The Lawyer || Dramione

012

Draco Malfidus

Die volgende ochtend wordt er al vroeg op mijn deur geklopt. Ik gooi mijn dekbed van me af en stap uit bed, voor mijn gevoel is het nog helemaal niet zo laat. Ik open de deur en zie direct Hermelien. Verbaasd kijk ik haar aan, wat doet zij hier nou weer? Ik wrijf door mijn ogen en doe dan een stapje naar achteren, Hermelien komt binnen.
"Hermelien, hoe laat is het?" vraag ik terwijl ik een hand door mijn haren haal, ik onderdruk een gaap. "Het is 3 uur," vertelt Hermelien me, "s' Middags?" vraag ik. Nooit dat het al middag is, ik ben net wakker voor mijn gevoel.. "Nee, s' nachts.." zegt Hermelien aarzelend. Ik probeer wat sarcasme op te sporen in haar stem maar dat is er niet. Wat doet Hermelien dan om drie uur s' nachts hier?

"Draco, ik moet je spreken," zegt ze dan, ze kijkt me onzeker aan. Het doet me goed dat ze me weer Draco noemt in plaats van Malfidus. Ik haat de naam Malfidus namelijk echt te erg. Het doet me denken al alle slechte dingen die ik ooit heb gedaan en wat mijn familie heeft gedaan.
"Het spijt me Draco, ik heb veel te overdreven gereageerd.. Je had me toch niet kunnen helpen, Ronald had je vast wat aan gedaan. Het spijt me echt heel erg," barst Hermelien dan los, tranen rollen over haar wangen. Ik loop naar haar toe en omhels haar, Hermelien begint te snikken.
"Hé, het hoeft je niet te spijten. Je had gelijk, ik had je best kunnen helpen.. Ik was gewoon een watje," zeg ik tegen haar. Ik omhels haar nog wat steviger, ondertussen blijft Hermelien maar snikken. Ze houdt me stevig vast en huilt.

Zo blijven we een tijdje staan.

"Draco, ik heb alleen nog één vraag.." vertelt Hermelien me, ik laat haar los en we kijken elkaar aan. Ik knik kort als teken dat ze haar vraag kan stellen. "Waarom was je zo vaak bij mijn huis?" vraagt ze me dan, ik haal een hand door mijn haar en zucht zachtjes. Deze vraag had ik kunnen verwachten. Hoe graag ik deze vraag ook wil negeren ik weet dat ik het haar moet vertellen.
"Tja dat is een lang verhaal," zeg ik dan aarzelend, "We hebben de tijd," reageert Hermelien direct. Ze gaat op mijn bed zitten en ik ga naast haar zitten.

"Sinds ons eerste jaar vond ik je al speciaal en tja dat is altijd zo gebleven," vertel ik Hermelien, "Speciaal?" vraagt ze me. Verbaast kijkt Hermelien me aan, ik knik kort. "Hoe bedoel je speciaal?" vraagt ze me dan.
"Speciaal als in je was anders dan iedereen die ik kende op een goede manier en dat is nooit veranderd," vertel ik haar. "Waarom?" reageert Hermelien vragend.
"Ik denk omdat ik je al leuk vond sinds onze eerste ontmoeting," zeg ik, het kwam er ineens uit. Ik had dit helemaal niet willen zeggen, verdomme.
"Leuk?" vraagt Hermelien me aarzelend, "Als gewoon leuk of als.." "Als meer dan gewoon leuk," vertel ik. Dan valt er een ongemakkelijke stilte.

Ik staar Hermelien aan, zij staart mij ook aan. Ik kijk naar haar en neem alle details in me op. Haar prachtige ogen, de kleine pukkel op haar voorhoofd die me ineens opvalt, haar schattige neusje en haar prachtige volle lippen. Ik wou dat ze de mijne was, dat ik haar gewoon kon zoenen wanneer ik daar zin in had.. Maar ja, zo is het niet. Jammer genoeg.
Ik vraag me af wat Hermelien nu denkt.. Waarschijnlijk denkt ze aan wat ik haar net heb vertelt, hoe ze me zo gemakkelijk mogelijk kan afwijzen zonder mij er mee kwaad te doen. Zoiets zou het wel zijn. Waarom heb ik haar dit ook vertelt? Nooit dat zij mij leuk gaat vinden, ze vindt me waarschijnlijk niet eens aardig. Ik ben echt hopeloos.

"Dat was geen lang verhaal Draco," zegt Hermelien dan, ik grinnik maar stop al snel weer. "Tja, soms verzin je dingen om onder iets uit te komen," vertel ik haar. Hermelien pakt mijn hand vast. Ineens stroopt ze mijn mouw omhoog. Alle littekens komen te voorschijn, maar ook het Dooddoeners teken komt te voorschijn. Het is een beetje vervagen en er zitten wat littekens op, maar het is niet weg en het gaat waarschijnlijk ook nooit weg.
Hermelien gaat met haar vinger over het teken, ze kijkt er lang naar en neemt het in haar op. Ze kijkt ook naar de littekens, dan laat ze mijn hand weer los. Ditmaal stroopt ze haar eigen mouw op. Direct zie ik het woord modderbloedje te voorschijn komen, de letters zijn wit en steken af bij haar huid. Maar ik zie ook iets wat me nog nooit eerder is opgevallen, littekens.

"Hermelien wat is dit?" vraag ik direct geschrokken, ik pak haar pols vast en kijk naar alle littekens. Het zijn er -gelukkig- niet heel erg veel, om precies te zijn het zijn er zeven.
"Ik wou het proberen, ze zeggen dat het lukt om de pijn van binnen kort te vergeten wanneer je jezelf pijn doet," zegt ze. Ik laat haar pols los en zucht diep.
"Waarom?" vraag ik haar hopeloos, "Omdat ik de pijn van binnen wou vergeten," fluistert Hermelien. Een traan rolt over haar wang, ik sla een arm om haar heen. 
"Welke pijn van binnen heb je dan?" vraag ik haar, Hermelien antwoord niet. Ze staart me aan. Dan opent ze toch haar mond om iets te zeggen. "Denk je dat mensen dit accepteren? Dat ik de moordenaar van mijn man help?" vraagt Hermelien me. Ik schud direct mijn hoofd. "Ik krijg zat brieven met commentaar Draco, zat haat.."

Hermelien begint te huilen, ik neem haar in mijn armen en hou haar net zolang vast totdat ze weer stopt met huilen. Met nog waterige ogen staart ze me aan, ze gaat met haar hand over mijn wang heen. Ik wil haar zo graag zoenen op dit moment, zo graag.. Hermeliens gezicht komt steeds dichterbij dat van mij, ze haalt haar hand van mijn gezicht af en legt hem op mijn schouder.
Dan drukt Hermelien haar lippen op die van mij. Ze zoent me en ik zoen haar. Het voelt magisch. Het voelt fantastisch. Het voelt perfect.

[ja ja, eindelijk hun eerste zoen haha. trouwens is er één van deze lezers fan van 5sos? ik zit er aan te denken om een luke fanfic te beginnen maar ik twijfel nogal.. xo Nienke]