Bloedband: De Vijand #2

Twisted mind, twisted feelings

Na school ging ik meteen trainen met Logan en de anderen. Ik rende alle frustraties en gekheden uit mijn lijf. Het voelde goed om weer wolf te zijn. Écht goed. Ik hoorde Logan dichterbij komen.
- Je bent veel te snel voor mij!
- Wel nee hoor. Ik deed gewoon extra mijn best.
Logan kwispelde en gaf met zijn kop een klein duwtje tegen mijn voorhoofd.
Ik hou van je, Lo.
Zijn ogen verzachtten en hij veranderde van gedaante. "Ik ook van jou, Mel."
Zijn handen gingen door mijn vacht en hij begon met te aaien aan mijn nek. Ik rolde hem op de grond en begon zijn gezicht af te likken. "Nou seg. Dat heb ik liever als je in mensengedaante verschijnt." Hij lachte even maar ik deed wat hij zei en kuste hem voluit op de mond. "Ik hou echt, echt van je Lo! Vergeet dat nooit. Niemand maakt me zo gelukkig als jij!"
"Ssst.. 't is al goed," fluisterde hij in mijn oor. Zo bleven we even liggen, kijkend naar de voorbijvliegende wolken.

Triiinnggg. Mijn wekker bracht me terug tot leven. Ik maakte me klaar voor school en sprong op mijn fiets. Toen ik aan de fietsenstalling kwam, had ik nog niet door dat Brandon er ook was en me aan het observeren was. Ik zette mijn fiets weg en schakelde mijn iPod uit. Ik wou verdergaan maar een arm trok me naar achter. "Hey Melissa!" riep Brandon vrolijk. "Alles goed met je?" Ik knikte. "Ja hoor. Met jou?" "Prima. Nu zeker!" Ik keek hem onbegrijpend aan. "Hoezo; nu zeker?" "Wel ja.. Ik zal het er maar niet over hebben want anders word je afgeleid." Hij lachte en legde een naar voor gevallen haarlok van me terug achter mijn oor, waarbij hij met zijn hand mijn lip voorbijstreek. Hij fluisterde zachtjes: "je hebt heel mooie lippen, weet je dat?" Zijn ogen lichtten op en hielden de mijne even in hun greep. Ik was helemaal van mijn melk en wist niet hoe ik hierop moest antwoorden. In plaats van iets te zeggen, beet ik weer op mijn lip. Gelukkig sprong hij vol energie verder en vroeg hij: "kom je mee naar de klas?" Ik knikte zachtjes.

Na het vierde lesuur verscheen Logan in de deuropening. Ik rende naar hem toe en gaf hem meteen een knuffel. "Jij ook hallo zeg," zei hij met een speelse glimlach op zijn gezicht. "Ja hallo," fluisterde ik in zijn oor en ik gaf er een klein kusje op. Logan nam me nog eens goed vast en samen gingen we naar de refter. Brandon zat al aan onze tafel en ik voelde hoe mijn hart zei: 'ga hier weg! Nu!' Maar in plaats van weg te rennen ging ik pal naast hem zitten met Logan aan mijn linkerzijde. "Hey euhm Melissa. Ik heb eens een vraagje." Ik keek Brandon aan met een blik van 'laat me met rust' maar de woorden die uit mij mond kwamen, vertelden een ander verhaal.
"Ja hoor vraag maar!"
"Wel.. Mijn wiskunde is niet echt zo goed en die van jou wel. Je bent enorm geconcentreerd enzo bij het maken van oefeningen, dus vroeg ik me af of je me niet wou helpen." Brandon keek me poeslief aan met een gezichtje waar je geen nee tegen kon zeggen. Maar Logan antwoordde bits in mijn plaats. "Kan je dat niet aan een leerkracht vragen?" "Lo, da's gemeen! Ik snap waarom hij het vraagt. Hij wil niet dom overkomen op zijn nieuwe school en via een alternatieve weg zijn diploma halen. Dus ja ik zal hem daarbij graag helpen." Voordat Logan ook maar iets kon zeggen, slaakte Brandon een kreet van geluk. "Jes! Gelukkig dat je me wil helpen! Ik ben echt een ramp in wiskunde!"
Logan keek hem bits aan en via telepathie vertelde hij me dat hij Brandon niet vertrouwt en dat ik voorzichtig moet zijn.
Natuurlijk zal ik dat zijn liefje!
Logans blik rustte even op Brandon, maar hij keek snel weer naar me. Ik vertrouw je, Mel. Aan jou zal het niet liggen.
Vanwaar toch die vele 'pas op's en 'wees voorzichtig's? Hij ziet er toch niet gevaarlijk uit? Maar ik ging er niet dieper op in. "Wat dacht je van morgen na school?" Brandons stem verbrak even de stilte. "Is goed," stemde ik in.

