De Buurjongen | Samuel Leijten

5.

Het was al vijf dagen na het grote feest en ik had nog niks van Samuel gehoord. Ik had hem niet op school gezien, noch thuis. Hij was compleet onbereikbaar. Elke avond keek ik door mijn raam heen naar de overkant, maar het was altijd donker bij hem.

Vandaag besloot ik dat ik er klaar mee was. Na schooltijd vroegen Kate en Rosa of ik meeging naar stad, maar ik had het afgeblazen. Ik moest en zal met Samuel praten.

Op dit moment stond ik bij de voordeur van zijn huis. Ik keek door het kleine raampje naar binnen en zag dat het gewoon netjes was, alsof er niks was gebeurd. Ik wist wel beter.

Na twee minuten besloot ik aan te bellen. Ik hoorde zware voetstappen die een trap afliepen en vervolgens gerommel aan de andere kant van de deur. Het slot werd omgedraaid en hij vloog open waardoor ik oog in oog met Samuel stond.

'Jij bent het.' concludeerde hij nors. Hij had zichtbare wallen onder zijn ogen. Zijn haar was een groot vogelnest en hij stonk naar een mix van zweet en drank.

'Ja, ik ben het maar.' ik rolde met mijn ogen, waarom was ik hier ook al weer?

'Wat kom je doen?' vroeg hij onbeleefd.

'Jou redden van je ondergang. Je stinkt verschrikkelijk. Ooit van een douche gehoord?' ik haalde mijn neus op en liep langs hem naar binnen.

'Je aanpak is niet bepaald subtiel.' riep hij achter me aan. Ik hoorde hoe hij de deur dichtsloeg en achter me aan kwam lopen.

Ik liep de woonkamer in. De troep van het feestje was opgeruimd (waarschijnlijk niet door Samuel zelf), maar er had zich alweer een nieuwe bende ontwikkeld. Overal lagen lege chipszakken, pizza-dozen, glazen, bierflesjes en noem maar op.

Nou had ik Samuel nooit beschouwd als een jongen die zijn verdriet weg zuipt, maar begon ik daar nu sterk aan te twijfelen. Ik zuchtte en draaide me om. Samuel leunde nonchalant tegen de deuropening aan en keek alsof dit de normaalste zaak van de wereld was.

'Oké, aangezien je zelf niet meer goed werkende hersenen hebt zal ik je voor deze ene keer helpen.' zei ik. Hij fronste. Ik zuchtte nog eens en duwde hem de trap op richting de badkamer.

'Waarom behandel je me als een klein kind?' vroeg hij boos terwijl hij mijn armen van zich af probeerde te schudde.

'Omdat jij je zo opstelt.' antwoordde ik. Ik duwde hem onder de douche en liep vervolgens naar zijn slaapkamer.

Naast zijn on-opgemaakte bed zag het er nog best netjes uit. Ik trok een van de kussens van het bed en rook eraan. Dat was de meest slechte beslissing ooit, want ook die stonk maar alcohol en zweet.

Het duurde niet lang voordat ik de schone lakens had gevonden. Ik verschoonde Samuels bed en hoorde hoe hij intussen de douche uitzetten.

'Was dat niet lekker?' vroeg ik toen hij de kamer in kwam lopen. Hij haalde zijn schouders op. Ik wist dat hij het niet wou toegeven. Hij rommelde in zijn kast en koos uiteindelijk voor een spijkerbroek met een wit shirt erop.

'Dat had je niet hoeven doen, Soof.' zei hij bijna fluisterend gebarend naar het bed.

'Je deed het zelf niet, en om nou in een bed ruikend naar alcohol en zweet te liggen..' ik rilde al bij de gedachte.

De hele middag waren we bezig met het huis opruimen en schoon te maken. Samuel zijn ouders waren op zakenreis. Ze mochten absoluut niet zien wat voor rommel Samuel ervan gemaakt had.

Ik knoopte de laatste vuilniszak dicht en gooide het in de container. Het hele huis was spik en span. Je kon wel eten van de vloer.

'Dit heb je wel verdiend.' Samuel zette een kop koffie voor mijn neus neer toen ik aan tafel kwam zitten.

'Dankjewel.' glimlachte ik. Hij kwam tegenover me zitten.

'Jij bedankt. Ik snap nog steeds niet waarom je dit doet. Ik heb je zo slecht behandeld.' hij keek naar zijn kopje.

'Zie het zo; je staat bij me in het krijt.' antwoordde ik. 'Weet je al meer over de situatie met je vader?'

'Nee, nog niks.' zei hij sipjes. 'Ik zou graag willen weten wie de opdrachtgever is, wie mijn vader belachelijk probeert te maken.'

'Je zult er wel achter komen.' verzekerde ik hem.

We dronken in stilte onze koffie op. Ik had eigenlijk nog een vraag, maar durfde die bijna niet te stellen. Ik wou er voor Samuel zijn, maar kon het niet als hij zo gesloten naar me deed.

'Waarom heb je niks van je laten horen na het feest? Ik had me nummer gegeven, in hoop dat je met me zou willen praten erover.' gooide ik eruit. Samuel keek verward, alsof ik net een kikker had gekust.

'Ik wou je er niet mee belasten.' fluisterde hij zachtjes.

'Dat is een dom antwoord.'

'Het is toch echt waar.'

Hij bleef stil en keek naar zijn handen. Samuel was zo gesloten als een oester. Hij klapte dicht zodra je over gevoelens begon of iets in die richting.

'Ik ga maar eens. Bedank me later maar.' ik stond op en liep richting de deur. Samuel volgde me en gaf me me jas aan.

'Dankjewel, Soof. Voor alles.' glimlachte hij zwakjes. Hij gaf me een aarzelende knuffel voordat ik naar buiten stapte en richting mijn huis liep.