The Lawyer || Dramione

011

Hermelien Griffel

Ik zucht diep voordat ik aan klop, ik moet het doen. Ik kan mijn cliënten niet in de steek laten als de rechtszaak al over een paar dagen is. Ook al zijn ze vreselijk, ook al zijn het moordenaars, ook al zijn ze mijn hulp niet waard. Ik heb nooit een cliënt in de steek gelaten, dus ook Draco ga ik niet in de steek laten. Vastberaden klop ik op de deur en wacht ik tot dat die wordt opengedaan.
Zodra de deur wordt opengedaan stap ik naar binnen, Draco kijkt me verbaast aan. Ik haal een hand door mijn haren heen en kijk kort naar Draco. Dan neem ik het besluit om het te zeggen en alles af te sluiten, althans al het persoonlijke.

"We laten al het persoonlijke achterwege en focussen ons nu op de zaak Malfidus. Jij vertelt me precies hoe het ging, waarom je het deed en alles wat je deed die dag. Ik bedenk een geschikte manier om je zoveel mogelijk van Azkaban te redden. Begrepen?" vraag ik, mijn stem is emotieloos terwijl ik een uur terug nog zat te huilen.
"Maar Hermelien-" begint Draco, "Nee Malfidus, weg met dat persoonlijke. Het is Griffel voor jou, begrepen?" onderbreek ik hem.
"Waarom?" vraagt Draco me, kom op zeg moet hij het me nou echt zo moeilijk maken? Ik zucht diep, "Omdat ik zei dat we niks persoonlijks meer deden, dus wat had je te maren want ik wil snel beginnen.."

Draco schudt zijn hoofd als teken van laat maar, ik zucht opnieuw zacht. Het is tijd om het te vragen, het hele verhaal en Draco moet het me nu wel vertellen. Anders kan ik hem niet helpen. Over drie dagen is de rechtszaak al en ik hoop zo dat we het op tijd redden.

"Vertel me alles over hoe je Ronald vermoordde Draco, vertel het vanaf het begin," zeg ik tegen Draco, ik heb een commanderende toon in mijn stem. Het maakt me bazig, maar het werkt wel. Draco kucht een keer en begint dan te vertellen.

"Ik kwam langs bij jullie, voor de zoveelste keer en ditmaal wou ik echt zeggen tegen Wemel dat hij moest stoppen.. Dus, ik belde aan en wachtte totdat Wemel open deed. Ik wist dat jij niet thuis was want ik had het eerst gecontroleerd. Toen Wemel eindelijk open deed mepte die me al zowat omdat ik er was, maar toch liet hij me binnen. Dus, toen ik binnen was begon ik heel dapper met mijn verhaal. Ik vertelde hem dat ik alles wist en dat hij moest stoppen, Wemel bleef stil maar toen.." begint Draco, hij huivert en trilt. Ik wil hem troosten, op zijn gemak stellen maar doe het niet. Niks persoonlijks meer, die tijd is voorbij.
"Wemel begon te schreeuwen dat je een slet was en dat je al die pijn verdiende, dat het allemaal je eigen schuld was. Ik werd boos en schreeuwde dat hij zijn bek moest houden. Dit accepteerde hij niet, hij sloeg me in mijn gezicht. Ik dacht niet na en pakte mijn toverstok, ik wou een kleine spreuk uitspreken maar Wemel was me voor met Crucio.. De pijn maakte me gek Hermelien,-" "Griffel," onderbreek ik hem.
"Dus, ik trapte Wemel net zolang totdat hij zijn stok liet vallen of zelf viel. Dit lukte maar hij was zo boos, hij begon te schreeuwen. Op begeven moment wou hij de spreuk des dood gebruiken, toen werd ik gek. Ik begon allemaal spreuken te schreeuwen die mijn vader me ooit had geleerd tot ik de spreuk des dood uitsprak. Ik had niet verwacht dat ik hem zou raken maar dit gebeurde wel en sindsdien is hij dood.."

Een kleine traan rolt over mijn wang, voordat Draco dit kan zien veeg ik de traan snel weg.

"Wat heb je toen gedaan Malfidus?" vraag ik, "Ik heb het ministerie een Patronus gestuurd en mezelf aan gegeven," fluistert hij. Er lopen allemaal tranen over de wangen van Draco, opnieuw moet ik me inhouden om hem niet te gaan troosten. Ik knik kort.
"Het was zelfverdediging, dat worden waarschijnlijk drie tot vijf maanden in Azkaban," vertel ik Draco. Hij knikt kort maar huilt steeds harder. Ik neem het gemeenste besluit wat ik heb kunnen nemen, "Ik ga maar weer eens, tot morgen," zeg ik en dan loop ik weg.

**

Ik verschijnsel me naar Zweinsveld, ik heb gewoon zin in een Boterbier. Eigenlijk heb ik verdomd veel zin in verdomd veel alcohol maar dat lijkt me niet verstandig. Dus loop ik naar de drie bezemstelen en denk aan alles wat ik hier in Zweinsveld heb meegemaakt. Veel. Ik loop de drie bezemstelen binnen en loop direct naar de balie toe om te bestellen.

Tien minuten later zit ik alleen mijn boterbier te drinken, tranen rollen over mijn wangen. Steeds sneller en sneller. Alles wat de afgelopen dagen is gebeurd zie ik weer voor me. Het doet me zoveel pijn van binnen; die gedachte dat iemand me veel eerder had kunnen redden van Ron.. Het maakt me gek. Ik neem een grote slok van mijn Boterbier en zucht diep.

"Hermelien?"

Ineens staat Loena voor me, ik veeg snel mijn tranen weg en begroet haar vriendelijk.. "Hey Loena! Hoe is het met je?" vraag ik haar, "Niet slechter dan met jou, oh Hermelien je moest eens weten.. Je ziet vanaf een kilometer afstand al die depressie om je heen hangen," reageert Loena. Ze kijkt me medelevend aan. Ik haal een hand door mijn haar.
"Je zou het moeten accepteren en stoppen met doen alsof je niet om hem geeft weet je, dat zou echt helpen," zet Loena dan, "Hoe bedoel je Loena?" vraag ik aarzelend. Iets in me zegt me dat ik spijt krijg van deze vraag.

"Ach Hermelien, accepteer je gevoelens voor Draco en dan komt alles weer goed. Mensen beoordelen je toch wel, wat je ook doet. Ginny accepteert het al sinds haar eerste jaar," zegt Loena glimlachend. Hopeloos kijk ik haar aan.
"Maar Loena, het is zinloos," zucht ik zacht, "Nee Hermelien, jij en Draco zijn echt idioten. Jullie geven zoveel om elkaar al sinds jullie eerste jaar, kom op zeg. Iedereen die dat niet ziet is gewoon een idioot," zegt Loena fel.
"Voelt Draco wat voor me?" vraag ik aarzelend, "Ja, al sinds jullie eerste jaar. Hij heeft het me allemaal verteld in ons vijfde jaar, alles."

"Jullie zouden echt allebei moeten stoppen met doen alsof jullie niet van elkaar houden, volgens mij zijn jullie de ware voor elkaar. Heb je ooit gehoord van soulmates? Ik denk dat jullie dat zijn.."

[nieuw hoofdstuk woehoe. ik hoop dat het een beetje interessant was aha. xo Nienke]