The Nanny and the Manny ✔️

27.

Ik sla de deur van de tuin open en tref Chelsea aan die in het gras zit. Ze zit onder het afdakje waar geen tot nauwelijks sneeuw is gevallen. Ze heeft zelf een een blauw jurkje aan gedaan. De zon schijnt op haar gezicht terwijl zij vrolijk met een paardenbloem aan het spelen is.

Brandon zit iets verderop muziek te luisteren met een paar oortjes die hij waarschijnlijk van Jack heeft gekregen. Soms doet hij even een dansmove ertussen door, waardoor ik zachtjes begin te lachen.

Tyler komt eindelijk aan bij de tuin na 10 minuten.
'Zullen wij gaan?'
Chelsea schrikt op uit haar eigen wereldje en pakt mijn hand vast.
Tyler trekt voorzichtig Brandon zijn oortjes uit zijn oren.

'Let's go!'

#

'Nee! Dammit Tyler! Wij moeten hier naar rechts!'
Tyler kijkt mij arrogant aan en trekt de kaart uit mijn handen.
'Vrouwen.' Mompelt hij.

'Pardon'
Ik pak de kaart weer terug en draai hem een kwart slag.
'Kom kijken.' Zeg ik.
Tyler blijft stug staan en trekt zijn wenkbrauw op.

'Jesus Tyler kom gewoon!'
Tyler werpt een blik op de tweeling die in een stukje sneeuw aan het spelen zijn.
Ondanks dat het winter is is er op sommige plekken wel sneeuw maar op andere alleen maar gesmolten sneeuw door de zon.

Uiteindelijk komt Tyler achter mij staan om mee te kijken op de kaart.
'Kijk hier is het restaurant.'
Ik wijs naar een vork en lepel op de kaart.
'En hier zijn wij.'
'En hoe weet jij zo zeker dat wij daar zijn?' Vraagt Tyler.

'Dat weet ik gewoon!'

Goede comeback Summer! Goed gedaan.

Ik facepalm mezelf in gedachten. Dat was inderdaad een van de slechtste comebacks ever.
'Volg mij maar!'
Tyler grist te kaart uit mijn handen en loopt naar de tweeling toe.
'Ik doe wel weer al het werk.' Moppert hij.

Ik wil de kaart terug pakken maar mijn voet blijft haken achter een of andere boomwortel dat echt midden in de weg staat en ik plat op mijn buik neer.

Serieus boom? Kon je niet ergens anders je wortel boven de grond uit laten poppen.

Verward draait Tyler zich om.
Zodra hij mij ziet liggen begint hij het uit te gieren.
Ik voel weer een stekende pijn door mijn hand trekken.

Jesus Summer stel je niet aan

Ik haal diep adem om de pijn te onderdrukken.
Ik werp Tyler een nijdige blik aangezien hij is aangekomen op het punt dat er een geluid meer uit zijn keel komt.

Chelsea en Brandon hoor ik ook zachtjes giechelen.
'En jij... En jij-'
Tyler begint weer hartstikke hard te lachen om mijn blunder van zowat 10 minuten geleden.

Hij komt langzaam weer tot adem en haalt wat tranen uit zijn gezicht van het lachen.
'En jij wou de leiding nemen!'
Tyler begint weer hardop te lachen.
'Kom!'
Ik knik naar Brandon en Chelsea en loop dan stampvoetend verder.

#

Inmiddels is het alweer 5 uur en zijn wij nog steeds niet bij het restaurant aangekomen. Tyler loopt voorop met Brandon op zijn nek. Hij zingt uitgelaten allemaal liedjes die Chelsea en Brandon met liefde meezingen.
Chelsea heeft mijn hand vast terwijl ik geïrriteerd achter 'de leider' aan sjok.

Dit kan echt niet kloppen!
'Stop!' gil ik.
Tyler draait zich ongeïnteresseerd om.
'Dit kan niet. Ik zeg laten wij het vragen aan die oude vrouw daar.'
Ik wijs naar een oud vrouwtje dat onze richting op komt lopen.
'Nee ik weet 100% zeker dat wij goed gaan.'

Ik draai met mijn ogen en loop met Chelsea naar de oude vrouw toe.
'Sorry mevrouw, maar weet u misschien hoe wij naar het restaurant koetjes en kalfjes kunnen komen?'

