De Buurjongen | Samuel Leijten

18.

Nog nooit heb ik zolang moeten wachten op zulk spannend nieuws. Ik had zoveel gehuild dat ik totaal geen vocht meer in mijn lichaam had. Ik was zo bang dat het we het nieuws zouden krijgen waar we allemaal niet op hoopte.

Rosa en Kate zaten op een van de stoeltjes tegen elkaar aan te slapen. Net als meneer en mevrouw Leijten. De rest van de jongens waren op hun telefoon bezig of keken doelloos voor zich uit. Ik zat ergens tegen de muur.

'Hè.' Kaj gaf me een duwtje en kwam naast me zitten. Vermoeid legde ik mijn hoofd op zijn schouder.

'Hij kan niet doodgaan.' zei ik, mijn stem schor van al het huilen.

'Hij gaat niet dood.' fluisterde hij vastbesloten terwijl er toch een beetje onzekerheid in zijn stem was.

'Nee, je snapt het niet.' sprak ik hoofdschuddend. 'Ik ben zwanger.'

Kaj keek geschrokken op. 'Van Sam?'

'Ja, wat denk je zelf?! Ik heb niet met iemand anders liggen rollenbollen.' kaatste ik. Ik voelde me gelijk schuldig. Kaj moest zachtjes lachen.

'Het is okè.' zei hij. 'Weten je ouders het al?'

Ik schudde mijn hoofd. 'Ik wou het net vertellen maar toen kregen we dat telefoontje..'

We zeiden daarna niks meer tegen elkaar. Ik weet niet hoe het kon dat ons gesprek zomaar stopte, maar Kaj was blijkbaar net zo kapot van het nieuws als ik. Samuel was zijn beste vriend, ze waren zowat broers.

Om te zorgen dat ik niet in een hele depressieve put terecht kwam, dacht ik aan alle goeie momenten die we samen hadden. Hij kon me zo hard aan het lachen maken, het was niet normaal. Door zijn grote geheim vertrouwde we elkaar ook met alles. Hij was alles.

Na minstens nog twee uur wachten kwam er een doktor aanlopen. Hij keek niet blij, dus dat zou slecht nieuws betekenen. Iedereen liep gelijk zijn richting in. Hij stelde zich eerst voor aan Samuel zijn ouders.

'Ik kom met spijtig nieuws. De kogel die Samuel heeft gekregen in zijn lichaam, was dicht bij zijn hart. Het was moeilijk hem te verwijderen, aangezien er veel riskante aderen omheen zitten. Het spijt ons, maar Samuel zijn hart is helaas gestopt tijdens de operatie. We hebben alles gedaan wat we konden.' vertelde hij.

Het voelde alsof mijn hele wereld instortte. Alle emoties kwamen als een sloopkogel binnen. Ik was boos, verdrietig en heel erg in de war tegenlijk. Ook al wist ik wat er gebeurd was, het was nog steeds zo vaag.

Terwijl iedereen om me heen in huilen uitbarstte en troost zocht bij elkaar, was ik er niet bij. Kaj trok meerdere keren aan mijn arm en ik hoorde Rosa en Kate mijn naam zeggen maar ik kon niet antwoordde. Het was alsof alle lucht uit mijn longen was gehaald.

De doktor stond nog steeds voor ons, te wachten tot meneer en mevrouw Leijten mee gingen om het lichaam te zien. Ik zag geen andere keuze dan te vragen wat ik wou.

'Mag ik hem zien?' vroeg ik aan de doktor. Hij keek naar de ouders die gelijk beide ja schudde.

'Loop maar met mij mee.' zei de doktor. We liepen door naar een koeler gedeelte van het ziekenhuis, waar waarschijnlijk alle lichamen werden bewaard voor lijkschouwers.

'Was je belangrijk voor hem?' vroeg hij onderweg.

'Nogal. We hadden een relatie.' antwoordde ik. Hij keek gelijk meelevend en liep toen door.

Het was nog kouder ik de koelcel waar we naar binnen gingen. Er waren verschillende ijzeren luiken die open en dicht konden. Daar werden de lichamen bewaard. Ik kreeg er een bibberend gevoel bij. Ziekenhuizen waren niet mijn ding.

'Je hoeft je geen zorgen te maken om hoe hij eruit ziet. Hij is gelijk schoongemaakt na de operatie.' stelde de doktor me gerust. Hij trok een luik open en haalde er een lichaam uit.

Het lichaam van Samuel was niet Samuel. Hij was spierwit. Zijn haar was te netjes maar achteren gekamt en ik wist zeker dat als ik hem aan zou raken, hij heel koud zou zijn. Op zijn linkerhand zag ik nog de pen strepen van gistermiddag.

S ♡ S

Ik wist nog precies wat hij zei. 'Dat word mijn eerste tattoo'. Of het een grap was of serieus heb ik nooit geweten. Met Samuel was het nooit zo duidelijk.

'Kunt u..' haperde ik. 'Kunt u ervoor zorgen dat ze dit niet weghalen?'

'Natuurlijk.' glimlachte hij troostend.

Hij stopte het lichaam terug in de kluis en we liepen naar de wachtkamer. Meneer en mevrouw Leijten waren aan het wachtten tot ze hem mochten zien. Ik gaf ze een geruststellende blik, hij was niet eng. Hij was eigenlijk heel mooi.

'Oh, Sophia?' hoorde ik zijn moeder roepen. Ze tastte naar haar handtas. 'Dit zat in zijn binnenzak.'

Ze overhandigde me een witte enveloppe waar met sierlijke letters mijn naam op stond. Het handschrift herkende ik gelijk. Het was van Samuel. Hij had een brief voor me achtergelaten.

Ik ging op een van de harde oncomfortabele stoelen zitten. Langzaam en met trillende vingers opende ik de brief. Dit was waarschijnlijk het laatste wat ik van hem had.

Lieve Sophia,

Het spijt me. Het spijt me zo verschrikkelijk erg. Ik heb iets gedaan van onvergefelijk is en waardoor je me voor altijd zal haten. Waarschijnlijk is het echt een kut excuus wanneer ik zeg dat ik geen andere keuze had, maar het is wel waar.
Een paar weken geleden - net nadat ik was neergestoken - kreeg ik rare berichtjes. Het waren die mannen die achter mijn vader aanzaten. Ze hadden ontdekt hoeveel jij voor mij betekende en dat was niet goed. Dreig berichten waren op een gegeven moment het enige wat ze nog stuurde. Er was maar èèn ding dat ik kon doen. Als ik mezelf zou overgeven zouden ze jou en mijn ouders met rust laten. Je snapt vast dat deze keuze snel gemaakt was.
Het kettinkje dat hierbij zit had ik voor je verjaardag gekocht. Vroeg of later wist ik dat ik het niet zou halen, dus vandaar. Ik zal altijd van jou zijn.
Het spijt me. Ik hou van je.
Liefs,
Samuel.

-

EINDE.