Bloedband: De Vijand #2

Een nieuwe student

De aanval vond ongeveer een maand geleden plaats. Een paar weken voor de kerstvakantie. Vandaag begonnen de lessen opnieuw. Ik had veel liever zin in te trainen dan naar school te gaan. Maar ik moest nog even volhouden tot het volgende weekend. Eenmaal op school aangekomen, sloot ik me meteen aan bij mijn groepje. Je kan wel raden hoe jaloers Chelsea wel niet is op ons, maar dat maakt ons allen niet veel uit. Brad zei gelukkig ook niets meer tegen me. Hij had me wel genoeg aangedaan. "Mel!" Tiffany stormde op me af. "Hoe was je weekend?" Ze gaf me enthousiast een knuffel. "Goed, Tif! Hoe was jouw weekend?"  "Geweldig!" Ze sprong op en neer. "Ik ben met Joey naar de cinema geweest en later zijn we nog in de stad een warme chocomelk gaan drinken!" Ze nam me bij de arm en sleurde me mee naar onze eerste les. Niet veel later kwam Logan aan. Hij kwam meteen naar me toe en gaf me een kus. "Hey Lo. Klaar voor Engels?" Hij lachte. "Met jou erbij wel." Ik moest blozen. Zelfs na drie maanden, kan hij dat nog bij me veroorzaken.

We kwamen de klas hand in hand binnen. Ik merkte meteen een vreemde spanning op. Mij  ogen gleden door de klas en zag dat er een nieuwe leerling was. De jongen had halflang blond haar en lichtblauwe ogen. Hij was het soort type waarvoor elk meisje zou vallen. En daar was elk meisje van de klas het met me eens. Ze staarden hem met grote ogen en opengevallen monden aan en fluisterden steeds over hoe mooi hij wel niet was. Logan gaf me een kneepje in mijn handen waardoor ik niet meer in die gekke betovering werd getrokken van zijn perfecte schoonheid. "Gaat het wel?" zei Logan nog nietsvermoedend. Ik knikte en zei: "kom, laten we gaan zitten." Er waren nog exact 2 plaatsen over. 2 vanachter. Naast de nieuweling. Ik zette me neer tussen de jongen en Logan. De jongen keek meteen in mijn richting en zei: "hey, hallo! Ik ben Brandon! Ik ben nieuw. Zit ik wel degelijk in de klas voor Engels?" Hij lachte met een perfecte rij witte tanden me toe en in zijn ogen zag je een geamuseerde glans. Zijn perfectheid had me even in zijn greep waardoor ik even op mijn lip beet. Maar hallo zeg! Ik heb een vriendje van wie ik super veel houd! Ik moet hiermee kappen en zijn vraag gewoon beantwoorden! "Ja," zei ik kortaf. Een beetje bits eigenlijk. "Nou seg ben jij altijd zo humeurig?" vroeg hij me op een gespeelde toon. "Mag ik tenminste je naam weten?" "Sorry," antwoordde ik, "ik ben trouwens Melissa en ben normaal niet humeurig hoor." Ik vond eindelijk mijn verstand terug en keek naar Logan, die ons hele gesprek had gevolgd. Hij keek een beetje argwanend naar de nieuwe gast. "Dit is trouwens Logan! Het beste vriendje ooit!" stootte ik snel uit. De jongen lachte. "Ja dat moet haast wel als je zo humeurig doet!" De sarcasme druipt van zijn woorden af. "Dat is zo," onderbrak Logan, "toch liefste schat?" Ik knikte en wierp hem een luchtkusje toe. "Oh hoe schattig! Ik krijg er bijna tranen in mijn ogen van!" zei Brandon weer sarcastisch. Boos stond Logan recht. "Hé wie denk je wel dat je bent? Je bent hier nieuw en hebt geen enkele vrienden. Dus ik zou me maar gedragen als ik jou was. Je wil me niet furieus zien." "Schat," fluisterde ik, "het is goed. Wind je toch niet zo op. Wat heeft hij nu te zeggen over ons?" Logans gelaatsuitdrukking verzachtte en hij keek me liefdevol aan. "Je hebt gelijk," zei hij met een knipoogje. Ik keek terug naar de nieuwe jongen en zag hoe hij arrogant weer weg keek. Maar wanneer ik mijn ogen niet meer op hem richtte, voelde ik wel de zijne op mij gericht.
Ik wist niet wat deze jongen van ons wou, maar hij mocht niet zo spotten met onze relatie. Hij zou er enorm spijt van krijgen.