UMUT

4 1 | K U T U

Gençler! 10 bin okunma olmuş, teşekkürler 💗 eğer okuduğunuz bölümleri beğeniyorsanız, yorum ve vote bırakarak beni daha da mutlu edebilirsiniz :) Son sayılara bakınca hikayem pek beğenerek okunuyor gibi gelmiyor. "yb" yazmak yerine votelayıp beni daha çok yazmaya heveslendirebilirsiniz :)
Bölümün diğer kısmı yüklenecek.

Kadın bana bakmadan işaret parmağını bana doğru gösterdi.

"Ne zaman öldürüyoruz?"

Cümlesini idrak ettiğimde ona dehşetle baktım. Bu kadın beni nerden biliyordu? Aden'in telefonda konuştuğu kadındı! O günü hatırladığımda Aden'in dışarıdan geldikten sonraki yüz ifadesi önüme geldi. O gün öğrenmiş olmalıydı! Peki Aden beni ona neden anlatmıştı? Beni öldürmek isteyenlerin listesine Araf'ıda mı eklemeliydim?

"Ne öldürmesi Araf? Ne saçmalıyorsun?" Dedi Barkın ve sinirle Aden'e döndü. "Neden anlattın?"

"Ben anlatmadım," dedi Aden öfkeyle. "O bizi takip ediyormuş."

"Size yardım edebilirim diye düşündüm."

Yardım? Zihnim yine benimle oyun oynayıp gözümün önünde kaldıramayacağım görüntüler canlandırdı.

"Neye yardım edecekmişsin?" Diye sordu Aden alayla.

"Kızı ortadan kaldırmaya."

Bu konuşmaları daha fazla dinlemek istemiyordum. Benim yanımda beni nasıl öldüreceklerini konuşmaları midemi bulandırmıştı. Kaşlarımı çatıp ayağa kalktığımda bir an sendeledim.

"Dur." diyen Barkın ayağa kalktığında Aden ondan önce yanıma ulaştı ve kolumdan tuttu.

"Daha yeni gözlerini açtın, yavaş kalkman gerekiyor." Gözlerimi ifadesiz gözlerine kaldırıp ona nefretle baktım.

"Tamam bırak." Parmaklarını geri çektiğinde arkamı dönüp odaya yöneldim.

"Ooo sizin bu kızı öldürmeye niyetiniz yok."

"Araf kes sesini artık." Aden'in öfkeli sesi kulaklarımda yankılanmaya başladı. "Git buradan."

Zonklayan başımı aldırmayarak odaya girdim ve kapıyı kapattıktan sonra kendimi hemen kapının yanında duran koltuğa attım. Bu kadının tavırları hiç hoşuma gitmemişti. Sakinleşmek için derin bir nefes almaya çalıştım ama göğüs kafesimde hissettiğim acı bunu engelledi. Bu duvarlar arasında daralmıştım. Ayağa kalkıp odadan çıktığımda Aden'in gözleri üzerimdeydi. Araf denen kadın ise hala gitmemişti.

"Nereye?"

"Dışarı çıkacağım. Nefes almaya ihtiyacım var."

İzin vereceğini sanmıyordum ama ayağa kalkıp yanıma geldiğinde şaşırdım.

"Ben de seninle geliyorum." Dedi ve kapıyı açıp önden çıktı. Araf'ın üzerimdeki bakışlarını aldırmayarak peşinden çıkıp kapıyı kapattım.

Gözlerini göğe kaldırıp kasvetli havaya baktıktan sonra bana döndü.
"Dışarıda kalmak istediğine emin misin? Birazdan yağmur yağabilir."

Başımı salladım. "Umurumda değil."

Temiz havayı içime çekerek biraz ilerledim. "O kadın kim?"

Kaşlarını çatarak bana doğru geldi. "Bilmeni gerektirecek kadar önemli birisi değil. Herşeyi bilmen gerekiyor gibi davranman gereksiz."