En zo gebeurde het. Woensdag na school ging ik met hem mee naar zijn huis. Het was een enorm huis, net een kasteel! "Woon je hier alleen?" Hij knikte. "Ja mijn ouders zijn overleden." Een droevige blik verscheen in zijn ogen. "Oh sorry! Het spijt me! Gecondoleerd!" Ik had meteen spijt van wat ik eerder had gevraagd en wou het goed maken. "Het geeft niet hoor. Het is toch al veel te lang geleden." Zijn ogen werden klaarder en hij nam me mee naar de woonkamer. "Ik zal even mijn wiskunde nemen. Ben direct terug!" "Oké!" riep ik hem nog na. Ik maakte even gebruik van het moment en keek even rond in zijn huis. Het was enorm modern ingericht met allemaal high tech snufjes. Geen enkele foto hing aan de muren. Maar wel een paars haarlintje. Ik wou ernaar toe gaan maar Brandon kwam binnen en ik nam dan maar plaats aan de tafel.

"Nee kom joh. In de zetel is leuker!" zei hij terwijl hij zich al in de zetel neerplofte. Ik begon met eerst de gemakkelijke oefeningen uit te leggen en na een tijdje snapte hij deze en kon hij ze vloeiend maken. We begonnen aan de moeilijkere en ik voelde hoe hij bij elke moeilijkere oefening dichterbij kwam zitten. Ik focuste me op de wiskunde en legde alles zo goed mogelijk uit. Na een tijdje had hij deze ook onder de knie en zo kwamen we aan het eind van het eerste hoofdstuk. Ik sloeg het boek dicht. "Bedankt dat je me wil helpen," zei Brandon gemeend. "Je legt het echt heel goed uit! Misschien moet je later leerkracht worden." Ik lachte en zei: "leerkracht? Ik? Dat weet ik nog niet hoor. Ik zal eerst mijn studies afmaken en dan pas denken aan mijn toekomst." Brandon lachte en zei: "je zou het toch moeten overwegen! Je hebt er talent voor." Ik glimlachte verlegen en voelde hoe Brandon nu helemaal tegen me aan was geschoven. Zijn warme adem was voelbaar in mijn nek en ik voelde me helemaal opgewonden worden. "Bedankt. Ik zal het overwegen!" Hij stond recht en zei: "ik zal je dan maar laten gaan zeker. Wil je nog eens komen voor de andere hoofdstukken uit te leggen?" Ik knikte. "Graag."

Ik nam mijn rugzak en botste daarbij tegen zijn borstkas. Mijn rugzak viel op de grond en ik excuseerde me stuntelig maar zijn gezicht kwam dichterbij. Zijn diepblauwe ogen staarden mijn lippen aan en even kon ik niet meer ademen. "Ik.. euh.. ga maar eens." "Ssst.." Brandon legde zijn vinger op mijn mond en met zijn duim streelde hij mijn wang. Ik sloot mijn ogen en voelde zijn lippen op de mijne terechtkomen. Zijn tedere lippen bezorgden me kippenvel en ik ging helemaal op in de kus. Ik voelde zijn tong zachtjes naar binnen glijden en samen met zijn tong begon ook mijn verstand te komen. Ik maakte me los van zijn lippen en nam mijn rugzak. "Ik moet er vandoor." Domme kip! Met wat ben ik bezig? Ik ben Logan aan het bedriegen! "Sorry," zei Brandon, "je hebt natuurlijk al een vriendje.." Ik knikte maar het kwam niet echt gemeend over. "Je komt morgen toch terug eh?" Ik knikte vluchtig en vertrok zo snel mogelijk.
Hoe kon dit in hemelsnaam gebeuren? Toen ik thuiskwam, was Logan me op aan het wachten in mijn kamer. "Alles goed?" vroeg Logan me bezorgd. Ik voelde me schuldig en wou niet dat hij het te weten zou komen. Dus deed ik maar alsof alles goed was. "Natuurlijk. Hij snapt het eerste hoofdstuk nu volledig. Hij is een goede leerling!" Logan kwam dichter naar me toe en wreef met zijn duim over mijn wang. In mijn hoofd zoefde even dezelfde streling van Brandon daarstraks. "Ik ben blij dat te horen liefste!" Zachtjes gaf hij me een kusje maar ik kon het niet op dezelfde manier beantwoorden. Toen hij wegging begon ik te brainstormen.
Wat gebeurt er met me? Ik hou toch zielsveel van Logan? Ja dat klopt. Dat doe ik nog steeds! Maar Brandon bezorgt me een gelijkaardig gevoel. Ik voel me aantrekkelijker bij Brandon en voel ook een zekere connectie net als met Logan. Het soort connectie dat precies de band met die persoon al heel mijn leven bestaat. Dus ja, ik hou van Logan. Maar ik kan niet ontkennen dat ik niets voor Brandon voel.