De Buurjongen | Samuel Leijten

11.

'Mevrouw?' hoorde ik een dokter zeggen. Mevrouw Leijten en ik draaide ons beide om. De dokter stond voor ons met een grote frons op zijn voorhoofd en zo'n clipboard in zijn handen.

'Hoe is het met hem?' vroeg ik gelijk. Ik was hebberiger dan ik dacht, zo graag wou ik dat Samuel het zou halen. Hij moest wel.

'We hebben hem goed kunnen behandelen. Op dit moment is hij bij bewustzijn en vraagt hij naar zijn moeder.' vertelde de dokter. Hij liep weg om ons even een momentje te geven. Ik draaide me om naar mevrouw Leijten.

Ze keek me aan en lachte door haar tranen heen voordat ze me omhelsde. Het voelde een beetje gek om eerlijk te zijn. De enige ouder waarmee ik erg close was, was die van mijn beste vriendin thuis. Maar de moeder van Samuel was blij dat hij er nog was, en ik ook dus omhelsde ik haar terug.

'Ga snel naar hem toe, hij heeft u nodig.' moedigde ik haar aan.

'Ik kom je halen als ik klaar ben oké? Zodat jij hem kan zien.' melde ze. Ik knikte kort. Ze stond op en liep met een diepe zucht richting de kamer waar Samuel lag. Ik keek haar na tot ik haar niet meer kon zien.

Ik besloot Kaj te bellen. Samuel had hem kort geleden alles verteld, en hem diep in vertrouwen genomen. Kaj en ik waren niet zo close, maar aangezien hij en Samuel wel nam ik aan dat hij het wist van ons.

Ik pakte mijn telefoon uit mijn zak. Met trillende handen - de laatste adrenaline gierde nog door mijn handen - toetste ik Kaj zijn nummer. Na een paar keer overgaan werd er al opgenomen.

'Met Kaj.' klonk zijn stem.

'Kaj, met Sophia?' het klonk meer als een vraag dan bevestiging.

'Oh hey! Hoe is het met je?' vroeg hij beleeft. Kaj was altijd beleeft.

'Het kan beter, ik ben in het ziekenhuis.' zei ik. Ik voelde hoe er een brok in mijn keel kwam, maar slikte hem door. Ik wou niet huilen en al helemaal niet voor Kaj.

'Wat is er gebeurd?' hij klonk een beetje bezorgd.

'Uhm.. Sam is neergestoken.' meldde ik terwijl er een traan langs mijn wang gleed.

Het bleef stil aan de andere kant van de lijn.

'Kaj?' vroeg ik zachtjes.

'Het waren die mannen of niet soms?' vroeg hij aan mij.

'Ja, het kan niemand anders zijn.' antwoordde ik.

'Ik ben nu onderweg. Ik zie je zo!' ik hoorde hoe er een deur dicht sloeg.

Ik zei dat hij veilig moest rijden voordat we ophingen en ik weer ging zitten op een van de stoeltjes. Wachtend tot Kaj binnen zou komen.

Na - wat leek honderd jaar - kwam Kaj door de deuren heen stormen. Hij keek bewilderd om zich heen voordat zijn ogen mij vonden. Ik stond direct op en liep zijn richting in.

'Waar is hij? Gaat het goed?' vroeg Kaj.

'Hij is wakker, het gaat prima. Zijn moeder is nu bij hem.' legde ik uit. Kaj keek mij goed aan. Er liepen nog steeds tranen over mijn wangen heen, mijn mascara zat overal behalve waar het hoorde en mijn nagels waren afgekloven door de zenuwen.

'Gaat het wel goed met jou?' vroeg hij met een grote frons op zijn voorhoofd.

Ik wou net ja zeggen toen er een nieuwe stroom tranen kwam. Snikkend haalde ik mijn schouder op. 'Geen idee, ik maak me gewoon zorgen.' huilde ik.

'Hè, kom hier.' Kaj sloeg zijn armen om mij heen. Ik verborg mijn hoofd in zijn borst en voelde hoe zijn shirt steeds natter werd van mijn tranen. Hij wreef troostend over mijn rug.

'Sophia?' hoorde ik de stem van mevrouw Leijten achter me. Ik verloste me uit de omhelsing met Kaj, veegde mijn tranen weg en draaide me om.

'Gaat het met u?' vroeg ik gelijk.

'Prima, hij wilt je graag zien.' ze glimlachte door haar tranen heen.

Ik knikte voorzichtig en haalde diep adem voordat ik naar zijn kamer liep. Onderweg was voelde het alsof ik moest overgeven, flauwvallen en schreeuwen tegelijk. De zenuwen waren sterk aanwezig. Uiteindelijk kwam ik toch heelhuids bij zijn kamer aan en stapte voorzichtig naar binnen.