Bloedband: De Vijand #2

Op zoek

~Brian~

Toen we eindelijk aankwamen bij het huis van Mel, deed niemand open. Logan knikte naar een raam en dan naar een boom voor het open raam. Ik snapte de hint en klom meteen de boom in. Niet veel later stond ik in een kamer. Tien seconden later stond Logan terug naast me. "Dit is de kamer van Melissa," zei hij met een blik van staal. Hij keek rond en ik volgde zijn voorbeeld. Wat opviel was alle kleren die op haar bed verspreid lagen en toen ik ernaartoe wou gaan, zag ik een briefje liggen. Logan zag het ook en gritste het meteen weg. Zijn ogen werden groot. "Laat zien, man!" Hij liet het niet zien maar begon voor te lezen.

Bedankt om voor me te zorgen. Maar nu ik de waarheid ken, hoef je niet meer alsof te doen. Het is beter dat ik je met rust laat en je jouw leven laat leiden. Je hoeft me niet te bellen en je moet al zeker niet naar Logans huis gaan want ik ben al een tijdje niet meer met hem samen, ookal zie ik hem nog steeds graag. Laat Tiffany ook gerust. Bij haar zal ik ook niet zijn.
Het was fijn om je gekend te hebben!
Melissa x

Logan slikte hoorbaar wanneer hij las dat ze nog steeds van hem hield. Hij legde het papier terug op bed en schreeuwde het uit. "Verdomme!! Ze is gewoon weg! Naar waar in hemelsnaam? Naar die Brandon?" Hij raasde maar door en uiteindelijk zei hij kort met een grijns: "neem mijn hand vast. Aarde zal ons naar zijn huis brengen." En zo gebeurde het ook. We stonden in een slaapkamer en ik voelde er een gespannen sfeer hangen. Een sfeer van vijandigheid en dood. "Er is iets gebeurd tussen Brandon en Melissa. Misschien is ze in gevaar.." Logan nam mijn handen vast. "Kan je niet zien wat er hier gebeurd is?" "Ik.. Ik kan proberen," stamelde ik en ik plofte neer op het bed. Meteen werd ik verzwolgen met herinneringen in deze kamer. Ik zag hoe Melissa op het punt stond om met hem te vrijen, maar de blik in haar ogen veranderde en ze riep uit volle borst dat hij moest stoppen. Maar wat er daarna gebeurde, kon mijn verbeelding niet bevatten. Ik wist dat die gast fout was, maar dat hij een vampier was? Daar was ik niet op voorbereid! En het beste is dat ze hem gewoon heeft vermoord! Ik legde het Logan vluchtig uit. "Verdomme! Die rotzak! Hij moet met zijn stinkende tanden van mijn meisje afblijven! Godverdomme die verdiende de dood!" "Logan, ze is nu weg. We moeten haar vinden." Hij knikte en snoof de verschillende geuren in de kamer op. "Ik kan haar spoor volgen," zei hij kort. "Kom op! Waarop wachten we dan nog?" Logan volgde de trappen en we verlieten dat huis. We kwamen steeds dichter naar ons bos toe en uiteindelijk hield hij halt bij de rotswand. Ik rook nu ook duidelijk haar geur. Ze heeft hier een tijdje gezeten. Ik legde mijn hand op de grond en wist wat ook hier gebeurd was. "Kom we moeten haar spoor blijven volgen, anders zijn we haar kwijt!" riep ik uit. Logan knikte en riep iedereen op via telepathie om mee te komen en zo veel mogelijk voedsel, water en geld mee te nemen. Vijf minuten later stonden ze er allemaal. "Melissa. We moeten haar vinden," stootte Logan uit. Ik legde hen alles uit en nam mijn gsm nog snel mee. Logan bleef het spoor volgen. We kwamen op een baan terecht. Waar ze ook naartoe gaat, we zullen haar vinden!

~Melissa~

Mijn oogleden werden zwaar en mijn voeten begonnen pijn te doen, maar ik besloot om nog door te blijven gaan. Geen tijd voor slaap. Het werd snel donker en weer licht en ik voelde me nu bijna helemaal wegzakken. Ik besloot om me door geest naar een veilige plek te brengen in het bos naast me. Daar sloot ik meteen mijn ogen en viel als een blok in slaap. Deze keer kreeg ik geen nachtmerrie meer maar het woelen hield me grotendeels nog wakker. Toen ik wakker werd wist ik zeker dat ik niet meer terug wou. Ik had het zo verprutst! Logan zou me nooit meer terug willen en de taak van Sara zit erop. Zeker omdat ik die vampier nu vermoord heb. Ik stond recht en liet me door geest terug naar de snelweg brengen. Zo bleef ik lopen naar een nieuw bestaan. Maar ik kreeg ook honger en dorst en besefte dat ik niets bij me had behalve kledij. Ik zuchtte. Ik zal de volgende halte wel opzoek gaan naar voedsel en water.

~Logan~

Haar geur volgend werden we steeds meer en meer moe. We hadden onderweg al wat gegeten en gedronken, maar we stopten nergens. We moesten haar gewoon vinden! Op een bepaald moment was haar geur verdwenen. Ik keek angstig rond me heen. "Wat is er Logan?" vroeg Brian bezorgd. "Geen geur meer," zei ik zacht. Door de aarde kan ik nog beter geuren opnemen dan de anderen. Joey kwam naast me staan. "Als we wat verder gaan zullen we misschien haar geur terug vinden." Ik knikte en volgde de weg. Na zo'n kilometer haalde ik opgelucht adem en rook haar geur weer. Ik rook er ook door dat ze net geslapen had en nog niets had gegeten. Ze was wanhopig maar liet zich niet stoppen. Haar karakter bewees nogmaals wat een doorzetter ze wel was. En ik zou nooit stoppen om haar te zoeken. Ik wil haar troosten en terug in mijn armen nemen. Ja, ze heeft me enorm pijn gedaan. Maar waarschijnlijk is ze gemanipuleerd geweest door die vampier. Manipulatie is namelijk één van hun kunstjes. Haar geur sloeg nu een weg in naar de bosjes en ik wist meteen dat ze getransformeerd was. Niet veel later vond ik een karkas van een hert. Het bloedspoor leidde naar een klein beekje toe en vervolgens terug naar de snelweg. Het bloedspoor stopte en ik bleef haar geur volgen. Gelukkig heeft ze iets gegeten! We moeten haar inhalen!