The Nanny and the Manny ✔️

4. ✔️

(Boven in foto van Jack)

'Wij moeten overnachten in een hotel vanavond, aangezien wij morgen een drukke dag hebben. Ik neem aan dat ik de kinderen bij jullie achter kan laten.'

Meneer Roden kijkt ons met twee kraaloogjes aan.

'Natuurlijk.' Zegt Tyler.
'Slijmerd.' Mompel ik.

'Nou dan gaan wij maar.'

Wacht? Wat? Ze gaan nu?
Verward loop ik achter meneer en mevrouw Roden aan die hun koffers (die blijkbaar al klaarstonden) pakken op de gang.

Blijkbaar gaan dat soort dingen hier binnen twee seconden.

Mevrouw Roden begint verschikt om zich heen te kijken.
'Mijn zonnebril!'

Met haar hakjes rent ze elegant weg. Ik ren achter haar aan, aangezien ik geen idee heb wat er hier gebeurd.

'Gaat u zomaar weg?'
Mevrouw Roden knikt kort en kijkt zoekend om zich heen.

Plotseling staat ze stil waardoor ik zachtjes tegen haar aan bots.

'Sorry' mompel ik.

Mevrouw Roden schraapt haar keel en loopt weer verder.

'Maar krijgen wij geen instructies ofzo of een uitleg?'

'Nee, ik neem aan dat jij wel weet wat je moet doen. Toch?'
Nee!
'Ja'
'Mooi zo.'

Mevrouw Roden rent weer verder en stopt weer abrupt, waardoor ik weer tegen haar aanbots.

Ze gebaart met haar hand dat ik haar wat ruimte moet geven.
Beleefd zet ik twee stappen terug.

Mevrouw Roden pakt haar zonnebril en rent daarna weer verder.
Hulpeloos ren ik er achter aan.

'En waar slapen de kinderen?'
'Daar kom je snel genoeg achter.'

Zuchtend ren ik achter haar aan. Wat moet ik hier nou mee! Mijn eerste dag als Nanny en ik heb geen idee wat ik moet doen.

Ondertussen zijn wij alweer aangekomen bij de limo.

'Veel plezier!'
Mevrouw Roden zwaait half terwijl zij zich in de limo haast. Zodra ze zit rijdt de limo in volle vaart het erf af.

'Dat doen ze nou altijd.'

Ik kijk omlaag en kijk recht in Chelsea's schattige ogen.

'Wat doen ze altijd?'
'Weggaan.'
Verdrietig kijkt zij naar beneden. Het breekt mijn hart gewoon om een klein meisje zo te zien.

Voorzichtig ga ik door mijn knieën en til haar kleine hoofdje omhoog. Zodra zij mij aankijkt glimlach ik lief.

'Zullen wij straks een spelletje spelen?' Fluister ik.
'Ja' giechelt ze lief.

Tevreden tik ik Chelsea op. Ik wil aanstalten maken om met iedereen naar binnen te gaan als ik opeens gescheur hoor.

Ik draai mij om en zie daar een of andere roze barbie auto aankomen. Met daarin ofcourse een barbie pop.

'Wie is dat?'
'Damn.' Hoor ik Tyler fluisteren.
Zuchtend draai ik met mijn ogen.

Brandon kijkt met grote ogen omhoog naar Tyler en gaat dan net zoals Tyler staan. Met zijn armen over elkaar en iets naar achter geleund.

'Bem.'
Ik glimlach door zijn imitatie terwijl Tyler hem een klopje op zijn schouder geeft.
Meteen komt er een glimlach tevoorschijn bij Brandon.

Die jongen weet niet waar hij aan begonnen is.

De barbiepop stapt uit haar roze auto en rent op haar hakjes naar de oudste. Hoe heet hij ook alweer?

Dat is Jack! Dat hoor je te weten!

Oh ja Jack.

En jij noemt jezelf een Nanny.

Ze springt in zijn armen en voor dat ik het weet staan ze een potje te zoenen.

Met een vies gezicht bedek ik Chelsea haar ogen.
Zoek een kamer!

Het meisje opent haar ogen tijdens de kus en knipoogt naar Tyler.
En dat terwijl zij d'r tong in de bek van iemand anders.

Ik kuch awkward maar ik krijg geen reactie.

Oké...

Ik pak Chelsea en Brandon en loop met ze naar binnen want dit heeft geen zin.

Binnen aangekomen werp ik als eerst een blik op de klok.
19:30

Oke...? Misschien moeten we is beginnen met het avondeten.

'Jij kookt'
Geïrriteerd kijk ik naar de richting waar dat belachelijke stemgeluid vandaan kwam.

3x raden wie daar staat.

Een pompoen
Nee.
Een kwal
Nee. Naja het lijkt erop.
Niall Horan
Nee! Niet dat ik dat erg zou vinden...

Het is Tyler met zijn domme grijns.

'Uh nee, WIJ koken.'
'Jij kookt.'

Ik knijp mijn ogen tot spleetjes.
Ik ga niet koken.
Ik kan niet kijken.
Hij gaat niet koken.
Wie dan wel?

'Jack gaat koken!'
'Huh?'
Blijkbaar staat Jack in de keuken met zijn barbie.

'Is dit je Nanny?'
Ik kijk de barbie aan.

'Wat een slet!' Zegt ze
Mijn mond valt open van verbazing.
Heeft zij het nou over mij? Of over zichzelf?

Ik adem langzaam uit.
En weer in.
Uit.
In.

Ze is het niet waard.

'Anyway ik ga niet koken.' Zegt Jack.

Hij loopt naar boven met zijn slet.

'Fijn! Ik kook.' Zeg ik.
Tyler grijnst en loopt dan met de kinderen de keuken uit.

Oké even nadenken wat ga ik koken.

Tyler komt weer terug de keuken in met Chelsea op zijn nek, die vrolijk met een kleurboek aan het zwaaien is en Brandon die een teddy beer op zijn nek heeft. Terwijl hij een doos met kleurpotloden vast heeft.

Ze gooien alles neer op de eettafel en beginnen met kleuren.

'Wat willen jullie eten?'

Ik bedoel ik kan toch niets verzinnen. En zij zullen toch niets moeilijks verzinnen.

'Lasagne!' Schreeuwen ze in koor.

Lasagne?
Dat is toch niet zo moeilijk. Toch?
Ik zet een lieve glimlach op en pak haastig google erbij.

Recept lasagne

Ik pak alles wat ik nodig heb en lees de eerste stap.

Giet de geperste tomaten in de pan

Ik pak de tomatensaus en gooi het nogal slonzig in de pan.
De helft spat er naast en haastig begin ik het op te ruimen.

Dit gaat nog wat worden.

Opeens voel ik een adem in mijn nek. Een hand pakt samen met mijn hand de pan beet en de ander ligt op mijn bovenarm.

'Je ziet er zo klungelig uit. Zal ik het overnemen?'

Gelijk draai ik mij om waardoor ik opeens heel dicht bij Tyler sta.

'Ik ben niet klungelig.'

Tyler buigt wat naar voren en gaat met zijn vinger over mijn wang heen. Een rode vloeistof zit op zijn vinger.
Hij likt het behendig op zonder oogcontact te verliezen.

Fijn er zat tomatenspul op mijn gezicht!

'Weet je dat heel zeker?'
Waarschuwend kijk ik hem aan.
Dat ik klungelig ben betekend nog niet dat je het er in mag wrijven.
Lul!