Met mijn hoofd in mijn handen zat ik op een van de stoelen in de wachtkamer. Samuel was met spoed meegenomen door de ambulance broeders en ik ook. Ik had mijn ouders gebeld, maar ook de moeder van Samuel. Zij wist niet wie dit gedaan had, ik wist het wel. Het waren die mannen die Samuel zijn vader en hemzelf bedreigde.
'Sophia?' hoorde ik een vrouwenstem achter me. Ik draaide me om en keek in de bezorgde ogen van Samuel zijn moeder.
'Mevrouw Leijten.' groette ik haar. Ik stond op en liep haar richting in.
'Is alles goed met Samuel?' vroeg ze gelijk.
'Ik weet niet zo goed wat de situatie nu is, maar hij wordt nog behandelt.' antwoordde ik eerlijk. 'Waar is meneer Leijten?'
'Hij komt zo snel als hij kan.' zei ze kortaf. Oh-oh, niet zo een goed gespreksonderwerp blijkbaar. 'Sophia, weet jij wie dit gedaan heeft?'
Ik aarzelde of ik het haar moest vertellen. Samuel zou er niet blij mee zijn, maar ik had niet zo heel erg veel keus meer op dit moment, ofwel? Als ik het haar zou vertellen, zou ze misschien wel willen scheiden van haar man. Dan valt hun hele gezin uit elkaar. Dat wilde ik ze niet aandoen, en al helemaal niet aan Samuel.
'Ik.. uhm..' hakkelde ik.
'Ik weet dat je Samuel probeert te beschermen, maar dit is ernstig. Ik moet het toch weten.' zei mevrouw Leijten rustig. Hoe kon ze zo rustig zijn in deze situatie?
'Dat is nou juist het probleem, het is niet echt Sam zijn eigen probleem. Het is meer het probleem van u man, ziet u.' legde ik uit. 'Hij heeft het meegekregen en toen aan mij verteld.'
Ik zag dat mevrouw Leijten een beetje wit wegschoot. 'En wat is het probleem?'
'Hoe graag ik het ook aan u wil vertellen, misschien is het beter als u dit met uw man bespreekt. Of met u zoon.' voegde ik eraan toe. Ze knikte instemmend.
'Jij bent een erge slimme meid.' glimlachte ze. 'Mijn zoon boft met jou.'
Nu was ik een beetje verward. Samuel en ik hadden geen relatie samen, of had ik iets gemist? 'Sorry, maar uw zoon en ik zijn niet samen.'
'Oh, nou dat komt denk ik nog wel dan. Hij is helemaal weg van je.' vertelde ze met nog steeds dezelfde glimlach.
Ik glimlachte zwakjes naar haar. 'Hij is een goeie jongen, goed opgevoed door zijn ouders.'
'Zeker wel, maar hij laat het niet altijd aan iedereen zien. Soms doet hij dingen die hij beter niet zou kunnen doen. Maar ik is een slimme jongen, hij leert goed van zijn fouten.' vertelde mevrouw Leijten met zekerheid. Zij kon het, het beste weten. Hij was haar bloedeigen zoon.
'Samuel vertelde dat jullie veel weg zijn?' vroeg ik voorzichtig. Eigenlijk wou ik het niet vragen, maar mijn nieuwsgierigheid won deze wedstrijd waardoor de woorden uit mijn mond vlogen.
'Dat is waar. Heeft hij gezegd dat hij lastig vindt?' antwoordde ze eerlijk. Ze leek er oké mee te zijn om er open over te praten.
'Hij zei het niet, maar je kon het wel aan hem zien.' stelde ik vast. Mevrouw Leijten knikte en ik zag dat ze een traan uit haar ooghoek wegpinkte. Oh god, ik was erg slecht in mensen troosten. Meestal gaf ik ze een klopje op de knie, een doos tissues en liet ze dan tot henzelf komen.
'Het gezin loopt niet altijd op rolletjes, maar dat had je al weer door denk ik.' begon ze. 'Mijn man en ik hebben vaak een akkefietje. We proberen het altijd zo te doen dat Samuel het niet mee krijgt, maar het lukt niet altijd. Ik geef het mezelf de schuld dat hij altijd in zo veel problemen komt. Hij heeft gewoon geen goeie thuissituatie.'
'Ik denk niet dat Samuel er zo overdenkt. Hij houdt heel erg veel van jullie.' zei ik.
Ze wreef met een vrije hand over mijn knie. Ik glimlachte. Ze was een hele lieve moeder, maar er waren zoveel problemen in die familie. Samuel had ook veel emotionele problemen, en hij praatte er niet over. In plaats daarvan zoop hij en rookte hij alles weg. Maar zo werkte het niet.
Ik weet niet of het mevrouw Leijten haar hand op knie was, of het beschermende gevoel over Samuel, maar in dat moment realiseerde ik me iets. Niemand snapte mijn situatie, behalve Samuel. Hij was geweldig. Alles was je nodig hebt je in leven. Lief, stabiel, eerlijk en ontzettend behulpzaam. En toen wist ik het gewoon.
Ik ben verliefd op Samuel Leijten.

JE LEEST
De Buurjongen | Samuel Leijten
FanfictionAls Sophia te horen krijgt dat ze met haar ouders naar Amsterdam gaat verhuizen, lijkt het haar in het begin geen probleem. Behalve dat ze haar vrienden achter moest laten dan. Alleen het valt vies tegen als haar buurjongen de charmante badboy Samue...