Bloedband: De Vijand #2

Hope

Midden in de nacht werd ik zwetend wakker. Deze nacht had ik nogmaals dezelfde nachtmerrie als altijd beleefd. De vragen bleven door mijn hoofd spoken. Daarbij kwam nu ook Brandon in mijn hoofd. Ik zuchtte en wist dat ik waarschijnlijk niet snel in slaap zou kunnen vallen.
Dus besloot ik om me aan te kleden en naar buiten te gaan. De koude lucht doordrong mijn neusgaten en zorgden ervoor dat ik helder kon denken.
Ik begon rond te lopen terwijl mijn gedachten door mijn hoofd vlogen.

Waarom elke keer dezelfde nachtmerrie? Wat had deze met Brian te maken? Waarom is Brian zo beschermend voor me? Wie is de vrouw die steeds opduikt? Hou ik wel genoeg van Logan? Voel ik nu iets voor Brandon?

De vragen stapelden zich maar op. Er kwam gewoon geen einde meer aan. Geritsel bracht me snel terug naar de realiteit. Ik zette me schrap, klaar in de aanval. Net op het moment dat het wezen tevoorschijn komt, spring ik op het af en plof mijn hele lichaam op het neer. "Auw!" Een bekende stem gonsde door de sneeuw de ijzige lucht in. Ik zette me af van de persoon en bekeek zijn gezicht. "Brian?! Wat doe jij hier zo laat?" Geschokt keek ik hem aan terwijl hij zich recht probeerde te zetten en over de plek op zijn hoofd wreef waarop mijn elleboog terecht was gekomen. "Sorry," zei ik nog snel. "Ik kon niet slapen en kon wel wat frisse lucht gebruiken. Maar wat doe jij hier eigenlijk?" Ik lachte geforceerd en zei: "ik euhm had niet zo'n mooie droom. Een droom die ik steeds opnieuw droom. En elke keer jaagt het me nog steeds de stuipen op het lijf. De droom blijft me heel m'n leven achtervolgen en ik kan het gewoon niet stoppen." Brian keek me bedenkelijk aan en deed teken met zijn hand om te gaan zitten. We zetten ons neer en ademen de koude lucht in. "Wat voor droom is dat dan?" vroeg Brian.

"Wel het is precies of ik het steeds beleef. Toen ik je aanraakte in het chemielokaal en ik die beelden voor me zag.. wel die beelden zijn exact mijn nachtmerrie. Daarom schrok ik er toen erg van dat die beelden bij jou werden opgeroepen. Het lijkt gewoon of we iets ermee te maken hebben. Maar ik weet nog niet wat." Brian knikte begrijpend en zei: "maak je geen zorgen. Ik weet niet of het het goede moment is om je dat te vertellen, maar ik kan je alvast geruststellen dat we er inderdaad beiden iets mee te maken hebben." Hoezo geruststellen? Hierdoor komen er alleen maar meer vragen in me op! Maar ik wou niet vervelend doen dus zweeg ik even. Na een lange stilte vroeg ik hem. "Wanneer zal ik het dan weten? Ik wil stoppen met die droom steeds opnieuw te beleven. Het lijkt wel of ik steeds opnieuw een deel van mezelf verlies.." Brian wist niet goed wat hij moest antwoorden en een windvlaag kwam op. Midden in de winternacht verscheen de geheimzinnige vrouw weer voor me. De vrouw die me steeds helpt en me de ketting gaf. "Wat leuk dat jullie hier beiden zitten," zei ze enthousiast. "Mijn 2 kleine schatjes!" Ze kneep in onze wangen en gaf ons beiden een knuffel. "Hey Hope," zei Brian.

Hope. Hope. Die naam zei me iets! Iets. Ik kende die naam al vanaf mijn geboorte maar ik kon ze op niemand plakken. Brian had het onlangs nog over een Hope.. Ik probeerde me te herinneren wat hij over haar zei.

"Is er iets?" vroeg Brian. Ik keek hem recht in zijn ogen aan. Ik wist het weer! "Hope is je moeder," verklaarde ik. De vrouw keek me even verbaasd aan en keek van mij naar Brian en dan terug naar mij en weer naar Brian. Brian keek Hope even aan en keek me dan terug aan. Hij nam mijn handen vast en zei zacht: "dat klopt. Ze is inderdaad mijn moeder." Ik bekeek Hopes gezichtsuitdrukking aandachtig en bemerkte dat ze liefdevoller naar Brian keek toen hij dat zei. Met dezelfde liefdevolle ogen keek ze me terug aan. Ze nam mijn kin vast en fluisterde zachtjes: "het is inderdaad nog niet het moment om te weten te komen wat jullie beiden met je nachtmerrie te maken hebben. Je moet even wachten, schat. Maar binnenkort zal je het wel weten. Heb geduld." Net zo plots als ze verschenen was, verdween ze weer.

Brian keek me glimlachend aan en zei: "ik weet dat je steeds alles wil weten en dat je dan pas gerust bent. Maar vertrouw op wat Hope net zei. Het komt heus wel goed!" Ik knikte en voelde een traan opkomen. Brian sloeg zijn armen om me heen en fluisterde: "rustig maar. Alles komt goed. Rustig.." Ik barstte uit in tranen en zei snotterend: "ik wil die droom gewoon niet meer zien. Heel mijn leven lang zie ik die droom bijna elke dag! Ik word er gewoon gek van! Ik wil gewoon dat het even stopt!" "Sstt.. Mel." Brian streelde mijn haar en troostte me terwijl hij bemoedigende woordjes in mijn oor fluisterde.

We keerden stilletjes terug naar onze kamers en wensten elkaar nog een goede nachtrust toe. Ik kleedde me uit en ging in bed liggen. Hopelijk droom ik de nachtmerrie nu niet opnieuw!