The Nanny and the Manny ✔️

18

Vandaag hebben wij afgesproken om met Brandon te gaan voetballen. Chelsea is vandaag naar een vriendinnetje dus daarom ben ik alleen met Tyler en Brandon. Ik zie er enorm tegen op.

Ik kan helemaal niet voetballen!

Gillend duik ik omlaag om de bal te ontwijken die bijna mijn hoofd raakte.

Tyler staat mij grijnzend aan te kijken. Hij weer!
Brandon neemt trots de bal aan en begint ermee te rennen.
Tyler rent langs mij heen en duwt mij zachtjes aan de kant.

Bijna glij ik uit in de modder, maar gelukkig kan ik mijn evenwicht houden.

Ik werp een duivelse blik naar Tyler.
We zijn al een tijdje jongens tegen het meisje aan het spelen. Ja je leest het goed. Meisje als in enkelvoud.

Ik ren weer terug naar het doel aangezien Tyler grijnzend aan komt rennen met de bal.

Hij paast de bal over naar Brandon die ook grijnzend naar mij toe rent. Oh god.

De bal gaat weer terug naar Tyler.
Tyler schiet en...
Goal.

Tyler tilt Brandon lachend op. Een echte glimlach vormt zich op Tyler zijn gezicht. Brandon begint ook te lachen.
Die twee zijn ook zo schattig.

Wacht? Wat? Je bedoelt Brandon. Niet Tyler! Tyler is niet schattig.

'Fijn zijn we nu klaar?' Vraag ik.
'Nog niet.' Tyler stapt glimlachend naar voren.
'Omdat Brandon en ik zo aardig zijn mag jij proberen een goal te maken.'

Dit ga ik zo winnen. Ik knik en neem plaats.
Tyler legt de bal neer en Brandon staat in het doel. Je zou het niet verwachten maar Brandon is echt heel goed in voetballen.

Ik neem een aanloop om naar de bal toe te rennen. Helaas ben ik niet ik als ik niet grandioos op mijn bek ga.
Oftewel ik glij uit in de moeder en val op de grond.
Dat is nog niet alles want ik val met mijn gezicht in een modderplas.
Great!

Ik hoor Brandon het al uit gieren van het lachen.
Langzaam til ik mijn hoofd op. Ik wrijf met twee handen de modder uit mijn zicht.

Tyler probeert zijn lach in te houden, maar zodra onze blikken kruizen barst hij ook in lachen uit.

Brandon en Tyler liggen nu allebei op de grond mij uit te lachen.
'Je ziet er verschrikkelijk uit.' Zegt Tyler door het lachen door.

Ik haal diep adem.
Ik hijs mezelf op en ga voor Tyler staan.
'Verschrikkelijk geweldig.' Ik gooi mijn haar naar achteren en loop de tuin uit.

Als je faalt, faal dan met stijl.

Heupwiegend loop ik naar boven.
'Wat is dat?'
Verward kijk ik om.
Mevrouw en meneer Roden staan mij met open mond aan te staren.

Sinds wanneer zijn zij thuis?
'Wat is er met jou gebeurt.' Krijst ze.
'Uhm ik was aan het voetballen met uw zoon.'

'Voetballen?' Vol walging kijkt zij mij aan.
Dit betekend vast niets goed.

'Rustig schat.' Meneer Roden probeert zijn vrouw een beetje te kalmeren.

'Rustig?!' Krijst ze.
'Dat kind gaat hier voetballen met mijn kind en komt dan terug als een of ander monster en denkt dan dat ze door ons huis kan paraderen nog steeds als een monster!'

'Ik was onderweg naar de douch mevrouw.'
Tyler komt binnen lopen met Brandon. Brandon heeft ook modder op zijn kleren.
'Brandon!'

Brandon kijkt zijn moeder met grootte ogen aan.
'Lieverd.' Probeert meneer Roden alweer.
'Nee Herbert! Dit kan niet! Ze zitten onder de modder. Allemaal!'

