Bloedband: De Vijand #2

Klaarheid

Het was al snel school en aangezien ik gebroken heb met Logan kon ik nu ongestoord Brandon kussen en knuffelen. Maar ik probeerde het zo weinig mogelijk te doen als Logan in de buurt was om hem de pijn te besparen. Het voelde echt fijn om mijn liefde voor Brandon te kunnen tonen in het openbaar en zelf genoot Brandon er ook van. Hij grijnsde steeds als hij zag dat iemand ons aangaapte als we aan het zoenen waren. Ik kreeg wel eens een paar scheldwoorden zoals vuile slet tegen mijn hoofd geslingerd maar Tiffany nam het steeds voor me op en zei dat het wél oké is om verliefd te worden op een ander. Ze zwegen meteen. In de middag gingen ik en Brandon niet naar de refter maar slopen we stilletjes naar de zolder van de school en aten daar onze boterhammen op. Het was er ook leuker omdat we er alleen waren en dus niet gestoord konden worden. Brandon plaagde me steeds om wat er zaterdag zal gebeuren tussen ons. Je zag zijn ogen steeds meer fonkelen en ik bleef maar giechelen en op mijn lip bijten waardoor hij me spontaan een zoen gaf. Maar woensdag kwam Brian niet. We hadden nochtans afgesproken bij me thuis! Ik probeerde hem meermaals te bereiken maar zijn gsm liet steeds zijn antwoordapparaat horen. Donderdag ging ik dan maar naar hem toe op school. "Wat is je probleem, Bri!" riep ik. Brians ogen keken me niet-begrijpend aan. "Ssst. Waarom roep je zo? Ik heb trouwens helemaal geen probleem. Wat heb jij?" "Geen probleem?" siste ik. "Geen probleem?! Je kwam gisteren niet opdagen. Dát is het probleem!" "Oh fuck! Ik was dat helemaal vergeten! Sorry Mel! Ik beloof je dat ik zaterdag kom!" "Het is je geraden!" siste ik nogmaals. Mijn woede nam af en ik ging meteen naar Brandon weer toe.

De deurbel ging en ik liep al meteen naar de voordeur. Voor me stond Brian. Ik glimlachte, begroette hem en liet hem binnen. "Wil je iets drinken? Cola, water, fruitsap?" vroeg ik toen in de keuken was. "Fruitsap mag," antwoordde hij. Ik gaf hem een glas fruitsap en ging met hem in de zetels zitten. "Bedankt dat je wilde komen." "Melissa, al zou je iemand vermoorden en ik zou je niet meer willen zien, dan nog kan ik dat niet. Ik zal er altijd zijn." Ik glimlachte hem toe. Dat was echt lief van hem. Maar ik voelde dat er een bepaalde boodschap in zat, waardoor ik even mijn wenkbrauwen fronste. "Ik heb een ideetje. Aangezien we beiden het element geest beheren, zouden we elkaar kunnen testen of elkaar trucs kunnen aanleren," zei hij na een poosje. Hmmm dat is inderdaad wel een uitstekend idee. Zo kan ik eindelijk te weten komen wat hij allemaal achterhoudt. Ik knikte instemmend. "Dat is een top idee van je! Misschien kunnen we naar de kelder gaan? Dan kunnen we niet afgeleid raken." "Oke."

We gingen het trapje af naar de kelder toe en namen plaats op de grond. De sfeer in mijn kelder is echt onbeschrijfelijk bijna. Er hangt een soort authenticiteit en gelukzalige, warme sfeer wat ietwat vreemd aandoet voor een kelder, maar er ook een geweldige plek van maakt. We hoefden elkaar niets te zeggen en sloten meteen onze ogen terwijl we met verstrengelde handen in kleermakerszit zaten. Ik voelde meteen erna zijn geest door mijn lichaam dringen. Het baande een weg naar mijn hersenen en geheugen. Ik voelde dat hij op zoek was naar bepaalde informatie maar ik kon niet achterhalen wat hij wou weten. Hij bouwde een soort muur rond zijn geest, die zo goed als ondoordringbaar was. Toch probeerde ik de verkeerd gemetselde stenen te zoeken en ze eruit te halen zodat ik door de muur kon dringen, die bíjna perfect was. Eén voor één haalde ik de stenen ertussenuit, wat me veel energie kostte, maar ik moest gewoon weten wat hij wou weten! Na een paar minuten raakte ik eindelijk door zijn muur en zag ik wat hij zag. Ik zag een beeld van toen ik klein was en speelde met een jongen van ongeveer mijn leeftijd. We lachten en keken elkaar met een gelukkige blik in de ogen.

