Als Sophia te horen krijgt dat ze met haar ouders naar Amsterdam gaat verhuizen, lijkt het haar in het begin geen probleem. Behalve dat ze haar vrienden achter moest laten dan. Alleen het valt vies tegen als haar buurjongen de charmante badboy Samue...
'Sam?' klonk mijn stem. Hij was ruw en schor door al het huilen.
'Fie!' reageerde hij gelijk enthousiast. Hij lag op zijn rug in zijn bed. Hij zag er veel beter uit dan ik had verwacht had, los van een paar schrammen op zijn gezicht en natuurlijk de wond in zijn buik.
Ik liep langzaam naar het bed terwijl het piepje van de hart monitor in mijn hoor suisde. Ziekenhuizen waren nooit mijn favorieten plek om te zijn. Meestal bracht het alleen maar ellende, behalve als er een baby geboren werd. Samuel stak zijn hand naar me uit en ik pakte hem aan.
'Hoe voel je je?' vroeg hij aan mij.
'Moet ik die vraag niet aan jou stellen?' kaatste ik terug.
'Volgens mij zie je er slechter uit dan ik.' glimlachte hij. Ik knikte en voelde hoe er weer een nieuwe vlaag tranen kwam. Waarom ik moest huilen, geen idee. Waarschijnlijk opluchting en spanning die eruit kwam.
'Hé, kom eens hier.' Samuel trok me dichter tegen zich aan. 'Waarom huil je nou? Het is toch goed dat ik er nog ben?'
'Tuurlijk, dat is het helemaal niet. Maar ik realiseer me nu hoe gevaarlijk deze situatie is.' legde ik hem uit. Hij keek me diep in mijn ogen aan en ik herkende zijn nadenk blik.
'Ik probeer na te denken hoe we dit op kunnen lossen. Hoe we ervoor kunnen zorgen dat er geen mensen meer gewond raken.' lichtte hij toe.
'Hoe we ervoor kunnen zorgen dat jij niet meer gewond raakt.' verbeterde ik hem. Hij keek me aan met een glimlach, al wist ik dat hij niet echt was. Hij moest niet echt lachen, want het kwam niet tot zijn ogen.
Ik heb Samuel zijn schoonheid altijd heel erg gewaardeerd. We hebben het er wel eens over gehad, en dan vond ik dat hij model moest worden maar dat wou hij niet. Hij wou niet dat wereldje in waar het ging om perfectie en status. Het ging het meer om inhoud, je bent iemand als je weet wie je bent.
Mijn gevoelens voor Samuel leken met de seconde sterker te worden, want ik voelde hoe zijn presentie mij beïnvloedde. Ik wist niet zo goed of ik het aan hem moest vertellen. Misschien voelde hij wel iets voor mij? Of juist helemaal niet, en dan zou het echt ontzettend gênant worden..
'Waar denk je aan?' vroeg Samuel, mijn gedachten verbreken.
'Niets.' antwoordde ik simpel. Hij trok me voor zich, zodat ik hem nu recht aan keek. 'Is er wat?'
'Ik moet je iets vertellen, maar je moet beloven dat je me niet uitlacht of iets in de richting. Kan je dat?' vroeg hij. Ik knikte aarzelend.
'De laatste paar weken zijn we best veel samen geweest, en..' begon hij. Hij zuchtte voordat hij weer verder ging. 'Ik vond het heel erg speciaal, omdat ik nooit echt een zo een connectie heb gehad met iemand. En je was zo makkelijk om mee te praten, alles ging makkelijk met jou. Dus het was ook makkelijk om verliefd op je te worden. Dat is wat ik ben. Verliefd op jou.'
Het duurde even voordat het allemaal binnen kwam. Samuel was verliefd op mij. Op mij. Ik stond met open mond naar hem te kijken terwijl hij op een reactie wachtte. Ik wou hem bevliegen met zoenen en knuffels en zeggen dat ik ook verliefd op hem was, maar ik kon niet bewegen. Ik kon niet meer helder nadenken.
'Fie?' vroeg Samuel zachtjes na een tijdje wachten.
'Ik.. ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen..' wist ik eruit te persen.
'Het is begrijpelijk als je niet hetzelfde voor mij voelt, echt.' zei hij snel, waarschijnlijk een poging om te sfeer een beetje te verlichten.
'Dat is het niet, want ik voel ook hetzelfde voor jou.' fluisterde ik. Ik zag hoe hij voorzichtig moest glimlachen. 'Het is gewoon veel om in een keer te verwerken, weetje.'
'Dat snap ik.' knikte hij terwijl hij nog steeds moest glimlachen. 'Sorry als ik lach als een idioot, maar ik kan helaas niet stoppen.'
'Schattig.' merkte ik op. We keken elkaar aan en barstte in lachen uit. Het was fijn om weer eens te lachen, ik had het niet meer zo vaak gedaan te laatste tijd.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Toen we uitgelachen waren en ik de tranen van mijn ogen had gedroogd, trok Samuel me dichter tegen zich aan. Hij streelde mijn zijn duim mijn wang terwijl zijn andere hand zich om mijn zij bevond. Ik trok mezelf dichter tegen hem aan voor ik mijn lippen op die van hem drukte.
Hij kuste me soft, teder. Niet te hongerig. Zo een kus waar je elke seconden van de dag naar verlangt. Eentje waarvan je niet wilt dat hij stopt. Mijn handen gleden in zijn nek in het speelde met het matje zijn haar.
En ik weet niet voor hoelang we daar zaten. Ik had geen besef van tijd, plaats of iets in die richting. Het enige wat ik wist was dat hierna, het allemaal heel erg makkelijk zou zijn. Alles wat ik nodig had was Samuel, vrienden en familie.
