The Nanny and the Manny ✔️

3. ✔️

(Boven in foto van Chelsea)

Summer Evans

'Wat? Een Manny? Jij? Laat mij niet lachen'
Even serieus Tyler ziet er niet echt geschikt uit om een Manny te zijn en ik heb sowieso geen behoefte aan een collega. Vooral geen mannelijk collega van mijn leeftijd!

Tyler kijkt me aardig serieus aan. Wacht is hij serieus serieus?
Voor dat ik het weet begin ik te lachen. Een player als Manny?

'Maar...jij?' Probeer ik eruit te krijgen tussen het lachen door.

Opeens word ik ruw tegen de muur aan gedrukt. Tyler staat zo dicht bij dat ik geen kant op kan.

'Ja een Manny ja. Had je er problemen mee? Beter verpest jij dit niet voor mij, want anders verpest ik het voor jou, Summer Evans. Ik heb de macht om jou in een klap te laten ontslaan. Dus beter hou jij nu je mond!'
zegt Tyler sissend.

Ik slik hoorbaar.
Heeft hij agressie problemen ofzo?

Tyler duwt zich van mij af, checkt zichzelf in de spiegel en loopt dan de badkamer uit.
Zodra hij de badkamer uitloopt blaas ik de ingehouden lucht uit.

Wat bedoelt hij nou weer met mij ontslaan? Wie denkt hij wel niet dat hij is?

'Summer Evans en Tyler Mc Call kunnen jullie je melden in de keuken?'

Verbaast kijk ik om mij heen.
Wie zei dat?

Dan valt mijn oog op een intercom tussen de wasbakken in. Oké... zo kan je ook communiceren.

Ik doe 2 plukjes goed en loop de kamer uit.

Zodra ik de deur van mijn slaapkamer dicht gooi hoor ik nog een deur dicht gaan. Ik kijk naar rechts en daar staat Tyler.

'Wedden dat ik eerder in de keuken ben.' Fluister ik.

Ik had niet verwacht dat Tyler mij zou horen maar aangezien hij rolt met zijn ogen heeft hij t binnen gekregen. Wat ik aanschouw als challenge accepted.

Zo snel als ik kan ren ik naar de trap. Net als ik de eerste trap trede af wil rennen word ik vanachter mijn middel vast gegrepen.

'Laat mij los!'

Ik probeer mij los te wringen, maar Tyler toont geen genade. Hij tilt mij op en loopt met mij naar mijn slaapkamer en gooit mij neer op mijn bed.

'Laten we dit een andere keer afmaken.' Zegt Tyler sexy.

Hij schenkt mij een knipoog en loopt mijn kamer uit.
Wacht even! Nu is hij sneller beneden.

Snel ren ik mijn kamer uit. Ik zie Tyler aan het begin van de 2de trap staan. Ik kan het nog halen!

Ik trek een sprintje van de 1ste trap, neem een aanloop en spring vol op zijn rug.

'Wat? Summer! Ga van mij af!'
Tyler begint gevaarlijk te strompelen op de trap. Misschien was dit toch niet zo'n goed idee.

Zodra ik merk dat Tyler zijn evenwicht gaat verliezen spring ik van zijn rug.

Haha nu ben ik sneller in de keuken. Ik wil het laatste stukje van de trap af rennen, maar natuurlijk struikel ik over mijn eigen voeten. Ik probeer mij nog vast te pakken aan de reling van de trap, maar daar kom ik niet bij. Dus val ik met een harde klap op de grond.

2 seconden later hoor ik een klap naast mij. Ik wist dat Tyler ook zou vallen

Ik kreun moeizaam van de pijn en probeer mijzelf omhoog te hijsen. Ook al heb ik bonzende koppijn en last van mijn pols. Ik wil niet verliezen!

Tyler springt binnen 2 seconden op zijn benen en kijkt zoekend om zich heen.

'Keuken, waar is de keuken?' Hoor ik hem mompelen.

Wat kan ik nu nog doen om hem tegen te houden. Ik bedoel hij staat al op zijn benen en ik niet.

Ik weet het! Hopeloos wil ik zijn been vast pakken maar net als ik naar zijn been grijp rent hij weg.

Hij heeft de keuken gevonden!

Ik krabbel overeind en ren achter Tyler aan. Shit! Hij heeft gewonnen.
Fijn.
Nu staat het officieel 2-0 voor Mc Call.

In de keuken staan er drie kinderen op een rij met daar achter de ouders gok ik.

Het moet er vast nogal apart hebben uit gezien hoe eerst Tyler en daarna ik rennend de keuken in kwamen.

Mevrouw Roden schraapt haar keel en kijkt ons allebei afkeurend aan.

Ik vang mijn blik op in het spiegelbeeld van de magnetron.

Omg!

Mijn haar staat alle kanten op. Ik lijk net een blonde cactus!
'Ik ben mevrouw Roden en dit is meneer Roden en dit zijn de kinderen waar op jullie moeten letten.'

Alweer zo een bekakte stem.

'Jack 17 jaar.'

Wat? 17! Ik verwacht dat ik niet voor hem moet zorgen.
'Jack!' Roept meneer Roden.
'Netjes.'

'Hallo, ik ben Jack en ik ben 17 jaar.'

Nogmaals moet ik voor hem zorgen!

Opeens voel ik een kind om mijn been hangen. Ik kijk naar beneden en zie een klein meisje met twinkelde oogjes mij aan kijken.

'En dit is de tweeling Chelsea en Brandon van 7 jaar oud.' Zegt mevrouw Roden.

Chelsea kijkt mij aan.
'I like you.' Zegt zij blij.
Ik glimlach naar haar en aai over haar hoofd.

'I like you to.'

Ik kijk naar Brandon die op kijkt naar Tyler. Tyler heeft blijkbaar ook de magnetron gevonden en hij is dus druk bezig met zijn haar.

Brandon begint ook aan zijn haar te plukken terwijl hij met grote mond naar Tyler kijkt.

O nee! Hij ziet het helemaal verkeerd. Tyler is niet het goede voorbeeld!
Dit gaat nog wat worden.