The Nanny and the Manny ✔️

15.

Tyler Mc Call

Ik staar naar het asbakje voor mij.
3 peuken liggen er in.
Ik luister naar Summers ademhaling.

Voor dat ik het weet heeft ze mij in een knuffel getrokken.
Ik verstar door deze actie, maar al snel geef ik mij over.

Van de ene kant had ik het haar nooit moeten vertellen. Alles komt in een klap terug waaien. Mijn vader... mijn moeder... het is allemaal mijn schuld...

Maar vanaf de andere kant ben ik blij dat ik een deel hardop heb gezegd.

'Ik laat je wel even alleen.'
Ik ben te zwak om er tegen in te gaan.
Ik bedoel wat gezelschap zou op dit moment niet erg zijn.

Summer laat mij langzaam los. Zonder haar lichaamswarmte is het op dit moment wel frisjes.

Zodra ze de deur uit is steek ik nog een peuk op.
Waarom heb ik dit toegelaten?
Nu komt alles in een klap weer terug.

13 jaar geleden
Hij wil mij vermoorden.' Fluistert mijn papa.
Vanachter de deur kijk ik toe hoe mijn moeder mijn vader probeert te sussen.
Over wie heeft hij het?

Mijn blikken kruizen met die van mijn papa. Zijn ogen worden donker.
Hij begint te schreeuwen en te wijzen naar mij.

Bang deins ik een paar stappen achteruit.
'Papa?'

Mijn moeder gebaart dat ik wat afstand moet nemen. Gehoorzaam verstop ik mij weer achter de deur.
De laatste tijd heeft mijn papa een beetje raar gedaan. Afstandelijk.

Mijn moeder komt bezweet binnenlopen.
'Ga maar naar boven.' Zegt ze zachtjes.
'Maar... ik-'
'Geen ge-maar lieverd.'

Ze geeft een aai over mijn bol.
Ik knik verward.
'Ga maar alvast slapen ik kom zo welterusten zeggen.'

Gehoorzaam loop ik naar boven.
Ze is de hele avond beneden gebleven. Ik heb alles gehoord.
Mijn papa die schreeuwde dat hij mij niet meer wilde. Mijn moeder die hem probeerde te sussen. Mijn gejank wat ik probeerde te onderdrukken.

11 jaar geleden
Langzaam loop ik vanaf het speelplein naar huis. Juf Sacha heeft ons vandaag iets eerder vrij gegeven.

Voor sommige kinderen was dat een probleem omdat ze dan alleen naar huis moesten, maar ik was niets anders gewend.
Mijn ouders heb ik de laatste tijd niet veel gezien.

Mijn moeder soms nog een beetje, maar mijn papa daar vang ik alleen maar een glimp van op als ik geluk heb.

Ik mag niet bij hem in de buurt komen.
Ik mag niet met hem praten.
Ik mag niet met hem voetballen.
Ik mag helemaal niets.
Maar ik mis hem zo erg.

Opeens zie ik mijn vader op straat strompelen. Mijn moeder sjokt er langzaam achteraan.
'Papa!' Schreeuw ik.
Een soort vreugde vult zich in mijn lichaam.

Mijn papa!
Mijn papa's hoofd draait zich met een ruk om. Zodra onze blikken kruizen strompelt hij naar achteren.
'Jij' zegt hij in angst.

'Tyler! Blijf waar je bent!' Schreeuwt mijn mama.

Ik had naar haar moeten luisteren! Maar ik was te eigenwijs.
Te egoïstisch.

Ik heb mijn vader voor bijna 2 jaar niet gesproken. Ik mis zijn lichaamswarmte. Zijn lach. Onze grappen. Ik mis hem!
Ik wil hem vasthouden. Knuffelen!

Ik wissel nog snel een blik met mijn moeder. Haar blik is streng. Ik word er bijna bang van.
1 knuffel!
Maar 1 knuffel!

Voor dat ik het door heb zijn mijn benen al begonnen met rennen. Ze kunnen niet stoppen! Ze hebben maar 1 doel en dat is bij mijn papa komen.

Mijn papa kijkt mij angstig aan en begint achter uit te lopen.
De weg op.
Een schreeuw.
Een knal.

11 jaar geleden
De begrafenis is begonnen. Ik ben strak in pak net zoals de rest van de familie die zich netjes gekleed heeft.
Mijn vaders kist verdwijnt langzaam in een of ander gaat in de aarde.

Waar gaat hij naar toe?
Waar is mijn papa?
Tranen rollen over mijn wangen. Net zoals bij mijn moeder.

Ik pak mijn moeders hand vast. Haar blik rust op die van mij.

Een flits gaat door haar ogen en gestoken als een bij trekt ze haar hand terug.
'Mama?'
Ze zegt niets.

'Mam? Waar gaat papa naar toe?'
Haar blik is duister als ze mij aankijkt.
'Het is jou schuld. En het zal altijd jou schuld blijven zijn.'

Ik haal diep adem.
'Het is niet mijn schuld.' Mompel ik.
'Waar gaat papa naar toe?!' Zeg ik nu iets Harder.

'En nou is het klaar.' Sist ze.
'Jij hebt dit gedaan! Je mocht niet naar je vader gaan en je ging toch! Je luisterde niet! Je was te egoïstisch! Je dacht alleen maar aan jezelf. En kijk wat er is gebeurd. Je vader is dood!'

Ik begin nog harder te huilen dan normaal. Ze heeft gelijk het is mijn schuld.
Ik deins een paar stappen achteruit zodra mijn moeder zich weer omdraait naar de kist waarin mijn vader ligt en nu wordt begraven.

Ik kan hier niet blijven. Ik zie hoe de rest van de familie op me neer kijkt. Het is mijn schuld!

Ik strompel achteruit en val hard neer op mijn billen.
Ik krabbel overeind en begin te rennen.
Ik weet niet waar naar toe, maar ik ren. Ze hebben allemaal gelijk!

Woest veeg ik een traan weg die zijn weg naar beneden probeert te vinden.
Ik leg mijn laatste peuk van het pakje in de asbak.

Ik haal diep adem.
Ik ben een rotjoch!
Ik loop weer naar binnen.
Summer zit in kleermakers zit op het bed. Vragend kijkt ze mij aan.

'Mag ik bij je komen liggen.' Vraag ik zachtjes.
'Natuurlijk.'
Ze glimlacht lief en slaat de deken voor mij open.

Ik haal diep adem en kruip naast Summer in bed.
'Gaat het.' Fluistert ze.

'Ja. Ik heb gewoon, ik moet uuh'
Ze glimlacht lief en kruipt dan tegen mij aan.

Geez! Tyler waar is je mannelijkheid gebleven!
Ik sla beschermend een arm over haar heen.
'Dankjewel.' Zucht ik.

Summer nestelt zich nog dieper tegen mij aan.
'Geen probleem.'

Tyler! Wat ben je? Gay? Kom op gast!

Ik glimlach kort.
Al snel beginnen mijn oogleden zwaar aan te voelen en beland ik in een diepe slaap.