Οι τοίχοι ανάμεσα μας. 2

Κεφάλαιο 6

Ξεφύσιξα, σήκωσα το βλέμμα μου και τον κοίταξα. Ήθελα να καταλάβω αν πραγματικά το ήθελε...
Και το ήθελε, το ήθελε σαν ο εθισμένος στα ναρκωτικά την δόση του. Τόσο πολύ είχε αναγκή μια κουβέντα μου;

<<Καλά ντάξει...>> λέω και πάω να κάτσω σε ένα πεζούλι κάτω από την πολυκατοικία μου και με ακολουθεί και αυτός.

<<Λοιπόν;>> ρωτάω κοιτάζοντας τον στα μάτια.

<<Δεν έχω προετοιμαστεί για αυτό... Δεν το περίμενα...>> μου λέει διστακτικά.

<<Κοίτα είναι αργά, όταν βρεις τι θες να πεις ξέρεις πως θα με βρεις.>> και πάω να σηκωθώ αλλά με τραβάει κάτω για να κάτσω πάλι.

<<Μη φύγεις σε παρακαλώ, συγγνώμη για την ώρα και για όλα... Και ξέρω ότι σου έχω πει πάρα πολλές φορές συγγνώμη, αλλά συνεχεια μου δημιούργεις συναισθηματα που δεν μπορώ να συγκρατίσω και δεν ξέρω πως να τα αντιμετωπίσω. Μου λείπεις πολύ, πάρα πολύ! Και εγώ ο μαλάκας περίμενα να έρθουν οι διακοπές για να σε δω και σε βλέπω με αυτόν τον βλάκα, ενώ εγώ δεν άγγιξα καμία γιατί εγώ θέλω εσένα, μόνο εσένα! Γιατί το έκανες αυτό Άννα; Με ξέχασες; Τι έγινε χάθηκε όλο αυτο που ένιωθες; Τι νιώθεις για μένα τέλος πάντων!;; Γιατί εγώ δεν σε ξέχασα λεπτό και αντί να σε ξεπεράσω το συναίσθημα μου φούντωσε πιο πολύ! Με'χεις τρελάνει Άννα, αλήθεια σε λέω... Θα μπορούσα να τον σκοτώσω αυτόν τον μαλάκα για την πάρτυ σου!>>

<<Δεν είναι ούτε βλάκας, ούτε μαλάκας, είναι μια χαρά παιδί εντάξει;>>

<<Ναι, ναι σίγουρα μου λέει ειρωνικά και με εκνεύρισε απίστευτα.

<<Ούτε καν που τον ξέρεις!>> είπα και τον κοίταξα με ένταση.

<<Ναι οκ... Περιμένω κάποιες απαντήσεις στις ερωτήσεις μου.>> μου λέει και αναστενάζω... Τι να του πω τώρα; Επιλέγω την σιωπή...

<<Πες κάτι... Πες ένα δεν σε γουστάρω μία πια και δεν θέλω να μου μιλάς και σε μισώ! Αλλά πες το! Πες το και όταν θα μου το λες θα με κοιτάς στα μάτια για να δω αν το εννοείς ή αν το λες από εγωισμό.>> μου είπε και εγώ δάγκωνα τα χείλη μου και αυτός έκανε σαν ψυχοπαθής.

<<Σταμάτα να κάνεις σαν προβληματικός!>> του λέω και με κοιτάει με ένα ύφος.... Και ξανακάθεται αφού ήταν όρθιος και περπατούσε πάνω κάτω, πάνω κάτω, μες τα νεύρα...

<<Ωραία θα μου πεις τώρα;>> μου μιλούσε φυσιολογικά, χωρίς ένταση στη φωνή του, χωρίς καμία ειρωνεία, χωρίς κανένα συναίσθημα!