Οι τοίχοι ανάμεσα μας. 2

Κεφάλαιο 15

Φτάνω στο νοσοκομείο και κατευθύνομαι προς το δωμάτιο του αδερφού μου. Στο θάλαμο, έξω από το δωμάτιο του βλέπω τους γονείς μου. Αμέσως τρέχω στην αγκαλιά της μαμάς μου που ήδη έκλαιγε και άρχισα να κλαίω και εγώ μαζί της.

Αφού ηρεμήσαμε καθίσαμε να μιλήσουμε.

Ο ένας προσπαθούσε να παρηγορήσει τον άλλον... Ο πατέρας φυσικά βράχος! 

Το κινητό μου άρχισε να χτυπάει και πολύ άργησε σκέφτηκα. Ήταν ο Γιάννης... Βγήκα έξω για να το σηκώσω γιατί δεν ήθελα να ακούσουν κάτι οι δικοί μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα και σήκωσα την τέταρτη συνεχόμενη κλήση του.

<<Τι θες;>> τον ρωτάω απότομα.

<<Τι έπαθες και μου μιλάς έτσι;>>

<<Μην απαντάς στην ερώτηση με ερώτηση!>>

<<Δεν ξέρω τι σε έχει πιάσει αλήθεια, αλλά είμαι διατεθειμένος να σε βοηθήσω.>> μου λέει ψύχραιμα.

<<Δεν χρειάζομαι καμία βοήθεια. Τώρα θα μου πεις τι θες;>>

<<Σε 2 λεπτά φτάνω εκεί.>> λέει.

<<Που εκεί;>> ρωτάω.

<<Έρχομαι στο νοσοκομείο να σε βρω.>> απαντάει και μου το κλείνει.

Ξεροκέφαλος! Ποιος του είπε να έρθει εδώ, δεν το χρειάζεται κανείς εδώ!

Και στο επόμενο λεπτό εμφανίζεται μπροστά μου.

<<Άννα θα μου πεις επιτέλους τι σε έπιασε ξαφνικά;>> με ρωτάει ανήσυχα.

<<Δεν με έπιασε τίποτα και να με έπιανε δεν νομίζω να είναι στα ξαφνικά!>>

<<Ξέρω ότι είναι δύσκολο αυτό που περνάς. Αν μπορούσα να κάνω κάτι που να σε κάνει καλύτερα όμως, θα το έκανα.>>

<<Ξέρεις κάτι; Υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις...>>

<<Τι;>>

<<Να μη με ξανά ενοχλήσεις...>>

<<Εεε;>>

<<Δεν θέλω να έχουμε καμία απολύτως σχέση εμείς οι δύο.>>

<<Είσαι σίγουρη;>> ρωτάει χαμηλόφωνα κοιτώντας κάτω.

<<Πιο σίγουρη από ποτέ!>>

<<Όπως επιθυμείς.>> μου λέει και σηκώνετε για να φύγει.

Τον κοιτούσα καθώς έφευγε... Θα μου λείψει, σίγουρα θα μου λείψει αλλά είναι για το καλό μου. Ελπίζω να μην τον ξαναδώ όσο θα είναι εδώ...