Als Sophia te horen krijgt dat ze met haar ouders naar Amsterdam gaat verhuizen, lijkt het haar in het begin geen probleem. Behalve dat ze haar vrienden achter moest laten dan. Alleen het valt vies tegen als haar buurjongen de charmante badboy Samue...
Met het staafje zat ik te wachten op de bad rand. Het zou toch niet zo zijn.. Het kon niet zo zijn. Ik was zenuwachtiger dan ik zou moeten zijn, aangezien Samuel zijn telefoon niet op nam. Al 6 keer had ik hem gebeld en ik had hem ook al miljoenen berichtjes gestuurd. Eigenlijk wou ik dit niet alleen doen maar hij gaf me weinig keus.
Het alarm van mijn telefoon ging hard af. Dit betekende dat de tien minuten over waren. Helaas moest ik het dan zonder Samuel doen. Na een paar keer diep ademhalen pakte ik het staafje om te kijken.
Er stond een plusje op. Zwanger. Ik kon niet geloven wat ik zag. Het was zo raar. Gemixte gevoelens maakte hun weg door mijn buik heen. Ik was blij, maar ook weer niet. Samuel was achttien, ik was pas zeventien. Hoe zouden we dit ooit kunnen doen?
Het leek me slim om het eerst aan mijn moeder te vertellen. Zij wist vast wel raad. Met het staafje in mijn achterzak liep ik de trap af. Ze was de keuken aan het opruimen. Mijn moeder was of aan het werk of aan te het schoonmaken, er zat niks tussenin.
'Mam, ik moet je iets vertellen.' begon ik. Voordat ik verder kon praten ging de telefoon over. Ze gaf me de even wachten schat-blik en liep naar de telefoon om op te nemen. Ik zuchtte en ging aan het kookeiland zitten.
'Met Nicole Evers.. Ja, die zit hier naast mij.. Hij heeft wat?!.. Nee, we komen er nu aan.. Tot zo.' mijn moeder hing haastig op en rende half naar de gang. Waar ging dat over? Ze kwam terug met onze schoenen en jassen.
'We moeten naar het ziekenhuis. Haast je.' is alles wat ze zei. Ik trok mijn jas en schoenen aan, pakte mijn telefoon en liep achter haar aan naar de auto.
De hele rit naar het ziekenhuis zei ze niks. Ik vroeg haar ook niks, vooral omdat ik bang was wat het antwoord zou zijn. Had papa een ongeluk gehad? Zat hij niet in België? Ik was zo erg in de war.
Bij het ziekenhuis aangekomen parkeerde mijn moeder de auto. Samen liepen we naar binnen. Ze ging niet richting de receptie om te vragen naar welke afdeling we moesten, blijkbaar wist ze dat al. We stonden zwijgend in de lift en toen de deuren open gingen wist ik niet wat er gebeurde.
Iedereen was er. Samuel zijn ouders, Kaj en de jongens en zelfs Rosa en Kate. Toen drong het pas tot me door wat er was gebeurd. Mijn ogen vulde zich met tranen. Ik zag dat Samuel net werd weggesleept naar de operatie kamer en dacht geen twee keer na voordat ik naar hem toe rende.
'Sam! Nee! Samuel!' schreeuwde ik. Ik voelde hoe Kaj me bij mijn middel vast pakte. Huilend gaf ik me over en stortte ik me in zijn armen. Hoe kon dit gebeuren? Waarom wist ik dit niet?
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Kaj liep met mij naar de stoeltjes waar we konden zitten. Er werd me verteld dat Samuel de middag dat hij ziek naar huis ging niet thuis was gekomen. Omdat Kaj zijn moeder een berichtje had gestuurd om te vragen hoe het ging, wist ze dat er iets niet goed was. Ze ging met zoeken en trof hem in een steegje aan met een schotwond bij zijn hart.
Het enige wat ze niet wist is of hij het zou overleven..
