with you *2

7

Robine

Kwaad storm ik richting de kamer van Niall, waar ik de deur met een klap open gooi. Er komt gekreun achter de deur vandaan en ik kijk om het hoekje.

Niall ligt op de grond, met een pijnlijk gezicht wrijfend over zijn neus.

Die stond dus achter de deur.

'Hoe kon je dat doen?!' roep ik kwaad uit. Hij kijkt me vragend aan en komt dan overeind. Hij wilt me in een knuffel trekken, maar ik duw hem hardhandig weg.

'Wow, Robine, rustig!' zegt hij als hij zijn evenwicht heeft hervonden. 'Je zong geweldig!' zegt hij nu vol overtuiging.

Ik draai mijn rug naar hem toe, zodat hij mijn opkomende tranen niet hoeft te zien. 'Dat zeg je alleen maar om me niet te kwetsen... Ik weet dat ik niet kan zingen.'

De eerste traan begint al over mijn wang te rollen en kwaad veeg ik hem weg. Maar er stromen er steeds meer.

Na een paar seconden beginnen mijn schouders te schokken en voel ik Niall's armen om me heen. Ik duw hem weer weg en ren snikkend naar mijn kamer.

'Robine?!' hoor ik Niall nog achter me roepen, maar ik gooi de deur dicht en draai hem in het slot.

Snikkend laat ik me via de deur naar beneden zakken en trek mijn benen tegen mijn borst aan. 'Robine, doe alsjeblieft open?' hoor ik Niall vanaf de andere kant van de deur smeken.

'Flikker op! Je hebt alles verpest!' Ik hoor hem zuchten.

'Het spijt me, oké?! Ik wist niet dat je zo zou reageren! Maar wat ik zei is de waarheid, je kan goed zingen! Niet gewoon goed, maar geweldig!' Ik sta op, loop naar mijn bed en kruip onder de dekens.

Zin om me om te kleden heb ik niet. Ik loop al de hele dag in een joggingsbroek en los shirt, dus het maakt ook niet veel uit.

'Robine, please?!' Ik sluit mijn ogen en val vermoeid in een onrustige slaap.

Niall

Ik wordt wakker van mijn wekker en schiet overeind.

Normaal zou ik nog even liggen, maar na de ruzie met Robine voel ik me schuldig. Ze opent de deur niet meer en heeft verder geen woord meer tegen me gezegd.

Ik loop de gang op en klop op haar deur. Geen reactie.

Shit.

'Robine?' Ik klop nogmaals op de deur. Weer geen reactie. Waarschijnlijk slaapt ze nog.

Ik loop naar de kamer van Serena en klop op de deur. 'Binnen', hoor ik haar roepen.

'Heey, kom je straks naar beneden?' Ze schrikt en ik kijk naar beneden.

Ow.

'Rustig, ik doe niks. Ik vraag alleen of je naar beneden komt voor je ontbijt.' Ze knikt langzaam en ik loop snel haar kamer uit.

Dat was geluk hebben.

Ik loop alleen in een joggingsbroek en daaronder een boxer. Geen shirt, dus geen wonder dat ze schrok. Waarschijnlijk dacht ze dat ik hetzelfde wilde doen als haar adoptievader.

Gelukkig vertrouwt ze me wel genoeg om te weten dat ik niemand zoiets zal aandoen.

Ik trek snel een zwart t-shirt aan en loop naar beneden, waar ik de tafel dek.

Even later hoor ik de trap kraken en verschijnt Serena in de keuken. 'Wat was dat gisterenavond met Robine?'

'Ik had haar gezang gefilmd en verstuurt in de groep van onze tour. En daar was ze nogal boos over', zeg ik zacht. Serena knikt begrijpend en ik kijk naar beneden.

Even later voel ik haar armen om me heen. 'Het komt wel goed', belooft ze me. 'Ze draait wel bij.'

'Ik hoop het.'