Οι τοίχοι ανάμεσα μας. 2

Κεφάλαιο 2

Κουνάει το κεφάλι της αρνητικά...
Τέλεια θα'ναι εδώ στις διακοπές των Χριστουγέννων... Πολύ ωραία...

<<Για αυτό δεν ήθελα να στο πω! Τώρα θα κάθεσαι σαν κουτσούρο να κοιτάς το πάτωμα και να σκέφτεσαι αυτό το θέμα.>> μου λέει διακόπτοντας τις σκέψεις μου. Αν και έχει δίκιο.

<<Όχι, όχι όλα καλά. Αλλά αν δεν μου το έλεγες θα θύμωνα πολύ γιατί τώρα μπορώ να προετοιμαστώ ψυχολογικά... Δηλαδή φαντάσου πως θα αντιδρούσα αν τον έβλεπα ξαφνικά μπροστά μου.>>

<<Κακό, δεν θέλω να το φανταστώ καθόλου!>> και έτσι αρχίσαμε να γελάμε.

Αφού επιτέλους ετοιμαστήκαμε, περιμέναμε να μας πάρει τηλέφωνο ο Πάνος γιατί θα'ρθει να μας πάρει με το αμάξι του.

<<Κορίτσια...>> φωνάζει η μαμά μου.

<<Ναι;>> φωνάζω και εγώ με την σειρά μου.

<<Να μπω; Είστε έτοιμες;>>

<<Αμάν ρε μαμά!>> και πάω και της ανοίγω την πόρτα.

<<Οοο μα τι κορίτσια είστε εσείς μωρέ. Θυμάμαι όταν ήσασταν μικρές και...>> άρχισε να λέει αλλά φυσικά και την σταμάτησα.

<<Μαμάά!!>>

<<Μαμούνια! Άσε με να χαρώ λίγο που μου μεγαλώσατε και οι δύο. Ολόκληρες γυναικάρες γίνατε!>> άρχισε η παράνοια!

<<Μαμάκα μου τα χάπια σου τα πήρες σήμερα;>> και άκουσα την Φανή να πνίγει το γέλιο της.

<<Μέχρι και αυτό θα μου λείψει!>>

Και πάλι καλά χτύπησε το κινητό της Φανής!

<<Φεύγουμε!>> λέω στην μαμά, πέρνουμε τα μπουφάν μας και φεύγουμε.

<<Δεν είναι καλά αυτή η γυναίκα!>> λέω και η Φανή γελούσε.

<<Έλα μωρέ την γλυκούλα.>> την ρίχνω το δολοφονικό μου βλέμμα και άρχισε να γελάει πιο πολύ από πριν...
Μου θύμισε τον Γιάννη που πάνταν γελούσε με αυτό το βλέμμα... Δεν υπάρχει ούτε μια μέρα που να μην περνάς από το μυαλό μου! Τι θα γίνει πως θα σε ξεχάσω επιτέλους;

<<Πο πο μα τι κορίτσια είστε εσείς μωρέ!>> λέει ο Πάνος, οχι και αυτός! Ίδιος με την μάνα μου.

<<Όχι και εσύ!>> αναφώνισα με απελπισία. Αυτός με κοίταξε περίεργα και η Φανή έσκασε στα γέλια.

<<Η μαμά της μας είπε ακριβώς το ίδιο και μετά άρχισε τα δικά της.>> εξήγησε η Φανή.