. . .
The Confusion
"You surely has the talent in breaking one's heart."
"Pity you?!" I said in disbelief. "Do you know how its hard for me to ask myself, is there any formidable reason behind your sadness?!"
Nakayuko siya.
"Oo, nung una wala akong pake. Pero, shit lang Liro. . . nakakagago. Alam mo 'yung feeling na hindi mo alam kung para saan ang ginagawa mo?" panenermon ko, nagpipigil ng luha. "Kasi Liro. . . nagkakaro'n na 'ko ng pakialam, at ang sakit lang na nakikita kitang ganyan."
Hindi siya nagsasalita.
Bago pa tumulo ang luha ko, inunahan ko siyang maglakad palayo pagkaahon. Sa paglalakad, tuluyan ko ng inilibas ang mga luha ko - umuulan naman kaya hindi halata. Pinupunasan ko ang mga luha gamit ang mga kamay ko, habang patuloy na nilalamig.
Hindi ko alam pero sadyang nailabas ko lang lahat kanina sa kaniya 'yung nararamdaman ko at gusto kong sabihin. Matagal ko na rin siyang nakikitang ganyan. Tuwing nag-aaway kami, nakikita ko sa mga mata niya ang lungkot.
He's playful, yeah. He's smiling, yeah. He's talking to me unlike to the others, yeah. But its plastic. Unreal. Ungenuine. He's pretending. Hiding the pain. And, he's totally sad inside. And its freakingly annoying that I don't know the reason why.
Naaapektuhan na 'ko e.
"Kenne, what happened?" nag-aalalang sabi ni Thali, pagkapasok ko sa kwarto. Hindi ko siya pinansin at tuluy-tuloy lang ako sa banyo. Naligo ako at nagpalit ng pantulog. Habang tinitingnan ang sarili sa salamin, bigla na namang nagtubig ang mga mata ko.
Ano ba talaga 'tong nangyayari sa 'kin? Ba't ako nasasaktan 'pag nakikita ko siyang nasasaktan din? Bakit may pakialam na ako sa kaniya ngayon? Pagkatapos ng lahat? Ano?
'Yung tataa?!
May kumatok. "Kenne, can I come in?" boses ni Thali.
Nagpunas ako ng luha saka nagsabing, "Lalabas na." Hindi naman masyadong mugto ang mga mata ko para mapansin niyang umiyak ako. Gayunpaman, kilala niya ako. 'Pag nagkulong ako sa cubicle o sa CR ng mas matagal, alam niya na may mali sa akin.
Umupo muna kami sa kama saka ko sinabi lahat ng nangyari. Siguro wala siyang masabi sa nararamdaman ko kaya niyakap na lang niya ako.
Halakhak.
"Thanks Peter." Narinig kong sabi ni Len, pagkabukas niya ng pinto. Napatingin kaming dal'wa ni Thali sa kaniya at ang masayang mukha niya ay napalitan ng lungkot.
"What is happening here?"
Na-gets niya rin siguro ang nangyayari nung tumingin sa kaniya si Thali. Umupo siya sa tabi ko at nakiramay na rin.
Parang may namatay ah?
Oo nga pala - patay na puso. Pagkatapos maikuwento ni Thali kay Len ang mga nangyari, biglang bumanat si Len, "Naku! Pumapaigbig ka na naman," pabiro niyang sabi sabay siko sa tagiliran ko. "tingin mo iiyak ka kung wala kang pakialam sa kaniya? Kaya, I therefore conclude hindi ka iiyak ng walang dahi-"
