Οι τοίχοι ανάμεσα μας. 2

Κεφάλαιο 10(Γιάννης)

Εκεί που την κρατάω μέσα στην αγκαλιά μου, σηκώνει το κεφάλι της και με κοιτάει έντονα στα μάτια. Το ίδιο κάνω και εγώ.
Θέλω να την φιλήσω τόσο πολύ! Θέλω να την αρπάξω και να την φιλάω όλο το βράδυ μέχρι να την χορτάσω, αλλά δεν γίνεται. Για αυτό πρέπει να σηκωθώ από το κρεβάτι αλλιώς δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα.

<<Καλύτερα;>> την ρωτάω καθώς σηκώνομαι και στέκομαι μπροστά της όρθιος.

<<Ναι, ευχαριστώ... Πάμε μέσα;>> λέει και σηκώνεται και αυτή και βγαίνει από το παλιό δωμάτιο του Δημήτρη.

Την βλέπω να πηγαίνει προς την κουζίνα και να ανοίγει τα ντουλάπια. Λογικά θα θέλει να φάει. Εγώ πάω στο σαλόνι και κάθομαι στον καναπέ, πέρνω το τηλεκοντρόλ για να δω αν έχει καμιά καλή ταινία.

<<Εσύ δεν θες κάτι να φας;>> με ρωτάει καθώς μπαίνει μέσα στο σαλόνι με ένα σάντουιτς.

<<Μπα, όχι, ευχαριστώ πάντως.>>

<<Εσύ ξέρεις.>> μου λέει και αρχίζει να τρώει.

<<Βόδι.>> της λέω για να την πειράξω αλλά δεν μου δίνει καμία απολύτως σημασία.

Αφού τρώει όλο το σάντουιτς, πάει να αφήσει το πιάτο στην κουζίνα ενώ εγώ έχω προσηλωθεί σε μια ταινία, αστυνομικό θρίλερ.
Ξαφνικά έρχεται από πίσω μου και με χτυπάει στο κεφάλι και γυρνάω να την αγριοκοιτάξω.

<<Για πριν!>> μου λέει και πάει να κάτσει στον καναπε αλλά την τραβάω πάνω μου.

<<Ζήτα συγγνώμη πριν να είναι αργά.>> της λέω και την σφίγγω πάνω μου, ενώ τα χείλη μας είναι πολύ κοντά και δεν ξέρωπως θα αντέξω να μην την φιλήσω.

<<Συγγνώμη...>> μου λέει και την αφήνω.

<<Συγγνώμη που είσαι τόσο βλάκας!>> συνεχίζει αλλά αποφασίζω να μην την κάνω κάτι και συνεχίζω να παρακολουθώ την ταινία. Αυτή καθόταν δίπλα μου και έδειχνε σκεπτική, για αυτό κλείνω την τηλεόραση.

<<Τι σκέφτεσαι;>> την ρωτάω. Το μόνο που κάνει είναι να με κοιτάει με ένα γλυκό χαμόγελο που κάνει την καρδιά μου να χορεύει σαν τρελή. Δεν μου απάντησε, επικρατούσε σιωπή, το μόνο που γίνετε είναι να κοιτάμε ο ένας τον άλλον με τα χαζά μας χαμόγελα. Κάποια στιγμή η Άννα ξεφυσάει και κοιτάει κάτω.

<<Τι έπαθες;>> την ρωτάω και πάω να χαιδέψω τα μαλλιά της. Αλλά αυτη έρχεται και χώνεται στην αγκαλιά μου, πράγμα που δεν περίμενα καθόλου. Έτσι πως είχε φωλιάσει στην αγκαλιά μου, σηκώνει το κεφάλι της και με κοιτάει με αυτά τα ματιά που μου κόβουν την ανάσα.