Of False Accusations

Chapter Forty - The game master I am

A/N: ang tagal na po pala T____T sobra grabe. eto na po eto na. haha pero bumalik kayo kahit isang sentence lang sa past chap para ma-refresh ng kaunti. sige po eto naaaa~

Chapter Forty

Gabriel's POV

Nakatingin pa rin ako sa mga mata ni Jason na animo'y nagsusumamo at pilit akong pinapahinto. Sa mga mata ni Dana na minsan akong tinitigan ng may paghanga ngunit ngayon ay punong puno ng galit. Iwinaksi ko ang kanilang mga titig at ngumiti ng isang mapang-asar na ngiti.

Nanginginig pa rin ang buo kong katawan sa galit, gusto kong may gawin. Gusto kong manaksak, gusto kong sumapak. Gusto kong pumatay. Patayin si Jason na mismong nasa harap ko ngayon, na buhay na buhay at nakakayanan pa ding umiyak. Tang ina nga naman talaga, gusto kong dukutin ang mga mata niya, gusto kong kunin lahat sa kaniya gaya ng ginawa ng angkan niya saakin.

Kinuha nila saakin si kuya, at lahat lahat ko. I was just a simple minded teenager back then, with no bloodlust in me, no grudge and wretched reasons. But then they killed my brother, and that's when I promised to kill their sons and daughters.

I want them to feel my pain, to bear with my sufferings, to fucking lick shut my goodbyes with my knife in their stomachs. Hindi ako matahimik, I spent two years of my life studying my brother's case, dahil tanging ako lamang ang hindi naniniwalang namatay ang kapatid ko.

They found my brother's body cold as shit, lifeless and beaten, I appealed for autopsy dahil karapatan kong malaman bilang kapatid niya ang sanhi ng pagkamatay niya. But then it was stopped, for no reason –it was cancelled. I was just 15 that time pero alam ko lahat lahat ng karapatan ko dahil isang criminology student ang kapatid ko. Not just my rights for being born but my rights in the law. Pero walang nangyari, eh ano nga bang laban ko sa putang inang napakalaking angkan na binabangga ko?

I never expected the fight to be easy, but I never would have considered the fact that it was just not hard. It was fucking brutal. Brutally painful that it fucking surpassed the feeling of being thrust with a knife. That I felt like I was being stabbed by a dull blade, ripping through my skin and flesh going too deep in my bones. Ganun kasakit tangina.

"You will never fucking understand! Tignan mo ako Jason tignan mo kung gaano mo, niyo ako winasak! Tignan mo yung dating batang hindi alam ang magalit, na walang alam kung hindi mahalin lang ang kuya niya ay nagkakaganito! Hinding hindi niyo ako maiintindihan!" halos pumiyok ang boses ko sa sobrang pagtangis dahil sa sobra sobrang sama ng loob.

Alam ko, alam na alam ko na kahit gaano kasakit sakin ay maling mali ang mga nagawa ko, pero hinding hindi niyo ko masisisi. Wala kayong masisisi.

"Gabriel could you please just stop! Tumigil ka na, itigil mo na ang lahat ng ito! Just fucking stop everything! Tumigil ka na please!" umiiyak na sigaw ni Dana, pulang-pula na ang mga mata niya but I couldn't care less? Wala pa iyan sa sakit na nadarama ko ngayon sa mismong oras na to. If she's hurting, what I'm feeling is much more worse.

"And who are you to stop me?! You should be the one who needs to fucking stop being fragile as fuck. Your tears? They aren't worth anything Dana, you can never stop me." I answered her harshly but I did that on purpose. I want her to fucking feel being worthless, kung damang-dama na niya iyon mas ipapadama ko pa lalo.