En toen viel het beeld weg. Brians ogen staarden me gelukzalig aan. "Wat?" vroeg ik hem maar hij schudde lachend zijn hoofd. "Eens zien of je ver geraakt bij mij." Verward sloot ik mijn ogen en nam zijn handen vast. Hoe moest ik nu zijn geest binnen dringen en tegelijkertijd een muur rondom me bouwen. De stem van geest weerklonk in mijn hoofd: "kalmeer en voel je één worden met mij. Zo kan je je informatie achterhalen. Als je hulp vraagt aan de mede-elementen dan kan je een ondoordringbare muur rondom je maken waardoor hij nooit zou geraken." Spontaan kwam er een glimlach op mijn gezicht. Laten we dat dan proberen lieve geest. Ik zuchtte en voelde me rustig en leeg worden. Mijn geest baande zich snel een weg naar zijn herinneringen toe en ik voelde hoe de andere elementen me hielpen om de muur te versterken. Even meende ik Brian te horen vloeken maar hij zweeg daarna.

De eerste herinnering die ik kreeg te zien was mijn geboorte. Wacht even hoe kan Brian nu mij zien tijdens mijn geboorte? Mama heeft daar niets van gezegd. Maar de vrouw die me vasthield was niet mijn moeder maar de moeder van Brian. De vrouw die me steeds opzocht in geestgedaante. Ze huilde van blijdschap en kuste mijn lippen. "Wat ben je mooi, Maleïka," fluisterde ze. Ik beleefde het even alsof ik echt die baby was. Ook al kon ik het niet vatten, ik wist dat ík dat was. Ze nam Brian in haar andere arm en niet veel later kwam een man dichterbij en kuste onze wangen. "Mijn schat, wat hebben we mooie kinderen! Brian en Maleïka!" Ze knikte en er vlogen weer tranen over haar wangen terwijl de ogen van Brian de mijne voor het eerst kruisten.

Vervolgens zag ik een ander beeld voor me verschijnen. Brian en ik waren als peuters aan het spelen en niet veel later verschenen er drie andere jongens bij. Ik kon al raden wie dat waren; Logan, Louis en Joey. Logan keek me aan en nam mijn handje vast. Ik kneep in zijn hand en voelde zijn kleine armpjes rond mijn lichaam wikkelen. Brian trok me uit Logans omhelzing en knuffelde mij in de plaats.

Uiteindelijk kwamen er nog allerlei beelden voorbijgezoefd waarin we in wolvengedaante met elkaar wat aan het dollen waren. Maar ik snapte één ding niet. Wie is die Maleïka? Brian voelde dat mijn geest uit zijn lichaam trok en nam mijn beide armen vast. "Wat heb je gezien?" vroeg hij bruusk en nieuwsgierig. Ik schudde mijn hoofd en bleef wezenloos voor me uitkijken zodat Brians greep steeds verstevigde. "Wie is Maleïka?" vroeg ik na een tijdje. Even keek hij geschokt maar daarna eerder opgelucht. Ik moest gewoon weten wie zij is en waarom ik alles uit haar standpunt bekijk in plaats van uit Brians perspectief.

~Brian~

Even sloeg ik paniek! Ging ze het nu te weten komen? Maar toen ze die vraag stelde zuchtte ik opgelucht. Oef! Gelukkig! Ik besloot om haar niet echt te linken met haar en het dus op een andere manier te vertellen. Niet gelogen, maar toch informatie achterhoudend. "Maleïka is mijn zus. Ze... ze was een geweldige meid! Ik kon haar alles vertellen en zij mij.." Ik werd kort onderbroken door Melissa. "Oh leuk! Geweldig dat je een zus hebt! Waar is ze nu dan?" Dat wil je niet weten dacht ik. Maar ik zweeg. Ze komt er wel zelf achter. Dus ik besloot even te liegen. "We hopen allemaal dat ze nog zou leven. Ze verongelukte in de auto nadat deze tegen een paal was gereden. Ze gingen boodschappen halen. Daardoor stierven niet alleen mijn ouders, maar ook zij. Alleen is haar lichaam nooit gevonden." Haar ogen werden groot. "Ik moet even weg," zei ze. Ik hoorde de voordeur sluiten. En dat was de laatste keer dat ik haar zag.