UMUT

D Ö V M E

Bazı kütüphanelerde görünmediği için tekrar güncellendi.

Okurken multideki videoyu dinleyebilirsiniz :)

Karanlık biryerde uyanmaktan daha kötü birşey var mı? Karanlıktan çıkıp tekrar karanlıkta uyanıyorsun.
Tek bir ışık yok.
Tek bir gürültü veya ses.
Bu karanlığın içinde oluşturduğu boşluk gitgide daha da büyür. Seni içine alır ve sen karanlıklaşırsın.

Belkide karanlığa olan korkum ozaman kaybolur. İçimdeki siyah boşluk sayesinde ona alışırım, belkide onu severim. Çünkü hayatımda aydınlığa dair hiçbir şey yok.

Aslında Karanlık umutsuzluğu ifade ediyordu. Çünkü umutsuzluk bir kuyu gibiydi, içine düştüğün an heryer karanlık. Umudunu kaybetmiş, kalabalığın içinde bile kendini yalnız hisseden insan sadece karanlıkta huzur bulurdu. Ben neden bulamıyordum?

Benim hayatımdaki en büyük karanlık Aden'di. Ben onun karanlığında huzur bulmak yerine kaybolmuştum ve boğulmak üzereydim.

"Umudunu kaybetme!"

Bu tanıdık ve özlem duyduğum sesi işittiğimde ruhuma işleyen karanlık kayboldu ve yerini heyecan aldı.

"Anne?"

Etraf yavaş yavaş aydınlanmaya başlarken gözlerimle onu aradım.

"Anne nerdesin? Yanıma gel. Sensiz karanlıktan korkuyorum."

Görüş alanıma girdiğinde mutlulukla gülümsedim. Beyazlar içinde yanıma yürümeye başladı. Melek gibiydi. Yanıma oturdu ve başımı okşamaya başladı. Özlediğim kokusunu duyar gibi oldum. Ama bu sadece bir rüyaydı.

"Anne bir daha gitme lütfen. Sen gittiğinden beri sadece kabus görüyorum. Hani sen bana bir rüya avcısı vermiştin. İşte onu kaybettim. Özür dilerim."

Ona daha çok sokuldum, "İyi oldu. Aksi takdirde seni göremezdim."

"Yanlış." Dedi elini kalbimin üzerine koyarken, "Beni istediğin her an görebilirsin. Ben hep buradayım Umut."

Kadifemsi sesi bütün kulaklarımı doldurdu. Hiçbir yanını unutmak istemiyordum.

"Sen sadece umudunu kaybetme. Karanlıktan korkma. Çünkü seni kabuslarından koruyan o."

Başıma bir buse kondurduktan sonra ayağa kalktı ve uzaklaşmaya başladı. Görüş alanımdan çıktığında heryer tekrar karanlığa büründü ama bu sefer korkmadım. Annemin bana verdiği huzuru kimse alamazdı.

Kapalı göz kapaklarıma kuvvetli bir ışık vurduğunda gözlerimi kırpıştırarak açmaya çalıştım. İlk an rahatlasam bile gözlerimi etrafta gezdirdikten sonra tekrar kapatma isteği duydum. İlk defa bir rüyadan bu kadar huzurlu uyanmıştım.

Salonda, kanepede yatıyordum. Karşımda Aden belirdiğinde onu gözlerimi kısarak izlemeye başladım. Bağlı ellerimi ve ayaklarımı çözüyordu. Yaptığı her hareketini dikkatle izlerken o gün kurbanını nasıl sandalyeye bağladığını düşündüm. Çırpınan bir beden ve onu öldürmeyi bekleyen bir seri katil. Gözlerim ışığa daha fazla dayanamadığında tamamen kapandı.