Bloedband: De Vijand #2

Epiloog: geluk terugvinden

~Melissa~

Samen met Logan zat ik op de rotswand. We genoten van de zon en van elkaar. Af en toe keek ik naar hem en nam hem volledig in me op. Ik heb hem enorm gemist! Elke keer dat ik in Logans ogen keek, wist ik dat ik nooit meer hem alleen zou laten. Nooit meer. Brandon had me gewoon gemanipuleerd om van hem te houden, zodat alles maar schijn was. We stonden recht en gingen als wolven terug naar het bos. Ik botste per ongeluk tegen Brian op. Ik vind het eigenlijk best wel leuk om een broer te hebben. Brian is eigenlijk de enige persoon met wie ik zo'n band kan hebben. Hij zorgt voor me, laat me weer beter voelen en doet alles gewoon uit broederliefde voor me. Ik apprecieer dat enorm en het lukt me steeds beter om me als een zus tegenover hem te gedragen. We renden allen terug naar Logans huis waar zijn vader al stond te wachten. Ik kon het niet laten om te glimlachen. Want ook hem heb ik gemist. Hij was een vader voor me die ik nooit heb gehad. Ik veranderde in mensengedaante en meteen riep zijn vader naar me. Ik volgde hem naar binnen en ging naast hem op de zetel zitten.

"Wel, meisje," begon hij, "doe ons dat nooit meer aan hè!" Ik knikte. "Ik zal nooit meer zomaar weglopen! Ik heb mijn lesje wel geleerd. En ik zal ook meer op mijn instinct moeten afgaan wat vampieren betreft. Want ze kunnen je heel goed manipuleren." Hij knikte. "We dachten even dat je echt niet meer van Logan hield. Het kwam echt zo over." Mijn hoofd keek automatisch naar de grond en ik voelde mijn ogen nat worden maar ik hield het tegen. "Ik ga echt eraan werken. Ik wil niet dat zoiets me nogmaals overkomt." "Meisje toch," zei hij en hij schoof naar me toe om zijn arm om me heen te slaan. "Maar vergeet nooit Melissa wat je daar gedaan hebt! Alleen jij kan zoiets doen. Jij bent eenmaal de Uitverkorene. Je hebt hem verslagen door alle Elementen te gebruiken. Wij zouden moeten samenwerken om een vampier te doden. Maar jij kan dat op je zelf. Vergeet nooit wat je allemaal kan! En ik voel dat het nog niet over is. Dat hij niet de enigste vampier zal zijn die hier zal komen. We moeten sterker worden en klaar zijn voor de strijd. Ik voel gewoon dat het de heftigste strijd gaat worden die we ooit gehad hebben in de vampier-weerwolfgeschiedenis. Dus moeten we goed voorbereid zijn!" Ik knikte. "Ik zal er alles aan doen om ze te kunnen verslaan. Onze wraak zal zoet zijn en we zullen onze overleden liefhebbenden wreken! Jaren evolutie moet tot ons geleid hebben en we zullen ze laten zien wat we waard zijn!" Ik stopte even toen ik merkte dat iedereen was binnengekomen en dat ze al een tijdje met grote ogen naar me stonden te kijken. Vooral in Logans blik kon je de verbazing opmerken en ook zag ik wat trots.

Ik ging verder: "natuurlijk is de vijand heel sterk en hebben zij ook jaren evolutie ondergaan hoewel ze waarschijnlijk wel een paar honderd jaar oud zijn.." Er klonk wat gelach en ook ik kon een klein lachje niet onderdrukken. Maar mijn gezicht nam weer bittere ernst aan. "Wat ik wil zeggen is dat zij ook getraind hebben jarenlang en zij dus enorm veel ervaring hebben opgedaan. Het zal dus een harde strijd worden en laat je niet door hen manipuleren. Ze willen maar al te graag ruzies creëren waardoor we elkaar beginnen aan te vallen. Blijf je er steeds aan herinneren wie de vijand is en versla deze! Niet jezelf of andere halfbloeden. We zullen onze gaves moeten ontwikkelen tot op het hoogste niveau en we zullen harder moeten trainen en lopen zodat onze conditie en onze spieren de snelheid en onbereikbaarheid van de vampieren aankunnen. Ik geloof dat wij zullen slagen. Ik geloof dat vampiers niet onverslaanbaar zijn en ik geloof dat wij een hechte familie zijn die elke indringer aankan! Wij zijn niet voor niets halfbloeden! We bewijzen niet alleen onszelf een dienst, maar ook de mensheid. Zodat er geen slachtoffers meer mogen vallen zoals mijn ouders! Ze leven van bloed!" Dat laatste riep ik vol afschuw uit dat het leek alsof ik elke letter uitspuwde. "We zullen er een eind aanmaken. Dat voel ik. Zolang we onze krachten samenbundelen en erin geloven, zullen wij winnen! Nou, wie doet er mee?"

Ik zag hun blikken van verbazing omslaan naar strijdlustige blikken en hoorde al snel iedereen "ik" zeggen. Ik grijnsde en stak mijn hand voor me uit. Snel kwamen de anderen naar me toe en legden hun hand op de mijne. "We zullen ze verslaan!" riep ik terwijl onze handen naar de hemel reikten. Onze glimlachen verschenen spontaan en ik voelde een echte verbintenis ontstaan.

Logan kwam naar me toe en trok me met zijn armen naar hem toe. Mijn rug tegen zijn buik. "Ik ben fier op je," fluisterde hij zachtjes waardoor ik even moest huiveren. Hij kuste me in mijn nek en ik liet mijn hoofd vallen op zijn borstkas zodat hij me nog beter kon kussen. Hij grijnsde en ik draaide me om om hem te kussen. "Ik heb je gemist," stootte ik uit. "Ssst.." zei hij,"ik jou ook. En ik laat je nooit meer zo snel van me wegnemen. Ik zal er alles aan doen zodat jij bij mij blijft." Ik lachte terwijl de tranen over mijn wangen bleven stromen. "Ik hou van je Logan," fluisterde ik zacht. "Ik ook van jou Mel, ik ook van jou."