Bloedband: De Vijand #2

Bijna

~Melissa~

Doorzetten is één van mijn grootste krachten die ik al bezit van voor mijn transformatie. Ik bleef elke dag wandelen en voelde mijn schoenen al door hun zolen gaan. Dus ik deed mijn schoenen uit en smeet ze maar weg. Zonder kan ook. Ik wist dat ik begon af te vallen omdat ik steeds minder at en dronk en omdat wat ik at steeds kleiner werd. Maar toch bleef ik verder zetten. Ik weet niet hoe lang ik al weg ben van huis, maar het zal zeker langer dan een week zijn ondertussen. Ik ging ook steeds minder slapen en bleef ondertussen verlangen naar Logan. Wat wou ik zijn armen nog eens om me voelen of zijn lippen op de mijne voelen. Ik verlangde met heel mijn lichaam naar hem en wist toen echt dat ik nooit echt van Brandon gehouden heb. Het leek alsof ik betoverd was ofzo. Maar dat leek even realiteit te worden. Ik huiverde en kreeg het steeds kouder. Naar waar ging ik zelfs? Wat was mijn plan in hemelsnaam? Tranen liepen over mijn wangen en ik voelde mijn krachten nog sterker afnemen. Ik kon me al niet meer transformeren. Daarvoor was ik te zwak. Aan de linkerkant van de weg zag ik een tankstationnetje. Een douche zou ik wel verdienen! Ik stak over en keek of er ergens een douche was, maar ik vond helaas niets. Een traan rolde van mijn wang. Wat doe ik mezelf toch aan? Ik moet hier weg geraken! Zo jaag ik me de dood in! De tranen rolden nu sneller over mijn wangen. Maar ik ben niet voor niets zo ver al gekomen! Ik wandelde naar de achterkant van het tankstation waar ook een bos was. Daarvoor was er nog een klein beekje. Ik wou ernaartoe gaan maar voelde me helemaal zwak worden. Ik hoorde nog iemand mijn naam roepen maar daarna werd het zwart voor mijn ogen.

~Logan~

Haar geur verzwakte en ik wist dat ze het niet al te lang meer ging volhouden. Wij waren ondertussen ook al aan de laatste beetjes van ons voedsel bezig en als we haar niet snel zouden vinden, zou het niet al te lang meer duren voor we hetzelfde ondergingen als zij. Aan de overkant zag ik een tankstation verschijnen en ik zag Louis al de straat oversteken. "Wat ga je doen, man?" riep Brian hem toe. "Eten kopen, of willen jullie misschien sterven?" Door die opmerking kreeg ik alleen nog meer de dwang om haar te zoeken. Het was nu of nooit! Dan merkte ik op dat haar geur ook richting het tankstation ging. Ik bleef het volgen, op de voet gevolgd door Brian en toen we aan de achterkant kwamen, waren we bijna euforisch dat we haar zagen!

Wat was ze vermagerd! Je zag haar botten duidelijk uitsteken tegen haar lichtbruine huid. Haar ogen werden omringd door wallen en haar hele lichaam leek geen fut meer te hebben. Ik riep haar naam maar een seconde later viel ze bewusteloos op de grond. Ik slaakte een gil en liep naar haar toe. Haar ademhaling werd vlakker en ik voelde hoe de krachten in haar lijf afnamen. Brian holde naar de voorkant van het tankstation en niet veel later kwam hij terug met wat frisdrank, water en een broodje. Ik goot het water over haar heen om haar terug bij bewustzijn proberen te krijgen, opende haar mond om de cola stilletjes in haar te laten vloeien. Brian legde zijn jas over haar heen en keek toe hoe ze zachtjes haar ogen openden.

Nu slaakte Brian een kreet van geluk! "Oh Melissa toch! Doe me dat niet meer aan! Hier eet iets!" Hij gaf haar het broodje dat ze met trillende handen opat. "Logan," fluisterde ze zacht naar Brian toe, "ik.. Ik heb hem pijn gedaan. Hij wil me niet meer zien. Ik hou van hem." "Sssst," zei ik zacht en wreef over haar wang. Ze had blijkbaar niet door dat ze met haar hoofd op mijn schoot lag. Ze keek naar omhoog en glimlachte. "Logan het spijt me enorm!" Een traan rolde van haar wang en ze sloot haar ogen. Ik nam haar vast en draaide haar naar me toe. "Lieverd, het was jouw fout niet! Kom hier." Ze gaf me een knuffel en ik voelde haar lichaam schokken. Zacht drukte ik een kus op haar lippen die ze nu wel beantwoordde. Ik voelde me grijnzen en voor het eerst na een lange tijd voelde ik me weer gelukkig. Nu kwamen Louis en Joey aangelopen en zagen Melissa zitten. "Oh Melissa, doe ons dat echt nooit meer aan!" zei Joey. Hij gaf haar meteen een knuffel, gevolgd door Louis. "Geweldig dat je zo hard volhoudt meid. Ik heb echt respect voor jou," zei Louis zacht tegen Mel. Ze knikte. "Bedankt dat jullie hier zijn en om me geven," fluisterde ze zacht. Ik trok haar recht en gaf haar nogmaals een knuffel. "Kom laten we hier weggaan," stelde ik voor en deed een beroep op aarde om ons allen te transporteren. Het kostte me enorm veel kracht om ons alle vijf over een grote afstand ons te transporteren, maar na een dik halfuur waren we eindelijk terug bij ons thuis.

Ik bracht Melissa meteen naar mijn vader om haar te verzorgen en bleef op een afstandje bij hen staan. Ook Brian bleef naast me staan. Hij keek toe hoe zijn zus verzorgd werd. "Brian, bedankt!" "Logan, ze is de enige familie die ik nog heb. Ik wil niet dat ze ook nog van me wordt afgenomen." Ik knikte begrijpend en keek terug naar Melissa. "Is het niet vreemd om zo'n band terug op te bouwen?" Brian schudde zijn hoofd. "Nee. Ik doe er alles aan om haar terug als mijn zusje te krijgen. Het doet niet vreemd voor mij aan." Ik knikte nogmaals en keek weer naar Melissa. Ze glimlachte naar ons en ik zag haar weer opfleuren. "Weet je dat als je gewoon weer vaak bij halfbloeden bent, je vanzelf beter wordt?" vroeg mijn vader aan Melissa. "Nee," zei ze zacht. De fonkelingen in haar ogen werden weer zichtbaar en ik besefte dat ik er alles voor zou doen om die fonkeling in haar ogen te blijven zien.