komt direct weer in me op, ik doe mijn ogen dicht en beleef de herinnering voor de zoveelste keer opnieuw.

"Hermelien, ik weet dat het misschien nog wel veel te vroeg is hiervoor maar ik ga het toch vragen. Als je nee zegt dan ga ik balen, maar dan vraag ik het je opnieuw en opnieuw. Ik ben niet echt een man van woorden, zoals iedereen wel weet dus ik ga het je gewoon vragen," begint Wemel, hij kijkt Hermelien verliefd aan. Hermelien kijkt hem ook liefdevol aan. Dan gaat hij op zijn knieën zitten..
"Hermelien Griffel, wil je met me trouwen?" vraagt hij, Hermelien blijft een tijdje stil. "Ja, Ronald. Heel graag zelfs," zegt ze dan met een grote glimlach.
Een traan rolt over mijn wang, ik kijk hopeloos naar het spektakel. Niet te geloven dat dit echt gebeurd, ik kan dit echt niet hebben. Ze hebben nog maar zes maanden wat, verdomme dat is toch veel te vroeg? Dan loop ik zo rustig mogelijk weg. Ik ga in de leerlingenkamer zitten waar gelukkig niemand is, dan begin ik te huilen. Ik loop naar de slaapzaal en ga op mijn hemelbed zitten, ik doe het gordijn erom heen dicht en pak mijn mesje uit mijn nachtkastje.
Ik ben ook zo dom, hoe kon ik denken dat ik een kans had bij haar. Ik ben Draco Malfidus, een lelijke jongen die haar zeven jaar lang belachelijk heeft gemaakt. De jongen die ze haat en ik geef haar groot gelijk ook, want ik haat mezelf ook.

Ik zet het mesje op mijn pols, vlakbij mijn slagader. Misschien schiet ik wel uit denk ik hoopvol of heb ik vandaag genoeg lef om er eindelijk een einde aan te maken. Ik druk het mesje in mijn pols, een rood straaltje bloed loopt er uit. Het loopt over mijn pols heen en valt dan op de grond. Ik maak een recht lijntje met het mesje en laat het dan een tijdje op dezelfde plek, het doet ontzettend veel pijn maar pijn is fijn ben ik van mening.
Dan haal ik het mesje weer uit mijn pols, ik maak de wond schoon met een kleine beweging van mijn toverstok. Direct verschijnt er een litteken, naast alle anderen."

Tranen rollen met grote snelheid van mijn wangen af, ik kijk naar mijn pols en schaam me dood. Ik ben gewoon zo'n zwakkeling, ik snap wel dat Hermelien smoorverliefd is op Wemel. Ik snap wel dat ze me waarschijnlijk haat, maar toch ergens heb ik haar geholpen met het vermoorden van Wemel.
Door mij kan hij haar nooit meer pijn doen, haar nooit meer uitschelden en haar nooit meer belachelijk maken. Ik haal een hand door mijn haren en zucht diep.

**

"Hermelien, haat je me?"

Daar is het dan, de vraag die me al zolang dwars zit. Ik heb hem eindelijk gesteld. Hermelien en ik doen een potje twintig vragen, ook al weet ik bijna zeker dat we de twintig al voorbij zijn, en ik heb het nu eindelijk gevraagd. Ik ben zo blij dat ik het heb gedaan, alleen op dit moment ben ik doodsbang voor het antwoord.

"Waarom zal ik je haten Draco?" reageert Hermelien verbaasd, "Omdat ik je man heb vermoord," zeg ik direct.

Hermelien blijft een tijdje stil, ze staart me aan. Ergens wens ik dat ik nog zoals in ons derde jaar was, toen ik nog zoveel zelfvertrouwen had. Of in ons vijfde jaar waar in ik nog zo positief over mezelf kon praten, maar dat ben ik niet meer. Sinds ons zesde jaar snij ik mezelf al, sindsdien is er geen positief woord over mezelf meer door mijzelf gezegd.

"Oh Draco, ik ben er van overtuigd dat je een goede reden hebt voor je daden. Maar om je vraag te beantwoorden, nee ik haat je niet. Ik heb je nooit gehaat ook al heb je me nog wel eens uitgescholden, ik was even slecht. Ik was ook niet aardig tegen jou. Of wel soms?" verteld Hermelien dan, ze klinkt rustig en kalm.
"Nou, ik begon en was zoveel erger. Toen je me in het derde jaar sloeg verdiende ik het echt.." ga ik er tegen in.

"Draco, misschien geloof je het niet meer ergens heb je me geholpen met het vermoorden van Ron. Niet verder vragen, accepteer het maar gewoon," zegt Hermelien wat aarzelend. Ze moest eens weten, ik weet het al. Maar toch het doet me goed om dit uit haar mond te horen, om zeker te weten dat ik het me niet verbeeld had.

"Draco, haat jij jezelf?" vraagt Hermelien me dan.

Ik begin na te denken, eigenlijk weet ik het al. Ja, ik haat mezelf vreselijk erg maar ik weet niet als het wel zo verstandig is om dit te zeggen. Alleen ik kan geen positief punt van mezelf bedenken, ik ben lelijk en dom. Ik heb een vreselijk innerlijk en uiterlijk, ik ben onaardig en zwak.

"Ja," beantwoord ik Hermeliens vraag dan.

**

Een nieuwe update :)) Ik hoop dat jullie nog zijn blijven lezen naar mijn waarschuwing van in het begin van dit hoofdstuk, haha. Maar als je nog tips hebt geef ze dan alsjeblieft want ik wil graag beter worden enz. Ik hoop dat jullie het een mooi hoofdstuk vonden. xo Nienke