Evimiz 2 katliydi. Alt kat salon,mutfak ve babaannemin odasindan,ust kat annemlerin,benim ve kuchuk misafir odasindan olushuyordu (evimiz hakkinda gechmish zamanda konushmak bana agir geliyor. Chunki o ev hala var,annemle babam chok shukur yashiyor ve o ev hala benim evim. Son yillar orada yashamiyorum sadece). Evimizin mimari babamdi. Her shey o kadar mukemmel ve rahatdi ki. Her kesin hayali sayila bilecek turdendi. Bahchemiz de annemin eseriydi. Chicheklerin rengiyle ikiye bolunmushdu kuchucuk bahche. Sag taraf beyaz sol taraf kirmizi gullerle kapliydi. Beyaz gullerin arasinda benim salincak ve babaannemin sallanan koltugu vardi. Kirmizi guller tarafda ise masayi koymushtuk. Havalar isinmaya bashladimi kahvalti,aksham yemek sofralari bahcheye kurulurdu. En mutlu gunlerimizdi onlar sanirim... Babaannem koltugunda oturur dua ederdi hep. Yaninda bir suru dua kitaplari,tespihi olurdu. Hep dua ederdi ama hep. Annem bahcheyi sular,ben deniz mavisi salincagimda kitapimi okurdum. O manzaranin ichinde bulunmaktan hep mutluydum ben... Kendimizi bir tablonun ichinde gorur gibiydim,bir kitapdan firlamishdi bahchemiz sanki. Babaanneme ichten iche teshekkur ederdim Allaha bu kadar chok dua etdiyi ichin ve ichim hep rahatdi bu kadar dua ichinde bu manzara bozulamazdi...
Babaannemle annem aslinda chok seviyorlardi bir birlerini. Bazen aralarinda kuchuk sorunlar oluyordu tabii. Kolay deyil 15 yili ashkin bir sure bir evde yashadilar. Babaannem aramizdan ayrildiginda 14yashindaydim. Bu ilk acimdi... Ve ben aciyla chok erken tanishmishtim...
Babaannemle dedemin uzun bir sure 20yil kadar cocuklari olmamish. Dedemin 45 babaannemin 40 yashinda babam olmush. Zaten babam daha 20li yashlarin bashindayken dedem kalp krizinden dunyasini deyishmish. Babaannemle babam yalniz kalmish ve tum sevgilerini birbirlerine vermishler. Babam annemle tanishtikdan sonra sanirim babaannem de kichik bir kiskanclik soz konusu olmush. Ama asla yuze vurmamish ve annemle babam 1yil ichinde nishanlanib evlenmishler. Anladiginiz gibi amca hala yok...
Anaannem yunan benim. Ve onun hakkinda bildiyim tek shey bu. Chunki annemler daha kuchukken terk etmish onlari... Dedem 2 kuchuk kiz chocuguna yalniz bakmak zorunda kalmish ve bunu en iyi shekilde basharmish...
Annem bu yuzden biraz sevgisini gosteremez, insan kendi gormediyi,nasil olduguyla bagli hich bir fikri olmayan bir sheyi bashgasina nasil uygulaya bilir ki?! Chok duygusal, chok romantik bir kadin. Babam derdi ki, ben ilk defa "anne" dedikde gunlerce aglamish, ya basharamazsam diye. Annemin annesine benzeyen tek yani guzelliyi. Kuchukken dedemin chekmecesinde gormushdum resmini. Uzun boylu,sari sachli,mavi gozlu kadinmish tipki annem gibi... Dedemi niye ve nasil terk etdi bilmiyorum bunu anneme sormadim. Babama sordum bir keresinde. Cevabinda:
-Bu konuda biz hich konushmadik. Ne zaman konu anaannene gelse annen "nefret ediyorum ondan,adini anma" chikishti. Dedenden duydugum kadariyla ailesi izn vermemish dedenle evlenmesine, o da kachmish. Sonra sanirim pishman olmush ve ailesinin yanina donmush. Deden de gururundan ve nefretinden bir daha aramamish.
Dedem teyzemlerle yashiyor. Izmirde. Teyzem yalnish iki evlilikden sonra asla evlenmemeye ve dedemle yashamaya karar vermishti... Sanirim en chok annesizlikden o etkilenmishti. Karshilashtigi her erkekte shevkat,ashiri ilgi ve sevgi bekliyordu. Tabii beklediyini bulamadi yillarca...
Cocuklukta yashanmish travmadan daha kotu ne ola bilirdiki?! Sevgiden yoksul bir kalbi bashka ne doyura bilirdi ki?! Hayatimizdaki insanlara yapa bileceyimiz en buyuk iyilik onlari chok ve karshiliksiz sevmemizdir...
