May dapat ba akong pagsisihan?
Oo, at marami.
Kasalanan kasi niya, nito, sila, siya, at nila. Maraming puwedeng sisihin. And guess what, hindi talaga dapat sila sisishin.
Watching a football game is really boring. I'm here because the committee invite me as the newest owner. It's sem break and I list up many things to do. But, hindi pwedeng wala ako dito dahil kailangan nila ng presensya ko. Actually, kailangan ko lang magpirma ng uber daming papeles here--at a VIP room with glass window, watching a football game.
It also irritates me seeing that number 18. That's him.
Pagtapos ko ng pagpirma ng papeles Sir Dave (one of my company mates) approaches me.
"Good noon, Miss Salcedo are you going tonight?"
"Hindi pa ako nakakapag-decide. I'm not a fan of party all night."
He whistled. "Now, that's different."
I give him a lopsided smile as I was about to go and put the papers sa desk ng secretary when he grab my arm. "Ma'am required daw po kayong pumunta kasi ipapakilala kayo as one of the owner of VGU."
"Paano kapag di ako nakapunta?" tinaggal ko ang pagkakahawak niya sa braso ko.
"Maybe, try your best to come ma'am. It's VGU's finest Halloween Party slash Victory Party if ever na manalo ang football team sa championship."
"I'll try." and I smiled.
For such many reasons, I smiled. Just to set aside what's broken and to not stress out what's the problem.
Delightedly sad.
Bastos na feelings iyan.
***
I was bored, disgusted and so much undecided if I will come to the party or not. Every year kasi mayro'ng ganoon pero hindi ako pumupunta doon. Ang hassle kasi gumawa ng costume, mag-smile ng mag-smile, magpaka-plastic, mag-party all night, magpakalasing, at MAKI-SOCIALIZE. I limit myself to people kahit palangiti at madali akong kausap, hindi ako ganoon ka-friendly. I'm more of a listener than a speaker. Shet! Ang clichè. But, that's me. Siguro ayaw ko nang sumubok pa ng bago. I'm afraid to leave my comfort zone. Even if I was always challenging myself to take any risk, hindi ko na talaga magawa. I'm afraid of failing and trying again to lose again. I never achieve anything memorable. (actually mayro'n kaso ayaw ko pang sabihin.) Pero ibahin mo 'to required daw pumunta do'n at ayaw ko talagang pumunta, dahil iyon nga.
Conscience: Iyon ba talaga ang dahilan?
My Soul: Tumigil ka nga diyan konsensiya, iyon talaga ang dahilan.
Conscience: Talaga?
My Soul: Tumigil ka nga konsensiya, kinokonsensya mo ako e.
Conscience: Malamang, konsensiya nga ako e. Ano talaga ang dahilan bakit ayaw mong pumunta sa party? O, Sino talaga ang dahilan, ha?
My Soul: Iyon nga kasi ang dahilan e.
Conscience: Asus, kunwari pa e. Anong hindi ka pumupunta sa party na iyan? Halos hindi ka nga magka-undagaga para lang mapaghandaan iyan dahil sabi mo iyan lang ang nagpapasaya sa iyo sa whole year? Pero ayaw mo talaga ng socialization, ang gusto mo lang ay iyong banda dahil gwapo si Blake.
My Soul: Tumigil ka na nga.
Conscience: :p, sabihin mo na ang dahilan, spit it out.
My soul: Oo na, siya na. Siya na iyon.
Conscience: Si JLSC IV?
My Soul: Oo na siya na. Ayaw ko siyang makita. Takte.
"Aaaaaahhhhhhhhhh!!!!" sigawan ng mga tao. Tapos na pala ang game. Nakita ko rin na ang MVP ay si basta number 18.
***
I was wearing a black shirt, jeans and my limited edition Taylor Swift Keds. Pinusod ko lang ang buhok ko at nagpulbo.
Paglabas ko ng kwarto tinignan ko mula sa taas si Leny na nakasuot ng fairy style gown. Iyong may pakpak sa sa likod. Basta iyon. Si Thaliah naman nakasuot ng all black dress, lipstick at patusok na sumbrero. Haha! Di niya bagay maging witch. Nandoon din sa baba si Carlo na hindi ata naka-costume. Nakaupo sila sa white sofa bed habang nanonood ng tv.
Ilang steps na lang pababa ang hahakbangin ko ng nagsalita si Leny.
"Anong costume iyan girl? Mamamalengke?"
"Oo nga, hindi ka ready?" sabat naman ni Thaliah.
"Hindi e. Walang budget." ngumiti ako ng kaunti at pinatay ni Carlo ang TV.
"Batuhin kaya kita ng bato?" pananakot ni Leny.
"Eh, basta gusto ko ng ganito. E bakit si Carlo hindi naman siya naka-costume ah?" I argued when I saw Carlo wearing brown shirt and tokong shorts at naka-tsinelas. Akala mo magbi-bitch--este magbe-beach.
"Pupunta siya doon as Adan." Leny said and burst out laughing.
"Ha-ha-ha." sabay palakpak ko with sarcasm.
"I'm not joking around iyon talaga ang costume ko." sabi ni Carlo.
"Seriously?" nagulat pa talaga si Leny niyan.
She continued, "Totoo ang sinabi mo, Thaliah?"
"Magsu-suot ka talaga ng ganun?" asked Thaliah to Carlo.
Palingon-lingon lang ako sa kanila.
"Si Ryan Rems lang iyon nuh." sabat ko naman habang nakatayo pa rin sa harap nila.
Hindi ako pinansin. "Sabi ko, magcostume ka ng ganun kapag we will do that thingy na." thaliah said with quote to the thingy by her hands.
"Yucckkk!!!" Leny grunted.
"Marriage before sex." I said being the pa-virgin girl. What's the matter? Virgin pa ako ah.
"Marriage is paper." sagot naman ni Thaliah.
"Pssh." I rolled my eyes. "Marriage is Blessing."
"Ano ba naman kayo? Halloween Party tayo pupunta hindi sa bahay na walang kusina." sabi naman ni Leny.
"Ganun ka talaga ka-green?" tanong ko sa kanya.
She just replied a "he-he" but we decided to leave na baka ma-late pa kami. Hindi na nila ako pinilit pang mag-costume kahit pa sabi ni Leny, pamalengke daw ang suot ko. Dapat camouflage na lang daw ang suot ko dahil gustong-gusto ko raw makisiksik sa kanila sa dilim para maiwasan ang attention ng mga tao--which probably failed dahil ako palagi ang nananalo sa pagandahan ng costume at palaging nasa harap dahil hinihintay si Blake. Ang pinakamagaling na vocalist na kaklase ko na secret lang natin ah, crush ko--dati. Pero ginagamit ko na lang siyang crush ko daw kuno ngayon para maitago ko kung sino ang tunay na crush ko.
Sino ba ang crush ko?
Pinauna nila ako sa kotse--este limousine na nakapark sa harap ng bahay ko. Pagkapasok ko, not knowing kung sino ang nasa loob, I was trapped.
