Bloedband: De Vijand #2

Tweede kans

Bijna lunchtijd. De nieuwe jongen had dezelfde les als ik het vierde lesuur. Weer bleef hij me aankijken als ik niet keek. Ik voelde me langs de ene kant zo geïrriteerd daardoor maar langs de andere kant ook wel gevleid. De bel ging eindelijk! Ik wou net de klas uitstappen toen een arm me vastgreep. Ik draaide me om en zag Brandon voor me staan. "Ik wou even sorry zeggen voor daarstraks. Ik ben gewoon niet echt handig in vrienden maken en stootte zomaar uit wat in mijn gedachten kwam. Kan je het mij vergeven Melissa?" Zijn blauwe ogen hielden mijn ogen in zijn greep waardoor het even moeilijk was om te ademhalen. "Euhm.. Ja zeker!" "Jes!" riep Brandon uit. "Euh.. nu je mij vergeven hebt.. mag ik bij je zitten tijdens lunchtijd? Ik ken namelijk nog niemand. En zo kan ik laten zien dat ik helemaal niet zo brutaal ben als daarstraks." Ik werd overweldigd door deze vraag en staarde hem wat aan. Stotterend zei ik: "ok je krijgt een tweede kans. Maar verpest 'm niet hè!" Brandon haalde opgelucht adem en volgde me naar de refter.

Iedereen zat al samen aan een tafel. Ik nam snel plaats en was al vergeten dat die nieuwe jongen me volgde. "Hey lieverd," zei Logan. Zijn vingertoppen gleden even over mijn rug. "Hey Lo." Ik beantwoordde hem met een vluchtig kusje en voelde zijn liefde mijn hart vullen. "Euhm. Hallo ik ben Brandon! Nieuw hier!" Iedereen keek meteen zijn kant op. Logan keek meteen terug naar me. Ik legde hem snel even uit via telepathie dat hij een tweede kans kreeg. "Oh hallo Brandon! Ik ben Tiffany! Dit zijn Louis, Brian, Joey, Melissa en Logan! Leuk dat je met ons wil kennis maken!" zei Tif opgewekt. "Bedankt Tiffany! Ik hoop dat ik jullie niet verveel ofzo." "Oh nee hoor.. euh Brandon was het hè? Nee hoor je verveelt ons niet! Wat brengt je hier in het midden van het schooljaar?" Iedereen keek gebiologeerd naar hoe Tiffany de awkward stilte oploste. Nieuwsgierig keek ik nu naar Brandon, want Tif had gelijk. Wat doet hij hier zomaar in het tweede semester?
"Euhm.. Ik voelde me niet op mijn plek in mijn vorige school en gedroeg me ook niet echt voorbeeldig." Hij lachte even. Weer werd ik betoverd door zijn perfectheid. Het leek alsof er duizenden kristallen uit zijn lach te voorschijn kwamen. Logan verbrak de betovering: "ja dat hebben we daarstraks wel gemerkt." Ik lachte hardop. "Ja inderdaad," repliceerde ik. "Hopelijk herpak je je hier dan!" Brandon knikte. "Ik zal mijn uiterste best doen."

Na lunchtijd nam Brian me even apart. "Er is iets vreemd met die Brandon. Ik weet niet wat, maar hij heeft iets wat me de stuipen op het lijf jaagt. Blijf zoveel mogelijk van hem weg. Want wat het ook is, ik wil niet dat je iets overkomt, oké?" "Euhm.. oké Brian. Hij zal wel niet zo erg zijn, maar ik zal naar je luisteren, goed?" Hij knikte en liet mijn arm los. "Wees gewoon op je hoede." "Zal ik zijn," riep ik hem toe toen ik op weg was naar het chemielokaal.

Voor chemie moesten we partners vormen. Brian en Logan werkten deze keer samen, waardoor ik achterbleef net als Brandon. Dit betekende dus dat ik met hem moest werken. Ik zuchtte en haalde snel de doos met alle benodigdheden uit de kast om aan de opdracht zo snel mogelijk te beginnen. "Euhm.. zullen we beginnen met de molfracties te berekenen?" "Is goed," antwoordde Brandon. Terwijl we aan de opdracht bezig waren voelde ik nog meer hoe hij me in het oog hield. Ik probeerde me te concentreren op de oefening om deze zo snel mogelijk klaar te hebben. Maar het was helemaal niet makkelijk om daarin te slagen. "Ga je altijd zo op in je oefening of ben je gewoon saai en wil je niet praten?" "Excuseer?" Mijn ogen werden groot en voor de eerste keer deze les richtte ik mijn ogen op hem. Maar door één aanblik van zijn perfecte schoonheid, ontdooide mijn irritatie als sneeuw voor de zon. "Ja ik wil gewoon deze oefening zo snel mogelijk klaar hebben." "Wow jij weet wel van aanpakken eh?" "Ik wil gewoon niet afgeleid worden." Shit. Zei ik dat nu echt? Nu denkt hij helemaal verkeerd! "Dus ik leid je af?" zei hij plagend. "Ja! Nee! Ik bedoel.. Ik wil deze oefening gewoon snel klaar hebben." Zijn grijns werd breder en zei: "oké, laat me je helpen. Hij wou even een pen uit mijn pennenzak nemen, maar streek daarbij met zijn pink even langs mijn onderarm. Ik voelde hoe mijn wangen rood werden. "Oh sorry! Ik wou je niet afleiden hoor!" lachte hij. Wat gebeurt er met me? Ik ben duidelijk mijn hersenen kwijt! Ik kan mezelf wel een klap geven! Dít mag gewoon niet gebeuren! Ik deed meteen verder met de oefening. Met of zonder zijn hulp. De oefening moest nú af!