Οι τοίχοι ανάμεσα μας. 2

Κεφάλαιο 14

Καθίσαμε λοιπόν και οι τέσσερις στο τραπέζι για να φάμε, αλλά κανένας δεν μιλούσε...

<< Εεε, να με συγχωρέσετε εμένα αλλά πρέπει να φύγω.>> λέω μόλις τελειώνω το φαγητό μου και σηκώνομαι από το τραπέζι για να πάω στο δωμάτιο.

Από πίσω μου φυσικά έτρεξε ο Γιάννης.

<<Που πας;>>

<<Στο νοσοκομείο...>>

<<Θα έρθω μαζί σου!>>

<<Ξέχνα το!>> του λέω και πάω να βγω από το δωμάτιο αλλά μπαίνει μπροστά.

<<ΦΥΓΕ!!>> φωνάζω και τον σπρώχνω.

Βγαίνω από το δωμάτιο μου, πάω στο σαλόνι, λέω στην Φανή να πάρει τα κλειδιά μου για το σπίτι και ότι θα μιλήσουμε αργότερα και φεύγω.

Σίγουρα θα τους έχω τρελάνει με την κυκλοθυμική συμπεριφορά μου... Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς! Έχω πιεστή πολύ αυτή την περίοδο. Οι πανελλήνιες, ο Δημήτρης και ο Γιάννης. Και τώρα που το θυμήθηκα έχω χάσει αρκετές μέρες από το διάβασμα μου. Πρέπει να μπω πάλι στο πρόγραμμα διαβάσματος μου, να είμαι δίπλα στον αδερφό μου και όλα τα άλλα θα είναι δευτερεύοντα.

Εδώ που τα λέμε και το ξανασκέφτομαι αυτό με τον Γιάννη ήταν ένα λάθος... Δεν έπρεπε να γίνει! Εγώ και αυτός τελειώσαμε, δεν υπάρχουμε πια. Καλά ντάξει μπορεί να υπάρχουν συναισθήματα αλλά, όχι, το "εμείς", το "μαζί" δεν υπάρχει, τέλειωσε, δεν υπάρχουμε μαζί, είμαστε πλέον ξεχωριστά όντα. Ας κοιτάξει ο καθένας την ζωή του, αρκετά τα κάναμε πιο περίπλοκο το πράγμα. Εγώ και αυτός δεν θα ξαναγίνουμε "εμείς", δεν θα ξανά υπάρξει κανένα "μαζί".

Αν ήταν αλλοι στην θέση μου θα ήθελαν πολύ να είναι ξανά μαζί σου επειδή υπάρχει το συναίσθημα. Άλλα εγώ δεν ανήκω στους άλλους και εγώ είμαι ο άνθρωπος που θα ακολουθήσει την λογική και όχι το συναίσθημα. Δεν γίνεται να ξανά πέσω στα ίδια σκατά όταν θα φύγει πάλι, έχω μια πολύ σημαντική χρονιά μπροστά μου και θα αφήσω τίποτα να μπει εμπόδιο στον στόχο μου!

Ναι μπορεί να ακούγεται εγωιστικό αλλά έχω κάνει πολλά για αυτόν τον άνθρωπο, έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό αλλά δεν είμαι πλέον διατεθειμένη να το ξανά κάνω.

Θα μου λείψει βέβαια, είναι φυσικό, αλλά δεν πειράζει θα τον ξεχάσουμε και θα έρθει ο επόμενος.

Προς το παρόν όμως προέχουν οι πανελλήνιες και η οικογένεια μου.

Συγγνώμη για την απόχη μου τόσο καιρό αλλά υπήρχαν πολλά προσωπικά πράγματα να αντιμετωπίσω και πλέον βρίσκομαι και εγώ στην κρίσιμη χρονιά των πανελληνίων. Ελπίζω να ανεβάσω σύντομα το επόμενο κεφάλαιο και ευχαριστώ πολύ για την υπομονή σας.