AN: Another long chapter. Pambawi lang.
-
Just off from the hospital, I never waste my time and spend a bonding with my Kuya. Pinatutunayan lang niyan na seryoso s'ya sa na-realize niya. Talaga lang ha. But for me, I kinda miss his prescence, kaya hindi ko napigilan ang emotional outburst.
Kung tatanungin mo kung anong feeling ko ngayon?
Delightedly sad.
Hindi na ata mawawala 'yang mixed emotion na 'yan. It's as if it was rooted into my veins at kailangan pa talaga ng matinding surgery para mawala e.
Ayun, wala pa rin namang nagbago. Liban sa relationship status namin ni Kuya. Nandyan pa rin of course ang hint of bitterness. Syempre hindi pa nagsi-sink in sa 'kin ang mga nangyari tungkolâdun.
Tungkol sa kanya.
Ang hirap nga e. Hindi pa talaga full ang pagkamasaya ko.
Do he really care for me?
Maybe yes. Maybe no.
. . .but the true is I don't know.
Well maybe, he somehow admit a hint of itâbut parang hindi pa rin ako naniniwala. Or perhaps, ayaw ko lang talagang mag-commit.
After enjoying a ride kung saan natulog lang naman ako, we arrive at Casa Novaâeste The Lake Hills Resort (TLHR) in Batangas. I even took the advantage to smell some fresh air after running away from the parking.
"Wait. Hintay naman diyan." Kuya Zei exclaim.
Lumingon ako habang nagtatatakbo, "Bilisan mo kasi, gusto ko na makita 'yung dagat." I said exasperatedly.
Nang maabutan niya ko (ambilis kasi tumakbo), "Walang dagat dito uy." Halos mawalan ng hininga niyang sabi. Hingal na hingal e.
"Huh?" I said with a shrug. Naglalakad na ako.
My confusion was answered when we exited the parking and I was amazed. The sand was shimmering white with kubo type cottages beside, and a very calm and seemingly cold, crystal blue water. Walang alon. The water was surrounded with hills. It's a Lake!
Kaya pala The Lake Hills Resort.
Natawa na lang ako sa naisip ko.
Inaya ko si Kuya na mag-hiking. Kailangan pa talaga ng guide. Gusto kong ma-solo ang Kuya ko! But anyway, tagaktak na ang pawis ko at Hindi pa kami nakararating sa pupuntahan namin. Kahit hills lang ang mga ito, masukal siya at mahirap pasukin. Buti na lang at kumpleto kami ng gamit pati itong guide na nasa harap namin.
Fortunately, kami lang ang nandito. Nakakapagtaka. It's holiday season na pero hindi pa rin ako nakakakita ng ibang tao dito liban sa 'min, mga staffs, at itong guide. Well, siguro nga it's meant for us talaga, haha!
Napansin ko rin na kanina pa kalikot ng kalikot ang Kuya at nakatutok sa phone nito. Maya-maya rin ay may tumatawag sa kanya at medyo lumalayo siya. Naghahanap ng privacy, at signal siguro.
"Kuya!" I said pagkatapos ng pagte-text n'ya. Lumingon siya sa 'kin at tumakbo ako papunta sa kanya.
He look at me. "Trabaho nanaman? Akala ko ba walang ganyan ngayon?" I look at him suspiciously.
Syempre, gusto kong maging selfless pero gusto ko siyang ma-solo ngayon, kaya i'm a big a selfish right now.
He gave me a lopsided smile and cuped my face. "Di ba sabi ko akin ka lang ngayon?" I said.
