Bloedband: De Vijand #2

Proloog

De sneeuw dwarrelde in kleine draaikolkjes neer op de grond. Zachtjes voelde ik ook een vlokje op mijn snuit terecht komen. Ik keek rond en zag hoe de anderen sprintjes aan het trekken waren. Na een tijdje kwam Logan naar me toe. Hey schat. Doe je niet mee? Of is er iets? Ik keek recht in zijn groene ogen. Nee hoor. Ik heb er gewoon even geen zin in. Logan keek me even wantrouwend aan maar zijn blik verzachtte. Als jij het zegt. Hij kwam dichterbij en ik voelde hoe hij zijn kop in mijn nek legde. Bedankt, Lo. Mijn blik verzachtte en stilletjes transformeerde ik me terug naar mensengedaante. Mijn vacht werd vervangen door een dikke jas en sjaal en ik voelde de wind weer door mijn bruine haardos ruisen.

"Maar ik heb wel zin in iets anders," zei ik op geamuseerde toon. Ik nam wat sneeuw van de grond en maakte er een balletje van. "In dit," ging ik verder met een grijns terwijl ik meteen de sneeuwbal naar hem toe worp. Hij transformeerde ogenblikkelijk, waardoor de bal op zijn knie terechtkwam. Niet veel later voelde ik een sneeuwbal op mijn schouder uiteenspatten. "Dat spel kan ik ook spelen horen," lachte Logan. Uiteindelijk kwamen alle anderen erbij en was er een groot sneeuwbalgevecht. Ik zag het zelf als een training: zo veel mogelijk sneeuwballen ontwijken en zelf zo veel mogelijk anderen proberen te raken.

We hadden het allemaal erg naar ons zin en het was lang geleden dat ik nog zo had gelachen. Uit het niets viel één sneeuwbal recht naar beneden in het midden van de groep. Iedereen verstijfde meteen. Dit was niet zomaar toeval. Een wind streek op en een vreemde geur drong onze neusgaten binnen. Het was de vuilste geur die ik ooit had geroken. Maar we beseften op dat moment allemaal dat we niet alleen waren. We kwamen dichter naar elkaar toe maar opeens voelde ik een hand naar mijn keel grijpen. Nagels zetten zich in mijn huid vast en ik voelde hoe ik naar boven werd getrokken. Brian zag als eerste wat er met me aan de hand was en stortte zich volledig op mijn aanvaller. Deze liet me vervolgens zo'n 3 meter van de grond vallen. Met een harde knal kwam mijn hoofd terecht op de aarde. Vervolgens voelde ik alle kracht uit mijn lichaam vloeien en werd alles zwart voor mijn ogen.

~Logan~

Brian sprong recht op een wezen die Mel had vastgegrepen, waardoor het haar losliet. Ik liep meteen naar haar toe om haar op te vangen, maar ze viel veel te snel en ik was dus te laat. Ze verloor het bewustzijn bij de knal. Zachtjes nam ik haar lichaam vast en zag ik hoe het wezen zijn nagels in haar nek had geboord. "Melissa, kan je me horen? Mel? Word wakker! Toe Mel," stootte ik uit. Maar ze reageerde niet meer. Ze ademde nog wel, maar er kwam gewoon geen enkele beweging uit haar lijf. Wie zou nu zoiets haar kunnen aandoen? Mijn woede nam toe en ik keek naar het wezen. Brian was ondertussen getransformeerd en kreeg steun van de andere twee. Ik zag hoe ze met z'n drieën het wezen bijna volledig hadden verscheurd. Ze zouden het wel klein krijgen. Ik richtte mijn aandacht weer op Melissa en ze kwam nog steeds niet bij.

Ik nam haar op in mijn armen, bracht haar naar binnen en riep mijn vader om te komen helpen. Binnen enkele seconden was hij beneden en zag hij haar. Hij knikte en zei: "ze zijn terug. De vampiers zijn terug." Geschokt keek ik naar mijn vader, die precies wist wat hij moest doen en haar zo goed mogelijk verzorgde. Hij heeft ooit in een ziekenhuis gewerkt en heeft al vele soortgenoten vroeger verzorgd tijdens strijden tegen de vampiers. Eerst controleerde hij haar ademhaling en hartslag, daarna depte hij zachtjes het bloed uit haar hals en legde hij een klein gaasje over de afdrukken die het schepsel had nagelaten. Ze had een ferme buil op haar hoofd gekregen. Mijn vader had zelfs speciale middeltjes daartegen en depte dat op haar voorhoofd. Uiteindelijk kon hij niks meer doen voor haar en bleef ik bij haar in de hoop dat ze snel zou ontwaken.

~Melissa~

Happend naar lucht, opende ik mijn ogen. Ik hoorde een stoel verschuiven en zag vervolgens Logan's hoofd boven me verschijnen. Zijn hand streelde mijn wang. "Ik was bang dat ik je zou verliezen," fluisterde hij. "Je moet niet bang zijn. Ik zou je nooit verlaten," antwoordde ik met schorre stem. "Ssst.. Rust nog maar even uit." Hij ging naast me op het bed zitten. Wacht eens.. waarom was ik hier? Stil kwam het allemaal terug. "Brian. Hoe is het met Brian?" Ik ging rechtop zitten en wou uit het bed stappen om hem te zoeken. "Blijf toch even liggen! Ik wil zeker zijn dat je goed geneest! En met Brian is alles goed. Ze hebben de vampier gedood. Ze zijn het lijk nu aan het begraven en komen meteen hier naartoe." Mijn hartslag kalmeerde en ik ging weer wat liggen. Logan kwam naast me liggen en gaf me een kus op mijn wang. Hij sloeg zijn beschermende armen om me heen en samen staarden we naar het plafond.

Ik was aangevallen door een vampier. Hetzelfde wezen dat in mijn nachtmerrie voorkwam. Deze keer voelde ik echt dat dit het begin was van een grote confrontatie tussen halfbloeden en vampiers. Ze zijn op komst. En hij was de eerste die ons vond. Vanaf nu moesten we goed opletten, harder trainen en bij elkaar blijven. Alleen zo kunnen we het voorlopig aan.