Ik deins achteruit door haar stem volume.
Wat kan dat mens schreeuwen.
Meneer Roden pakt zijn vrouw vast bij haar schouders. Hij masseert haar lichtjes.

'Gaan jullie je maar schoonmaken. Wij zien jullie straks beneden.'

Ik knik dankbaar en sleur Brandon en Tyler mee naar boven.
Omg ik word straks zo ontslagen!
En waarom, alleen maar omdat ik ging voetballen en daardoor vies werd.
Ik doe toch gewoon mijn werk?
Tyler doet Brandon in bad zodat ik mij ook even kan douchen.

Ik laat de warme stralen over mijn lichaam glijden. Met moeite haal ik de modder van mijn gezicht. Mijn kleren heb ik al gelijk in de wasmand gegooid.

Over de was gesproken daar moet ik ook weer eens aan beginnen.
Zodra ik helemaal schoon ben stap ik onder de douche vandaan.

Beneden aangekomen zie ik Tyler en Brandon al op de bank zitten.
Meneer Roden zit tegen over ze.
Mevrouw Roden is nergens te bekennen.
Gelukkig.

Ik neem rustig plaats naast Tyler.
Meneer Roden schraapt ongemakkelijk zijn keel.

'Als eerste, waar zijn Chelsea en Jack.'
'Chelsea is bij Anna aan het spelen en die word thuis gebracht om 5 uur. En Jack...'
'Is bij wat vrienden.' Maakt Tyler mijn zin af.

'Hoe laat is Jack thuis?'
'10 uur.'
Meneer Roden kijkt mij argwanend.
'Hij eet daar.'

'Jullie hoeven niet zo te doen hoor. Ik weet dat Jack niet deugt. Maak je maar geen zorgen.'
Ik knik dankbaar.

'En nu het incident van net.'
Oh crap!

'Ik vond het niet zo erg. Ik bedoel jullie deden gewoon je werk. Mijn vrouw daar in tegen dacht daar iets anders over.'

Ik slik hoorbaar.
'Brandon ga maar even naar boven.'
Brandon knikt gehoorzaam naar zijn vader en loopt weg.
Nee Brandon!
Laat ons niet achter.
Zonder kinderen gaan ze ons sowieso vermoorden.

'Dus, mijn vrouw en ik zijn terug voor een dag of twee.'
Een dag of twee?
Ze zijn al 4 maanden ongeveer weg.

'Jullie weten dat de vakantie eraan komt?'
Meneer Roden wacht niet op ons antwoord en gaat ongestoord door.
'Aangezien wij over een paar dagen weer verder moeten met onze va- ik bedoel met ons werk.'
Zijn hoofd kleur licht roze als hij zich bijna verspreekt.

Ongelofelijk. Hij ziet dit gewoon als een vakantie.
'Betekend dit dat jullie met de kinderen op vakantie gaan. Dit hoort normaal gesproken niet bij jullie taak, maar dat wordt mijn vrouw d'r straf voor jullie. Het is dit of worden ontslagen.'

Op vakantie?
Met de kinderen?
oké.
Met Tyler?
no way!

Ik wissel een blik met Tyler.
'Is goed meneer. Waar gaan wij naar toe?' Zegt hij.

Wat?
'Jullie gaan naar Oostenrijk.'
Hallo? Ik heb nog niet ingestemd!

Tyler knikt.
'Dan regelen wij een vliegtuig voor jullie.'
Meneer Roden staat op en schudt Tyler zijn hand.
Hij steekt ook zijn hand uit naar mij.

Ik heb nog helemaal niet ingestemd!
'Summer kom op.' Zegt Tyler.
Ik geef hem een nijdige blik.
Dat heb ik nu niet nodig!

'Het is dit of ontslagen worden'
Zegt Meneer Roden.
Twijfelend kijk ik naar zijn hand.
Ik schud zijn hand.
Fijn! Ik ga wel weer op vakantie met de grootste eikel ooit.