De vrouw glimlacht lief naar mij.
'Maar natuurlijk.' Een krakerige stem komt uit de vrouw haar keel.

'Jullie zijn zelfs heel dichtbij. Jullie hoeven alleen nog maar rechtdoor en dan komen jullie er vanzelf wel.'

Ik knik dankbaar terwijl ik mijn kaken op elkaar klem.
Ik loop weer terug naar Tyler. Ik kijk hem niet eens aan en loop rechtdoor.

Tyler begint te lachen aangezien hij waarschijnlijk al heeft geraden wat de oude vrouw zei.
'En wat zei ze?' Vraagt hij toch nog.
'Je had gelijk.' Mompel ik.
'Wat zei je?'

'Je had gelijk! Laten wij nu gewoon naar dat restaurant gaan!'
Tyler begint te lachen.
'Ik heb altijd gelijk.' Hij knipoogt naar mij en stapt vrolijk door met Brandon op zijn rug.

#

Ik kijk naar het lekkere stuk vlees op mijn bord.
Ik probeer voorzichtig met mijn pijnlijke hand mijn bestek op te pakken maar weer trekt er een enorme pijn door mijn pols.

Shit!

Ik bijt op mijn lip en pak stug mijn mes vast.
Tyler zit al als een of ander beest op het heerlijke stukje vlees te kauwen en Chelsea en Brandon nemen genoegen met hun kindermenu.

Ik haal diep adem en zet het mes in het vlees. Langzaam ga ik door het vlees heen. Zodra ik een stukje heb gesneden laat ik opgelucht het mes neer vallen, wat ervoor zorgt dat iedereen mij aankijkt.

Ik glimlach vaag en neem een hap van het stukje vlees waar ik net zoveel pijn en moeite in heb gestoken.
Okay en nu nog een stukje.
Ik pak weer met veel pijn en moeite het mes vast. 

Ik probeer een traan te onderdrukken maar langzaam aan rolt er toch een traan over mijn wang.

'Summer?'
Ik kijk op in de ogen van Tyler.
Ik veeg snel mijn traan weg en glimlach naar hem.
'Ahha.'

Bezorgd kijkt Tyler mij aan.
'Summer kom even mee.'
Tyler stapt op uit zijn stoel.
'Jongens doe even rustig wij zijn zo terug.'
Tyler knikt naar mij en gehoorzaam loop ik achter hem aan.

Hij loopt recht naar de meiden wc.
Ik zie een paar meiden verontwaardigd naar Tyler kijken.
Tyler geeft een waarschuwende blik en binnen twee seconden zijn alleen Tyler en ik nog in de meiden wc.

'Ga zitten.'
Hij wijst naar de wastafel.
Zonder tegenspraak neem ik plaats op de wastafel.
Wat is zijn plan?

'Geef mij je hand.'
Ik trek een wenkbrauw op.
'Kijk Tyler ik snap dat je je zorgen maakt maar het gaat pri-'
'Geef mij je hand.' Zegt hij dit keer bevelend.

Ik zucht, aangezien ik weet dat hij niet nog een keer tegenspraak duldde.

Ik rijk hem mijn hand verbonden in verband.
Tyler pakt het voorzichtig vast waardoor ik weer een steek voel.
Het doet echt veel meer pijn dan ik had verwacht.

Tyler kijkt bezorgd naar mijn gezichtsuitdrukking.
'Gaat het?' Zegt hij zachtjes.
'Ja het gaa-'
'En nu eerlijk.'

Hij moet echt is stoppen met mij te onderbreken.
Ik hou mijn lippen stijf op elkaar.
Blijkbaar is dat genoeg voor Tyler.
'Nee dus' zucht hij.

'Summer waaro-'
'Dan ben ik zo'n aansteller.'
En nu onderbreek ik hem is.

Tyler kijkt weer op in mijn ogen.
'Summer.' Zucht hij.
'Jij bent helemaal geen aansteller! En als iets pijn doet dan doet het pijn. Dus wij gaan straks nog even naar het ziekenhuis om te checken wat er met jou hand aan de hand is.'

Ik geef hem een waterige glimlach.
'Ik trek het wel.'
Tyler legt liefkozend zijn hand op mijn wang.
Ik laat mijn hoofd erop steunen en sluit even mijn ogen.
'Het komt wel goed.' Zegt hij zachtjes.
'Beloofd?' Vraag ik bijna onhoorbaar.
'Beloofd.'