Bloedband: De Vijand #2

De waarheid

~Melissa~

De dagen verstreken en ik deed nog steeds alsof er niets aan de hand was bij Logan. Ik ging naar trainingen en was daarna weer bij Brandon. Mijn gevoelens voor hem waren nu enorm versterkt en voor Logan verzwakt. De enige aan wie ik het heb verteld is Brian. Hij zag al een paar dagen aan me dat ik iets achterhield en was naar me toegekomen. Ik heb het hem verteld omdat ik mijn hart even moest luchten en dat heeft me echt beter laten voelen. Brians reactie was eerst stomverbazing en daarna was hij boos. Hij bleef maar roepen en zei dat ik Logan niet in de steek mocht laten, dat Logan er kapot van zou zijn. Maar hij had door dat wat hij net zei, me niet veel meer deed en zuchtte. "Als je echt van Brandon houdt, kan ik je niet tegenhouden. Trouwens ik wil dat je oppast met die Brandon. Ik heb het gevoel dat hij zich als iemand anders voordoet en dat we niet zeker weten wie hij werkelijk is. Maar ik zeg het je maar.. Logan zal er kapot van zijn en niet alleen hij," zei hij toen. Hij keek gekwetst weg en ging met zijn hand door zijn haar. "Brian," begon ik, "ik zou je nog graag willen zien. Je bent mijn beste vriend geworden en ik wil je echt niet kwijt. Daarom dat ik je dit heb verteld. Ik ga het binnenkort ook Logan vertellen want ik kan niet eeuwig blijven liegen." Hij knikte. "Stuur me maar een bericht en dan zullen we samen trainen. Dan weten de anderen er niets van." Hij knipoogde. "Wow bedankt Bri!" Ik gaf hem een knuffel en nam afscheid van hem. Wat ik ook van plan was, Brian zou er of steeds voor me zijn.

Ik was het liegen eigenlijk beu en wou écht normaal kunnen samen zijn met Brandon. Daarom ging ik het Logan vertellen. Het was tijd.

~Logan~

Naast Melissa deed Brian nu ook een tijdje geheimzinnig tegen me. Ik merkte op dat hij me ontweek en niet goed wist wat hij tegen me moest zeggen. Ik ging naar Brian toe. "Waarom loop je steeds van me weg??" Hij keek me niet-begrijpend aan. "Waar heb je het over?" "Je zegt niets meer tegen me en als ik naar je toe wil komen, moet je steeds ergens naartoe. Je doet net hetzelfde als Melissa. Volgens mij weet jij wat ze achterhoudt en ontwijk je me daarom." Brian keek schuchter weg. Nu wist ik zeker dat ik gelijk had. Ik stapte op hem af, nam hem bij zijn trui vast en tilde hem lichtjes van de grond. "Vertel op! Wat verbergt ze?" schreeuwde ik tegen hem. Mijn hoektanden kwamen gevaarlijk uit mijn mond. Brian keek me angstig aan. "Man, ik wil je niet kwetsen, je bent mijn beste vriend! Maar wat ik weet, kan ik je moeilijk vertellen. Dat gaat ze zelf doen alleen weet ik niet wanneer. Ik kan het je onmogelijk vertellen. Dat is haar taak. Ik kan alleen maar zeggen dat ik het niet met haar eens ben en dat ze ons beiden hiermee pijn doet." Hij keek verdrietig weg. "Ik wil écht niets voor je verbergen, maar ik kan het je echt niet vertellen. Wees alsjeblieft niet boos op me. Ik denk dat we elkaar nog nodig gaan hebben." Ik knikte. Wat hij me vertelde, baarde me zorgen. Hij leed hier al namelijk onder. Ik hoorde voetstappen en draaide me om. Melissa kwam naar me toegelopen. Brian keek haar een seconde aan en keek gepijnigd weg. Hij vroeg haar of hij ons even alleen moest laten. Melissa knikte en zei hem nog: "bedankt dat je het niet verteld hebt." Ze gaf hem een kneepje in zijn schouder, maar Brian leek het niet te deren. "Ik doe het omdat jullie mijn beste vrienden zijn. Alleen daarom." Hij liep ontgoocheld weg en liet ons zo achter.

