"Hadi. Ziyaretçilerin var. Kalk çabuk. Al da şunları giy. Çabuk."
Asli .kn da hic aldırmazdım. Ucunda işkence hatta ölüm olsa bele. Ama ne yaparsın. Ziyaretçe onlar için herşeyi yaparım. Asker benden onay almayı beklermiş gibi dikildi kafamın önüne. Beb de sen git ben giyinir gelirim anlamında kafamı salladim. O da anlamış olacak ki;
"Ben bakmam. Ama burada durmak zorundayım. Çünkü; seni görüşte ne söyleyeceğini ezberletmem için gönderildim. Kıyafetler biraz kabarık. Bir deri bir kemik kaldigin gözükmesin diye içlerine bir kilo pamuk koydurduk."
"Tamam abey. Tamam. Bari kapının önünde bekle. Lütfen."
"Tamam be. Çıktım."
"Iyi. Ben giyinince çıkarım yanına."
"Tamam ama çabuk olsun."
Tamam anlamında kafamı eğdim. Hemen çıktı bu konuşmanın ardından. Çünkü; çoktan üstümü cikarmmistim. Ve çıkarırken her yaram kanadığı için onun da kana karşı zaafı bulunduğu için kanı gördü ve kusmak için hemen çıktı.
15 DK SONRA
"Tam oldu ama şimdi de terten boğulacağım. Iyi oldu mu şimdi?" soruyu gülerek söylemiştim gerçi. Baktım o da gülüyordu. Gerçi benim gulusumu de o tekitlemişti ya hani. Bende;
"Ne var ne güleyan abe? Çok mu komiğem.? Eğer oyleysem söle."
"Hayır... Hayır da üstünde ki çok komik durmuş."
"Evet gösteriş yapan ber horoza benzedim. Ama sırf ziyaretçiler için."
"Neyse. Bak şimdi su masaya söyleyeceğin şeyleri ve farklı sorulara vereceğin cevap yöntemleri yazmakta. Iyice ezberle ki bizi görüşmeyi yarıda kestirmek zorunda bırakma."
"Tamam Ahmet abe."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BEN GELDIM #WATTYS2015
Ficción históricaAnadolu... İstanbul... Mahmud ve Anşa. Kara gecelerin, kara odaların ve kara düşüncelerin serbest mahkum kişileriydi. Zaman onları ya ayıracak ya da daha da kuvvetli birbirine bağlıyacaktı. Ama iş zamana kalmıştı artık. Zamanın ne başı belliydi ne d...
