with you *2

15

Robine

Verveeld kijk ik naar de tv. De meiden zijn net weg en ik zit samen met Niall, Harry, Louis en een afwezige Liam op de bank tv te kijken.

'Robine, gaat het?' Ik schrik op uit mijn gedachtes en kijk Louis aan. Langzaam knik ik. 'Je dacht aan Luke, is het niet?' Ik knik weer.

'Heb ik het wel goed aangepakt? Ik bedoel, Luke is verdrietig.' Ik haal een hand door mijn haren heen.

'Je moet doen wat goed voelt', zegt Harry wijs. 'Toch, Liam?'

'Hum?' Liam kijkt vragend op. 'Wat is er?'

'Waar zit jij toch met je gedachten? Je staart de hele tijd al voor je uit', merkt Niall op.

Liam haalt zijn schouders op. 'Ik heb werkelijk waar geen idee.' Hij zucht. 'Maar wat is er aan de hand?'

'Luke', mompel ik.

Liam komt naast me zitten en legt een hand op mijn schouder. 'Je moet doen wat goed voelt, Robine.'

Harry slaat met zijn handen op de tafel. 'That's what he said!' Iedereen begint te lachen. 'Dat zei ik net. Echt precies hetzelfde.'

'Ik denk dat ik zo even naar de jongens ga.' De jongens knikken.

'Niall!' horen we van boven. Serena lag al op bed. Ze vond het nogal een vermoeiende dag. 'Er zit een reusachtige spin op mijn kamer!' Niall staat zuchtend op.

'SuperNiall is coming!' Hij maakt een superheldenpose en rent de trap op.

'Ik ga naar de jongens.' De jongens knikken weer.

'Moet ik je anders even brengen?' stelt Louis voor. Ik knik snel. Nog steeds vind ik het eng om alleen in het donker te lopen. Alleen maar door mijn verleden.

'Graag.' Ik sta op en loop samen met Louis naar zijn auto, nadat ik de rest gedag heb gezegd.

'Zenuwachtig?' vraagt Louis als ik voor de zoveelste keer mijn shirtje strak heb gestreken, een zenuwachtig trekje van mij.

Ik knik en kijk uit het raam. We rijden de bekende straat in van de jongens hun huis en stoppen binnen de hekken.

'Robine, luister goed. Jij kan dit. Bedenk dat Luke alleen maar blij zal zijn als hij je ziet.' Ik knik en geef Louis nog snel een knuffel, voordat ik op de bel druk.

'Coming!' hoor ik Michael roepen en grinnik kort. 'Goedenavond!' roept hij enthousiast als hij de deur opent. 'Ohw. Geen pizzabezorger dus.'

Ik glimlach. 'Hey, Michael.'

'Hey, Robine! Hey, Louis!' Meteen hoor ik twee paar voetstappen naar de deur toerennen en ik lach.

'Robine!' Calum en Ashton vliegen me om de hals en trekken me dan mee naar binnen.

'Please, ga met Luke praten?!' smeekt Calum me. Ik lach om zijn zielige gezicht.

'Ja, meneer Hoodie!' Calum grinnikt om mijn militaire houding en staat op. Hij zat letterlijk op zijn knieën te smeken.

'Hij zit depri op zijn kamer', deelt Ashton mee. 'Hij heeft zichzelf opgesloten. Hij laat niemand van ons binnen.' Ik knik en wil naar boven lopen, maar ik voel een hand om mijn pols die me tegenhoudt.

Ik kijk naar Louis, die mijn pols vasthoudt en glimlach zwak naar hem. 'Ik ben beneden als je me nodig hebt, oke?' Ik knik en Louis laat mijn pols weer los. 'Succes.'

'Dankje', glimlach ik naar hem, voordat ik me omdraai en verder de trap oploop.

Oeh, het gesprek tussen Luke en Robine in het volgende hoofdstuk!

Love you all xxx wondergirl101