Melissa keek me een beetje angstig aan. "Ik weet niet hoe ik je het het best kan vertellen, maar ik moet het nu wel.." Ik keek haar geïnteresseerd aan en zei: "is het zo erg dan?" Ze knikte en nam me mee. Samen liepen we naar de rots waar we voor het eerst hadden gekust. Ze ging zitten en keek recht voor haar uit. Ik zette me naast haar neer en keek haar verwachtingsvol aan. Ze keek toe hoe ik naast haar kwam en keek me vervolgens kil aan. "Wat je me ook gaat vertellen nu.. mag ik je één ding vragen?" Ze knikte. "Mag ik je kussen?" Vertwijfeling speelde zich af in haar ogen maar ik kwam dichterbij en kuste haar zacht. Ik merkte dat ze er niet echt van genoot. Toch wou ik niet stoppen en gaf me volledig in de onbeantwoorde zoen. Mijn duim streelde haar wang en veegde een traan van haar wang weg. Ze kuste me zacht terug maar niet overtuigend. Onze lippen losten en vervolgens kuste ik haar hals meermaals. "Stop Logan," fluisterde ze, "het werkt niet meer." Mijn liefde maakte plaats voor onbegrip. "Hoezo?" vroeg ik haar. Ze wreef over mijn schouder en keek vervolgens weer recht voor haar uit. "Ik.. Ik heb geen gevoelens meer voor jou."

Even leek mijn hart te stoppen met kloppen. Mijn ademhaling stokte in mijn keel en ik slikte de pijnlijke brok weg. Geen gevoelens meer voor mij.. De woorden bleven door mijn hoofd razen. Ik schudde mijn hoofd. Dat kan niet. Nee. Ze hield echt van me! Exact, hield.. Een traan rolde van mijn wang.

"Hoezo je hebt geen gevoelens meer voor me?" Ze knikte en keek me geambeteerd aan. "Logan," zei ze zacht, zo zacht dat het amper hoorbaar was, "ik hou al een tijdje niet meer van jou. Ik begon gevoelens voor iemand anders te krijgen."

Het leek alsof er een bom bij me was in geslagen. Ze hield echt niet meer van me! Pijn doortrok mijn lichaam en nestelde zich centraal in mijn hart. Hoe kon ze nu zoiets zeggen?

"Zeg me alsjeblieft dat ik droom!" Melissa schudde haar hoofd. "Nee je droomt niet," zei ze.

Ik schudde mijn hoofd en wou het niet geloven. Het kan niet. Het mag niet! We waren zo gelukkig met elkaar! Even begon het eindelijk door te dringen wat ze net zei. Ze houdt van iemand anders.. Mijn blik versteende en keek haar hard aan.

"Wie?" Ze fronste haar wenkbrauwen. "WIE???" schreeuwde ik uit. Ze keek me bang aan en schoof een beetje van me weg. "Van wie houd je?" Ze schuifelde ongemakkelijk. "Brandon." Natuurlijk, Brandon! Die bijlessen waren geen bijlessen zeker maar dates? "Heb je wat met 'm?" siste ik. Ze knikte. "We zijn al een tijdje samen, maar ik wou je geen pijn doen en deed nog alsof ik op je was." "Nou, daar ben je dan niet in geslaagd!!" Ik stond recht en schopte een steentje weg naar de afgrond. "Hoe kon je?? Na al wat we meegemaakt hebben!! Jij en ik waren perfect!" "Sorry," mompelde ze. "Wat zeg je?" "Het spijt me," zei ze iets luider. "Nou daar geloof ik nu eens niets van!" schreeuwde ik haar toe. "Je hebt gelijk," zei ze. "Ik had beter nog gedaan alsof ik je leuk vond. Ik wist dat dit zou gebeuren.." "Dan had ik je tenminste nog!!" Ze keek me wezenloos aan. "Ik zal je maar laten." "Ga maar weg, bedriegster en kom nooit meer terug!" Ze kwam dichterbij en gaf me nog een knuffel. "Het was fijn met je," zei ze en met die woorden verdween ze, samen met mijn hart.

Voor het eerst in mijn leven huilde ik. Ik huilde en schreeuwde alles uit mijn lijf. Waarom?! Waarom Brandon? Waarom konden we niet samen gelukkig en oud worden? Ik transformeerde en rende zo hard ik kon. Pas 's nachts kwam ik terug thuis. Brian stond op me te wachten en sprong meteen op me af toen hij me zag. Hij knuffelde me en trok me mee naar binnen. Hij hoefde niets te zeggen. Zijn aanwezigheid was genoeg.